Zaproszeni do Sejmu przez posłankę Nowoczesnej Joannę Scheuring-Wielgus rodzice osób niepełnosprawnych odrzucili w istocie hojną ofertę rządu, zakładającą podniesienie od 1 czerwca wysokości renty socjalnej.

CZYTAJ: Awantura w Sejmie! Rzecznik rządu proponuje protestującym porozumienie. Odpowiedź: „My tego nie chcemy!”

Dawno nie było w polskiej polityce takiego przykładu cynizmu jak protest osób niepełnosprawnych nakręcany przez Nowoczesną. Bo jeśli ktoś wierzy, że partia założona przez Ryszarda Petru po zdobyciu władzy uczyni cokolwiek dla najbardziej potrzebujących, to znaczy, że żyje na księżycu. Nowoczesna - jeśli tylko dostanie taką szansę - przeprowadzi brutalne cięcia społeczne. Nie tylko dlatego, że w istocie wyznaje prymitywny darwinizm społeczny, ale przede wszystkim dlatego, że będzie musiała. Bo partie III RP nie są zdolne do ściągnięcia pieniędzy należnych państwu. Znów będą udawały, że nie widzą tirów wwożących nielegalne paliwo. Znów będą ignorowały alarmy w sprawie rozkręconych karuzel VAT-owskich. Złodzieje wszelkiej maści znów przestaną się bać.

Oferta rządu premiera Mateusza Morawieckiego jest uczciwa: zakłada podniesienie renty socjalnej do poziomu równego najniższej emeryturze, tj. do kwoty 1029,80 zł. Oznacza to spełnienie jednego z dwóch najważniejszych postulatów protestujących. Drugi postulat - dodatek rehabilitacyjny w wysokości 500 złotych - wydaje się być poza zasięgiem państwa. Grupa osób kwalifikujących się do objęcia tym rodzajem pomocy może sięgnąć - według źródeł rządowych - nawet półtora miliona, i to z tendencją wzrostową. Daje to w sumie kwotę nawet 9 mld złotych rocznie.

Z pewnością to ważny moment. Po klęsce strategi zwanej popularnie „ulicą” i wypalaniu się „zagranicy”, opozycja testuje wariant socjalny, czyli licytację z rządem na obietnice. Liczy na krótką pamięć wyborców, i na powszechne rozbudzenie apetytów.

Z punktu widzenia Platformy czy Nowoczesnej taka strategia ma pewne zalety, choć może również skończyć się spektakularną klapą; w końcu to rząd ma i pieniądze, i jednak wiarygodność w tej sferze. Z pewnością natomiast granie na opozycję jest strategią samobójczą z punktu widzenia osób niepełnosprawnych i innych potrzebujących. Nikt nie obieca tyle, ile obieca III RP, i nikt nie zabierze tyle, co ona.