„Wirus pomógł rządowi polskiemu i nadal pomaga. Białoruś jest przykładem na to, że w nowej sytuacji globalnej pandemii reżimy czują się bezpieczniej: społeczeństwo, które się boi, łatwiej poddaje się nakazom i zakazom”.

To zdanie, którym Tokarczuk umieściła w tym samym kontekście demokratyczny rząd w Polsce i totalitarny reżim Aleksandra Łukaszenki. Słowa padły w niedawnej rozmowie dla zachodnich mediów. Cytuję je, bo już w Internecie słychać głosy, że noblistka tego nie powiedziała, czyli tak naprawdę nie porównywała Polski i Białorusi.

CZYTAJ TAKŻE Tokarczuk oczernia Polskę we włoskiej gazecie: „Atak na ruch LGBT wymyka się spod kontroli” ; „Białoruś jest przykładem…”

A jednak to zrobiła. Tokarczuk postawiła znak równości między protestami na Białorusi a Strajkiem Kobiet. To strasznie cyniczne stwierdzenie. Protesty, w których ludzie byli systematycznie bici umieścić w tej samej grupie co te, w których największym wykroczeniem było użycie gazu łzawiącego i to po sprowokowaniu policji jest absurdalne.

Czy Tokarczuk naprawdę wierzy w to, co mówi, i czy naprawdę nie rozumie podstawowych faktów o rzeczywistości politycznej Polski i Białorusi? To pytanie, które ostatnio często spotykam.

W co gra Tokarczuk?

Myślę, że Tokarczuk to inteligentna osoba, która trochę gra w grę, w którą często grają liberalne elity w krajach Europy Środkowej. Lubią one odgrywać ofiary w zachodnich mediach, kreować się na kogoś, kto cierpi z powodu braku wolności, jaka panuje w naszych krajach, gdzie nie jest tak pięknie i dobrze jak na Zachodzie.

Zauważyłem na przykład, że chorwaccy artyści, pisarze czy filmowcy, którzy chcą odnieść sukces na Zachodzie, zawsze tworzą takie prace, w których Chorwacja przedstawiana jest jako zupełny ciemnogród, zawsze z litością dla własnego narodu i państwa.

Nie twierdzę, że Tokarczuk dostała za to Nagrodę Nobla, bo nie czytałem jej książek.

Ale, widzę jednak, że posługuje się tym rodzajem PR-u, więc promuje swoje książki „nadawaniem” na własne państwo, czego rozmowa dla „Corriere della Sera” jest dowodem.

Ojkofobia to lukratywny koncept.