31 października. Wieczór. Grupa dzieci, z których część przebrała się za kościotrupy dzwoni do drzwi i krzyczy: „Cukierek, albo psikus!”. „A kiedy byłyście ostatnio u spowiedzi?” - pytam. „Dawno” - pada odpowiedź. I tu znajduję wyjaśnienie, dlaczego obchodziły Halloween – żadne dziecko, które jest blisko Boga nie będzie czciło dusz potępionych, nawet w zabawie. Duchowość, tak jak i życie, nie znosi próżni i jeżeli nie ma w niej Boga, zawsze wejdzie ten drugi…

31 października jest dla satanistów jednym z najważniejszych, jeżeli nie najważniejszym świętem, co w sposób automatyczny nadaje Halloween konkretną duchowość. Nawet jeżeli traktujemy je tylko jako zabawę odciska piętno, szczególnie na dzieciach, wyjątkowo wrażliwych, bo dopiero wzrastających – i w życiu i w wierze. Cześć oddawana potępieńcom otwiera furtkę szatanowi i w pewien sposób oswaja ze złem, lukrując to zło czy osładzając cukierkami. Halloween to święto dusz potępionych i każda ich afirmacja oddala od Pana Boga.

Dla człowieka wierzącego to święci wyznaczają kierunek prowadząc do Chrystusa i stanowiąc dla świata przykład postaw oddanych całkowicie Panu Bogu. Tymczasem czczenie dusz potępionych, które decyzją swojej woli wybrały piekło z katolickim wzorcem nie ma nic wspólnego, w walce duchowej stojąc dokładnie po drugiej strony barykady. Nie raz patrząc na poprzebierane za kościotrupy czy wiedźmy dzieci zastanawiałam się, jak to w ogóle jest możliwe, aby rodzice pozwalali im na takie „zabawy”. Być może odpowiedź leży w sukcesywnym odchodzeniu od Kościoła i braku dbałości o duchową formację. Nie oszukujmy się, żyjemy w czasach, które w żaden sposób nie sprzyjają rozwojowi duchowemu – kult zdrowia i fizycznie rozumianego piękna, konsumpcjonizm, wszechobecne rozrywki sprawiają, że ludzie najpierw zapominają o Panu Bogu, potem oddalają się od Niego, by w końcu w ogóle wykluczyć Go ze swojego życia. Powstaje duchowa pustka, która bardzo szybko jest zagospodarowywana przez ten byt, który wkracza zawsze w przestrzenie, w których brakuje Pana Boga – przez złego. I tu dochodzimy do sedna sprawy. Człowiek żyjący Bogiem odrzuca Halloween, bo dla niego śmierć, jak i grzech, z którym idzie w parze, jest czymś, co aby pokonać Jezus Chrystus musiał ponieść mękę biczowania, Drogi Krzyżowej i Krzyża. Świadomi ceny życia wiecznego katolicy nawet nie próbują wchodzić w te obszary, które zawłaszczył sobie zły. Nawet w zabawie.

Dziwię się rodzicom w dwójnasób, dlatego że oni – jak każdy z nas – też kiedyś umrą i będą potrzebowali modlitwy. Jeżeli nie wprowadzą dziecka w istotę misterium śmierci i pozwolą, aby w sposób spłycony do granic możliwości, odwołując się do dusz potępionych wyrobiły sobie pojęcie o wymiarze ostatecznym egzystencji człowieka jako o wesołej zabawie, gdzie demony są zabawne i przyjazne, to czy takie dziecko będzie w stanie pomóc rodzicowi modlitwą w przechodzeniu na tamten świat? Czy będzie w stanie ocenić niebezpieczeństwo, w jakim samo się znajdzie umierając daleko od Pana Boga? Pomyślmy o tym.

Satanizm

Dzieci, które nacisnęły dzwonek do mojego mieszkania, próbowały mnie przekonywać, że to tylko zabawa, a one wcale nie oddają czci szatanowi. Być może dla nich to „tylko zabawa”, ale czy podobnego zdania są ci, którzy w tej „zabawie” poszli znacznie dalej, czyli sataniści?

Na stronach Parafii pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny w Świeciu możemy znaleźć opublikowane świadectwo Glenna Hobbsa, byłego satanisty, który tak wspominał obchody Halloween:

Należę do generacji satanistów, co oznacza, że moja rodzina wyznawała ten kult od pokoleń. Moje wspomnienia z dzieciństwa dotyczące Halloweenu są bardzo mroczne. Wcale mnie to nie cieszyło.

Poproszony o to, aby opowiedział o tym bardziej szczegółowo, zdradził historię mordu rytualnego, która poraża, mrozi w żyłach krew, ale i uświadamia, z czym naprawdę mamy do czynienia podczas tego święta.

Oprócz mnie uczestniczyła w tych obrzędach dziewczynka. Miała na imię Beki. Była przeznaczona na ofiarę. Ja miałem zostać arcykapłanem, a ona została urodzona jako przyszła ofiara. Oboje zostaliśmy rytualnie „zaślubieni” w imię „bestii”. Podczas tego obrzędu, który miał charakter seksualny, polewano nas krwią, co miało przypieczętować nasze połączenie.

Następnie opisuje sposób, w jaki dziewczyna ta została oddana w ofierze szatanowi. Drastyczność tego opisu jest tak straszliwa, że chętnych do zapoznania się z nim odsyłam na stronę parafii, zdając sobie sprawę, że nie każdy Czytelnik jest w stanie znieść psychicznie taki opis.

http://www.klasztorek-swiecie.pl/652-okrutna-prawda-o-halloween

To nie był wyjątkowy przypadek. Każdego roku, podczas nocy Halloween, odbywają się obrzędy, w których giną dzieci, a w tym czasie inne chodzą od drzwi do drzwi i zbierają słodycze – obchodząc radosne święto. To, że jedni świetnie się bawią, kiedy inni odbierają życie ofiarom, zakrawa na ironię. Nikt nie chce stawić czoła tym faktom

— mówi dalej Hobbs.

Były satanista, który obecnie jest chrześcijaninem wyznaje przy tym:

Kiedy nadchodzi pora Halloweenu, pod koniec października, widuję w sklepach te przebrania. Widzę, jak matka zakłada małej córeczce czapkę czarownicy, a chłopiec cieszy się na myśl o założeniu diabelskiej maski. Widzę słodycze, wydrążone dynie, ludzi dekorujących domy szkieletami i innymi symbolami śmierci. To wszystko przywołuje straszne wspomnienia z przeszłości. Wspomnienia o śmierci, o dzieciach, tak strasznie deprawowanych, pozbawionych dzieciństwa, osobowości - wszystko to w imię szatana. Kiedy następnym razem pójdziecie do sklepu z przebraniami, pomyślcie o tym, że w tym dniu zabija się dzieci. A robią to ludzie - którzy posunęli się o krok dalej - ci, którzy nie traktują Halloween jako okazji do zabawy, lecz uważają to za datę ceremonii religijnych, świętych i tajemnych, podczas których odbierają życie niewinnym ofiarom. Nie potrafię w tym dniu powiedzieć: „Bawcie się dobrze!”, nawet jeżeli nie macie związków z satanizmem i traktujecie te obchody jako rozrywkę, bo sataniści traktują nas jako zasłonę dymną.

To świadectwo pokazuje, że za symboliką Halloween kryje się konkretna rzeczywistość i nie jest ona – jak myśli niestety wielu – zawieszona w próżni.

Rozmawiajmy z dziećmi, wyjaśniajmy im otaczający świat – i ten materialny i ten duchowy – nasze zaniedbanie bowiem w tym względzie może skutkować tym, iż nasze ukochane dziecko stanie się ofiarą tylko i wyłącznie przez naszą niewiedzę, lekceważenie czy niefrasobliwość. Sami dbajmy o to, aby być przykładem – dzieci są świetnymi obserwatorami i przejmują od rodziców wszelkie wzorce, również te duchowe. Świadome dziecko z pewnością będzie miało dość siły, aby nawet, jeżeli będzie taka potrzeba, oprzeć się presji środowiska, ponieważ pewne wartości będą dla niego tak naturalne, jak powietrze, którym oddycha.