Papuga jest martwa, nie żyje, odwaliła kitę, odeszła na spotkanie ze swoim stwórcą, spoczywa w pokoju, wącha kwiatki od spodu, strzeliła w kalendarz i śpiewa teraz w anielskim chórze, opuściło ją życie i nic z tym nie zrobicie.

Za nami pierwsza niedziela adwentu. Stary rok umarł i nie żyje. Wyciągnął kopyta, odszedł na wieczną wachtę, kipnął, gryzie ziemię, przeniósł się do wieczności. Dla katolików zaczął się nowy rok. Cztery świece. Czas oczekiwania.

Jak Aborygeni żyjemy w kolistym czasie. Adwent, Boże Narodzenie, Wielki Post, Niedziela Zmartwychwstania – historia zbawienia. Wydarzenia z życia i śmierci rabbiego Joshui z Nazaretu.

A papuga jest martwa, nie ma już czasu na nic. My mamy jeszcze czas. Kolejny poranek. Kolejny rok. To najwartościowsza waluta, jaką dysponujesz.

I poganie mają swoją cykliczność. Bezwładną, statyczną. Kręcą się w kółko. Młyńskie koło karmy, kolejne pętle cierpienia bez odkupienia. Fatum. Bez-nadzieja.…