Już, już właściwie jedno oko zaczęło mi się zamykać, gdy z tego półsnu wyrwał mnie dźwięk pluszaka ciągniętego po schodach i ciche chlipanie.

Dom spowiła nienaturalna cisza. Nikt już nie chce się bawić, nikt nie jest głodny, nikt sobie nie wyrywa z rąk przytulanek i nikt nie walczy o laptopa, nikt nie rozlewa wody po farbach, nie rozsypały się żadne klocki i nikt się nie denerwuje, że siostra zabrała gumkę do włosów. To znak, że jest wieczór i wszystkie dzieci śpią, a przynajmniej powinny.

Gdzieś za zamkniętymi drzwiami terkocze pralka (przy mojej brygadzie codziennie trzeba wstawić chociaż jedną), w kuchni słychać pobrzękiwanie naczyń. To zmywarka po raz trzeci usuwa ślady tego, co w tym dniu zniknęło w brzuchach. Na kuchni pyrkolą się bitki. Obiad na jutro. Za oknami nie słyszę już…