Przedstawiciele rządu i politycy PiS złożyli kwiaty na grobie Jana Olszewskiego. Premier: "Chciałbym, byśmy pamiętali jego dziedzictwo"

Premier Mateusz Morawiecki, a także m.in. Sekretarz Generalny PiS Krzysztof Sobolewski oraz prezydencki minister Paweł Szrot złożyli w poniedziałek kwiaty na grobie Jana Olszewskiego w trzecią rocznicę jego śmierci. Trzy lata temu odszedł wielki Polak i patriota - Jan Olszewski. Chciałbym, byśmy pamiętali jego dziedzictwo i byli wierni zasadom, które reprezentował - napisał w poniedziałek premier Mateusz Morawiecki we wpisie w mediach społecznościowych.

CZYTAJ RÓWNIEŻ:

— Trzecia rocznica śmierci Jana Olszewskiego. PRZYPOMINAMY najważniejsze fakty z biografii premiera RP, powstańca, adwokata

— Mateusz Morawiecki: Rząd Zjednoczonej Prawicy kontynuuje niedokończoną przed trzydziestu laty misję premiera Jana Olszewskiego

— Wyjątkowe świadectwo. Tak Olszewski mówił o śmierci Pyjasa: „To było oczywiste zabójstwo, zaprojektowane z premedytacją”

3 lata temu odszedł wielki Polak i patriota - Jan Olszewski. Był osobą krystalicznie uczciwą i wierną swoim poglądom, a jednocześnie ogromnie odważną. Udowadniał swoją niezłomność wielokrotnie. Najpierw podczas II wojny światowej, później przez cały okres PRL oraz w III RP

— napisał szef rządu na Facebooku.

Chciałbym, byśmy pamiętali jego dziedzictwo i byli wierni zasadom, które reprezentował. Cześć Jego Pamięci

— dodał Morawiecki.

Powstaniec, obrońca opozycjonistów, premier

Trzy lata temu, 7 lutego 2019 r., zmarł Jan Olszewski, powstaniec warszawski, obrońca opozycjonistów w procesach politycznych w okresie PRL, premier w latach 1991–1992, doradca prezydenta Lecha Kaczyńskiego. W 2009 r. odznaczony Orderem Orła Białego.

Olszewski urodził się w Warszawie 20 sierpnia 1930 r. Wychowywał się na Bródnie - ówczesnych przedmieściach miasta. Pochodził z rodziny kolejarskiej o długich tradycjach zaangażowania w działalność socjalistyczną i niepodległościową. Jego matka była kuzynką Stefana Okrzei, jednego z najważniejszych przywódców rewolucji 1905 r. W czasie okupacji działał w Szarych Szeregach. Należał do grupy najmłodszych harcerzy – tak zwanych Zawiszaków. 1 sierpnia 1944 r. mimo braku przydziału włączył się do walki w Powstaniu Warszawskim.

W wyborach 1991 r. po raz pierwszy został posłem z listy Porozumienia Centrum. W grudniu tego samego roku został premierem pierwszego niekomunistycznego rządu, obdarzonym wotum zaufania przez w pełni demokratycznie wybrany Sejm RP.

Rząd był skonfliktowany z prezydentem Lechem Wałęsą. Spór dotyczył m.in. kwestii związanej z wycofaniem wojsk rosyjskich z terytorium RP i sprawy lustracji. Jednym z ważniejszych momentów w stosunkach rządu z Wałęsą była wizyta prezydenta w Moskwie. Rząd wysłał wtedy do przebywającego już w Moskwie Wałęsy szyfrogram, sprzeciwiający się podpisaniu porozumienia, którego jeden z punktów mówił, że obie strony „stworzą warunki” dla zakładania mieszanych przedsiębiorstw polsko-rosyjskich na terenie baz, opuszczanych przez armię rosyjską w Polsce. Olszewski twierdził potem, że ograniczałoby to suwerenność Polski, bo byłyby to dla naszego kraju „spółki przymusowe”.

Rząd Olszewskiego upadł 4 czerwca 1992 r. w ramach tzw. nocnej zmiany, po zrealizowaniu uchwały lustracyjnej z 28 maja. Zobowiązywała ona szefa MSW Antoniego Macierewicza do ujawnienia listy polityków figurujących w archiwach MSW, jako konfidenci komunistycznych służb specjalnych. Na liście tej znajdował się m.in. Lech Wałęsa, który 4 czerwca wnioskował o odwołanie premiera.

Chciałbym mianowicie, wtedy kiedy ten gmach opuszczę, kiedy skończy się dla mnie ten – nie ukrywam – strasznie dolegliwy czas, kiedy po ulicach mojego miasta mogę się poruszać tylko samochodem albo w towarzystwie torującej mi drogę i chroniącej mnie od kontaktu z ludźmi eskorty, że wtedy, kiedy się to wreszcie skończy – będę mógł wyjść na ulice tego miasta, wyjść i popatrzeć ludziom w oczy. I tego wam – Panie Posłanki i Panowie Posłowie – życzę po tym głosowaniu

— mówił Olszewski w ostatnim przemówieniu przed głosowaniem.

O obaleniu rządu zadecydowały głosy Kongresu Liberalno-Demokratycznego, SLD i PSL.

Chcieliśmy generalnej zmiany struktur państwowych. Potrzebne było dostosowanie okrągłostołowego, postkomunistycznego modelu, do rzeczywistych potrzeb demokratycznego państwa prawa. Ten proces należało rozpocząć od lustracji

— tłumaczył w rozmowie z Polskim Radiem w czerwcu 2017 r.

W maju 1990 r. Olszewski współtworzył Porozumienie Centrum, które podzieliło się w roku 1992. Stanął wówczas na czele Ruchu dla Rzeczypospolitej, by po klęsce wyborczej 19 września 1993 r. stracić przywództwo na rzecz Romualda Szeremietiewa. Olszewski był współautorem obywatelskiego projektu konstytucji, firmowanego przez „Solidarność”. Domagał się poddania pod referendum zatwierdzające zarówno ustawy zasadniczej uchwalonej przez parlament, jak i projektu obywatelskiego („S” i ROP). Gdy tak się nie stało, wzywał do głosowania przeciw konstytucji.

Przed wyborami prezydenckimi w 1995 r. Olszewski brał udział w organizowanym przez „S” konwencie św. Katarzyny. Konwent miał m.in. rozstrzygnąć spory zwolenników Olszewskiego i Hanny Gronkiewicz-Waltz. Wystartowali oboje, były premier z większym powodzeniem. Jednak w wyborach parlamentarnych nie powtórzył tego sukcesu - jego partia zebrała 5,56 proc. głosów.

W 2000 r. Olszewski startował w wyborach prezydenckich. Wycofał się jednak przed głosowaniem, udzielając poparcia Marianowi Krzaklewskiemu. W 2001 r. wybrany do Sejmu z list Ligi Polskich Rodzin (niezrzeszony), wystąpił z klubu latem 2002 r. Olszewski, Tadeusz Kędziak i Henryk Lewczuk utworzyli Koło Poselskie Ruchu Odbudowy Polski.

Przed wyborami w 2005 roku Olszewski uformował - wraz z Antonim Macierewiczem - Ruch Patriotyczny. Partia nie weszła do parlamentu.

W latach 1989-1991 i 2005-2006 Olszewski zasiadał w Trybunale Stanu. 9 listopada 2007 r. objął stanowisko szefa komisji weryfikacyjnej Wojskowych Służb Informacyjnych, zastępując na tym stanowisku Antoniego Macierewicza. W wypowiedziach publicznych popierał ujawnienie pełnego raportu z likwidacji WSI.

Od kwietnia 2006 r. był doradcą prezydenta Lecha Kaczyńskiego. W 2009 r. prezydent odznaczył premiera Olszewskiego Orderem Orła Białego. 5 czerwca 2014 r. Rada Warszawy nadała mu tytuł Honorowego Obywatela miasta.

W ostatnich latach mimo ciężkiej choroby często wypowiadał się publicznie. Oceniał sytuację polityczną oraz politykę historyczną prowadzoną przez Polskę. Za jeden z jej najważniejszych elementów uważał ożywienie pamięci o żołnierzach podziemia antykomunistycznego.

Zmarł późnym wieczorem 7 lutego 2019 r. w jednym z warszawskich szpitali.

wkt/PAP/TT