Jurek Owsiak jest człowiekiem paradoksów.

Ten, który zasłynął z organizacji pomocy dla chorych dzieci, w ubiegłym roku otwarcie poparł Strajk Kobiet, ruch społeczny, opowiadający się za zabijaniem tych samych chorych dzieci.

CZYTAJ TAKŻE Owsiak z WOŚP zrobił narzędzie ideologii. Upokorzył wszystkich tych, którzy kiedyś brali udział w akcji pomocy dzieciom

Teraz Owsiak zaatakował Polski Ład, program mający na celu stworzenie bardziej sprawiedliwych warunków podziału bogactwa społecznego.

CZYTAJ TAKŻE Co za bezczelność! Owsiak atakuje beneficjentów Polskiego Ładu: Nie chce im się pracować. Czuję się ograbiony

Uwaga, należy podkreślić: nie atakował metod i realizacji tego programu, ale samą ideę sprawiedliwości społecznej, która za nim stoi.

„Moja księgowa policzyła, że będę miał 1,1 tys. zł mniej pensji, z mojego wynagrodzenia. Nie wiem, dlaczego, bo nikomu nic nie zrobiłem. I pracuję uczciwie”

— skarży się Owsiak i dodaje:

„Mam wrażenie, że swoją ostatnią pensję będę oddawał tym, którym nie chce się pracować i liczą na to, że dostaną znowu jakieś pieniądze od państwa. Nie zgadzam się na to i boli mnie to”.

Mamy tu do czynienia z nowym paradoksem Jurka Owsiaka. Człowiek, który przez lata przedstawia się jako osoba odwołująca się do sumienia społeczeństwa, jako ktoś, kto twierdzi, że budzi poczucie solidarności i wzajemnej pomocy, teraz krytykuje beneficjentów działań społecznych. Czyni to w arogancki sposób, charakterystyczny dla elit III RP: nazywając tych ludzi „nierobami”, których interesuje tylko to, jak korzystać z państwowych pieniędzy. Owsiak brzmi po prostu tak, jakby czytał z notatki, którą podrzucił mu Leszek Balcerowicz i jego kumple.

Nie zapomnijmy, w ten sposób atakuje program sprawiedliwszego opodatkowania, którego celem jest między innymi poprawienie sytuacji w systemie ochrony zdrowia. Przecież ten sam cel stawia sobie WOŚP.

Człowiek, który twierdzi, że poświęcił swoje życie na poprawę systemu opieki zdrowotnej w Polsce (zostawmy teraz ile na tym zarabia, choć są tacy, którzy obliczyli to po jego oświadczeniu i wierzcie mi, nie jest to mała suma), krytykuje program, który ma ten sam cel.

I to nie metody programu, ale cel jako taki.

Absurd, prawda?

A może nie do końca. Być może właśnie te paradoksy, tak naprawdę zdradzają to, w co WOŚP, z niegdyś ważnej i szlachetnej akcji, przekształcił się w ciągu kilku lat: w największe charytatywne oszustwo III RP.

Owsiak mówi, że ze względu na Polski Ład ludzie dadzą w tym roku Orkiestrze mniej pieniędzy.

Czy to oznacza, że Orkiestra jest ważniejsza niż idea pomocy i sprawiedliwszego społeczeństwa stojąca za programem PiS?

Według Owsiaka chyba tak.

A on sam zbliża się do charytatywnej wersji Ludwika XIV, francuskiego „króla słońca” znanego z legendarnego stwierdzenia „państwo, to ja”.

Owsiak mówi nam wszystkim: solidarność społeczna, to ja, idee charytatywne to ja. Można naprawdę uwierzyć w mit, zgodnie z którym większość sprzętu w polskich szpitalach to ten orkiestrowy, a to nieprawda. Mówi też, że jeśli nie damy pieniędzy jego organizacji, to oddamy je bezrobotnym i leniwym, którzy chcą wykorzystać państwo.

Naprawdę, Jurek Owsiak jest człowiekiem paradoksów. Smutnych paradoksów.