Gdzie szukać pomocy?

1. Niebieska Linia – ogólnopolski telefon dla ofiar przemocy w rodzinie – numer 800 12 00 02 czynny jest przez całą dobę. Dzwoniąc, otrzymasz wsparcie, pomoc psychologiczną, informacje o możliwościach uzyskania pomocy najbliżej miejsca zamieszkania.

2. Instytucje pomagające najbliżej miejsca zamieszkania, takie jak centra interwencji kryzysowej, schroniska, domy samotnych matek, ośrodki dla uzależnionych oraz współuzależnionych itd. Spis pogrupowany wg województw znajduje się pod adresem: http://www.niebieskalinia.info/index.php/instytucje-pomagajace.

3. Fundusz Sprawiedliwości

W niemal 300 punktach pomocy świadczona jest pomoc dla osób pokrzywdzonych przestępstwem, m.in. przemocą domową. Przede wszystkim jest to wsparcie bezpośrednie, np. pomoc prawna. Prawnik może pomóc w bardzo dużym zakresie: analizuje każdy przypadek, udziela porad, przygotowuje pisma procesowe, informuje o metodach korzystania z reprezentacji w sądzie. Ważnym elementem wsparcia jest również pełna terapia psychologiczna. Dostępna jest też pomoc materialna w postaci bonów zakupowych, które można wymienić na żywność, odzież, środki czystości.

4. Linia Pomocy Pokrzywdzonym Fundacji Sprawiedliwości – pod numerem +48 222 309 900 można uzyskać pomoc prawną, psychologiczną, materialną.

Jestem ofiarą przemocy domowej. Co robić?

1. Natychmiast wezwać policję!

Służby mają obowiązek reagować w przypadku podejrzeń o przemoc domową. Nie wolno dać się zbyć dyżurnemu policjantowi, jeśli twierdzi, że organy policyjne nie mieszają się do rodzinnych awantur. Policja nie tylko musi podjąć interwencję, lecz również zarejestrować ją w odpowiednich dokumentach. Podczas interwencji warto zanotować datę i czas przybycia policji, numery służbowe funkcjonariuszy oraz domagać się sporządzenia notatki służbowej w systemie procedury Niebieskiej Karty.

2. Żądać separacji z agresorem

Jeżeli sprawca przemocy zachowuje się agresywnie, funkcjonariusze mogą zatrzymać go na 48 godzin. Jeżeli jest pijany – odwiozą go do izby wytrzeźwień. Jeśli policja nie widzi podstaw do zatrzymania sprawcy, ale ofiara czuje się zagrożona w jego obecności, ma prawo poprosić o wskazanie dla siebie schroniska, a także o transport, w miarę możliwości technicznych.

3. Zbierać dowody przemocy

W przypadku przemocy fizycznej warto zrobić obdukcję. Może ją przeprowadzić nawet lekarz pierwszego kontaktu. Wystawia on zaświadczenie z dokładnym opisem stanu zdrowia oraz rodzajem i przyczyną obrażeń. Warto przestać ukrywać przed rodziną i znajomymi ślady pobicia. Będąc świadkami powtarzających się aktów agresji, mogą później złożyć zeznania przeciwko sprawcy w sądzie.

4. Zgłosić się o wsparcie do instytucji i organizacji pomocowych dla ofiar przemocy domowej

Pracownicy instytucji i organizacji udzielą wsparcia prawnego. Pomagają w kontaktach z policją, prokuraturą i biorą udział w postępowaniu sądowym. To, co niezwykle istotne: udzielą fachowego wsparcia psychologicznego, tak potrzebnego ofiarom.

Jestem świadkiem przemocy domowej. Co robić?

1. Zainteresować się osobą pokrzywdzoną

Jeśli polegasz tylko na własnych domysłach, coś zwróciło twoją uwagę, zaniepokoiło cię – zacznij od delikatnej rozmowy, zapytaj, czy potencjalna ofiara czegoś nie potrzebuje. Być może nie będzie chciała się zwierzyć, ale dasz do zrozumienia, że jesteś gotowy pomóc. Ponawiaj propozycję wsparcia.

2. Porozmawiać z osobą pokrzywdzoną

Jeżeli otworzy się przed tobą, daj znać, że wierzysz w to, co opowiada. Wysłuchaj, nie krytykuj, nie oceniaj. Nie sięgaj po stereotypy. Zaproponuj, że możesz być świadkiem w sądzie i zeznawać.

3. Możesz oferować bezpośrednie wsparcie: materialne, udzielić schronienia, towarzyszyć podczas wizyty na policji lub w urzędzie, pomóc poszukać instytucji i organizacji udzielających fachowej pomocy prawnej czy psychologicznej.

4. Będąc świadkiem przemocy, należy reagować

Trzeba wyrażać swój sprzeciw głośno, nazywać przemoc przemocą.

5. Porozmawiać ze sprawcą

To opcja ryzykowna, ale czasem skuteczna. Pokazać, że sprawca nie jest anonimowym agresorem, uprzedzić, że sprawa trafi do organów ścigania.

6. Chcąc pozostać anonimowym, można samemu zgłosić sprawę np. dzwoniąc na Niebieską Linię.