Czy publiczne oskarżanie o antysemityzm na podstawie dyskusyjnych tweetów stanie się "standardem" Muzeum "Polin"?

Trudno zrozumieć motywacje Muzeum Żydów Polskich „Polin”, które na wystawie „Obcy w domu. Wokół Marca ‘68” umieściło nie tylko materiały dotyczące wydarzeń sprzed pół wieku, ale również współczesne tweety osób publicznych.

Są to wypowiedzi uznane przez władze Muzeum za antysemickie, choć widać wyraźnie, że zastosowano najszerszą, pełną ideologii i także polityki definicję tego zjawiska. Definicję, pod którą podpaść może właściwie każda rozmowa o stosunkach polsko-żydowskich, zwłaszcza gdy mówimy o okresie stalinizmu. Jest to definicja tak szeroka, że zmieściłyby się na niej i takie postaci jak Stefan Kisielewski czy Maria Dąbrowska (wystarczy zajrzeć do ich pamiętników).

Na uwagi Magdaleny Ogórek, którą również napiętnowano, Muzeum odpowiedziało:

Wszystkie teksty są prawdziwe, pochodzą z różnych stron internetowych i mediów społecznościowych. Na wystawie nie publikujemy nazwisk ich autorów.

CZYTAJ: Muzeum Polin nie przeprosi Magdaleny Ogórek. „Wpisy to przykłady współczesnego hejtu, zbliżone do języka, którym posługiwano się 50 lat temu”

Nie jest to odpowiedź uczciwa, ponieważ tożsamość autorów wpisów jest oczywista dla wszystkich zainteresowanych. Tym samym placówka wysuwa potężne oskarżenie w oparciu o często więcej niż wątpliwe przesłanki. Sprawia to wrażenie chęci dokuczenia osobom nielubianym przez zarządzających Muzeum.

W istocie Muzeum uprawia aktywność polityczną, bo przecież nie jest tak, że po stronie lewicowej nie można znaleźć podobnych wypowiedzi; skoro dociekanie pochodzenia jest antysemityzmem, to dlaczego na wystawie nie umieszczono słynnej publikacji „Newsweeka” o żonie prezydenta Dudy?

Po styczniowej katastrofie w relacjach polsko-izraelskich polskie władze starają się zmniejszać napięcie, unikając emocji. Słusznie. Szkoda, że „Polin” wybrało odwrotny kierunek. Publiczne oskarżanie o antysemityzm na tak wątpliwych podstawach to działanie obliczone na eskalację, dolewające oliwy do ognia, utrudniające dialog i porozumienie.

To także działanie, które w dłuższej perspektywie może skompromitować walkę z antysemityzmem. Bo skoro antysemitą może zostać każdy, to finalnie nie będzie nim nikt.