Reżyser Wojciech Smarzowski nakręcił film „Kler” bezpośrednio po filmie „Wołyń”.

To bardzo smutna sekwencja. Najpierw zanurzył się w bezmiar cierpienia i ofiary, w morze krzywd. Pokazał wymordowany kawałek Polski, po którym zostały często wyłącznie krzyże - albo te stare, albo stawiane teraz. Zobaczył także zbrodnię, po której można patrzeć tylko na krzyż.

Po czym wziął kąpiel, pojechał na urlop, i nakręcił „Kler” - film, który - nie ukrywajmy - ma pomóc w walce z Kościołem w Polsce; co do tego trudno mieć jakiekolwiek złudzenia.

A sam reżyser opowiada na prawo i lewo, jak to podoba mu się w zateizowanych Czechach, i jak bardzo przeszkadzają mu wysokie krzyże, religia w szkołach i w ogóle jakiekolwiek zewnętrzne oznaki wiary.

Wniosek z tego taki, że to nie jest artysta, który cokolwiek na serio przeżywa; to jest jedynie sprawna fabryczka głośnych filmów. To nie jest po prostu człowiek sumienia, którego dzieła należy brać poważnie.

Można wręcz odnieść wrażenie, że z ducha jest to po prostu klasyczny leming, który czuje koniunkturę, i się podczepia raz pod jedną falę, raz pod drugą, mając wszystko - w tym także Polskę (kto atakuje chrześcijaństwo atakuje Polskę) - zupełnie gdzieś.

A może nawet nie rozumiejąc tego dziedzictwa, które dostał od poprzednich pokoleń.

CZYTAJ: Za dużo Kościoła i mszy? Absurdalne wynurzenia Smarzowskiego: „Prześcigamy się w stawianiu coraz wyższych krzyży”