Aktorzy nie są dla Polaków, tak jak dla Amerykanów, żadnymi autorytetami politycznymi

Znani, kochani i lubiani… Marian Opania, Daniel Olbrychski, Krystyna Janda, Wojciech Pszoniak, Janusz Gajos, Olgierd Łukaszewicz, Krzysztof Kowalewski, Jerzy i Maciej Stuhrowie i cała plejada gwiazd polskiego kina. Od kilku lat nie ustają w krytyce Jarosława Kaczyńskiego. Dwoją się i troją. Walą w PiS i… nic.

Większość Polaków ceni ich jako aktorów, ale nie słucha jako autorytetów politycznych. Dlatego też owa większość może usłyszeć od swych idoli, że jest plebsem, motłochem, infantylnymi chamami, zacofanymi cymbałami etc.

A może Polacy podążają w tym względzie drogą dojrzałych demokracji zachodnich, takich jak np. Stany Zjednoczone?

Maryl Streep, Leonardo Di Caprio, George Clooney, Robert De Niro, Jennifer Lopez, Bradley Cooper, Dustin Hoffman, Matt Damon, Sean Penn, Alec Baldwin, Ben Affleck i cała plejada gwiazd amerykańskiego kina. W 2016 roku aż 167 największych sław Hollywood opowiedziało się przeciw Donaldowi Trumpowi i zachęciło do głosowania na Hillary Clinton. I co? I nic.

Gdyby uwielbienie widzów dla aktorów przekładało się na wyniki wyborów politycznych, Donald Trump nie miałby najmniejszych szans na elekcję. Tylko osoby dziecięco naiwne mogą sądzić, że talent filmowy przekłada się na kompetencje polityczne. Traktowanie aktorów jak autorytetów w dziedzinach wykraczających poza ich zawodowe kompetencje jest, delikatnie mówiąc, wyrazem infantylizmu i odklejenia od rzeczywistości.

Amerykanie jako przedstawiciele dojrzałej demokracji wiedzą to doskonale. Mogą kochać Meryl Streep jako zjawiskową aktorkę, a zarazem uważać ją za polityczną idiotkę – i nie ma w tym żadnej sprzeczności.

Polscy wyborcy upodabniają się więc do amerykańskich. Różnica polega na tym, że to polscy aktorzy nie upodabniają się do amerykańskich. Tam gwiazdy kina mogą obrażać publicznie Donalda Trumpa, ale nie ośmielają się nazywać milionów swych rodaków kretynami, głupkami, debilami i durniami.

I to jest przepaść między nami i Ameryką.