Styczeń 1863. To był czas, w którym Polacy już wiedzieli, że dalsza wegetacja pod jarzmem cara uwłacza ich godności, jest nie do zniesienia. Carskie państwo było dla Polaków koszmarem. Od powstania listopadowego minęły trzy dekady, od kongresu wiedeńskiego prawie pół wieku… Rządziło Święte Przymierze czarnych orłów. Znikąd nadziei dla orła białego. Jak pisał Józef Piłsudski: „Pamiętajcie, że dusza Rosjanina, jeśli nie każdego, to prawie każdego, jest przeżarta duchem nienawiści do każdego wolnego Polaka i do idei wolnej Polski […]. Jeśli własna wolność jest nieosiągalna, wolność cudza wzbudza zawiść i odrazę”.

Byliśmy w wyjątkowo drastycznej sytuacji: wolni ludzie pod panowaniem narodu niewolników. Zabarwiony nienawiścią zwrot „polskie pany” jest stale obecny w rosyjskiej literaturze, a przede wszystkim w propagandzie. Nie dlatego, że Polacy zachowują się jak „pany”, lecz dlatego, że oni czują się jak niewolnicy. A tacy osobnicy lubią w określonych okolicznościach pokazywać, „kto tu rządzi”. Imperialistyczna paranoja sąsiadów przesądziła o naszym losie. Istotą polskości jest walka przeciwko notorycznym oprawcom. Bez wojen, buntów, powstań już by nas nie było. „Czy umrzeć nam przyjdzie wśród boju, czy w tajgach Sybiru nam zgnić, z trudu naszego i znoju Polska powstanie, by żyć. Żadna nas siła zdradziecka zniszczyć nie zdoła ni zgnieść. Śmiało, drużyno strzelecka, sztandar do góry swój wznieś!”.

Polska z pieśnią na ustach w 1918 r. powstała, by żyć. Niepodległość była odłożonym w czasie zwycięstwem powstania styczniowego. To był czas wielkiej radości, brutalnie przerwany w 1939 r. przez kolejny wojenny amok sąsiadów. Dopiero bunt „Solidarności” zakończył półwiecze zmagań z niemieckim faszyzmem i rosyjskim komunizmem, które chciały nas zlikwidować.

Wygląda na to, że dzisiaj żadne siły zdradzieckie nie zdołają nas zniszczyć ni zgnieść. Najlepszym sposobem walki o niepodległość jest po prostu jej nie tracić. Jak głosi inna ważna pieśń z lat niewoli: „Twierdzą nam będzie każdy próg, tak nam dopomóż Bóg!”. Powinna być dewizą Wojsk Obrony Terytorialnej.

Tekst opublikowany w tygodniku „Sieci” nr 5/2018