Wracam do 1 marca – Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych.

Stałam w Pałacu Prezydenckim w nielicznym gronie, wszyscy odpowiednio ustawieni zgodnie z protokołem i zachowaniem zasad bezpieczeństwa w czasie pandemii, oczekiwaliśmy na przybycie prezydenta Andrzeja Dudy. W pierwszym szeregu cztery osoby związane z antykomunistyczną konspiracją, które nie złożyły broni w 1945 r., bo dla nich wojna się nie skończyła, przyszła nowa okupacja, jeszcze groźniejsza, bo ukryta pod hasłami przyjaźni polsko-radzieckiej, propagowanej przez polskich komunistów i wszelkich innych ubecko-partyjnych zdrajców. Były też trzy osoby uhonorowane za upamiętnianie Żołnierzy Wyklętych, wśród których znalazłam się jako jedyna spośród dziennikarzy.

Niebywałe to dla mnie wyróżnienie, otrzymane…