W Świątyni Opatrzności Bożej odbyły się uroczystości upamiętniające 98 rocznicę urodzin śp. prezydenta Ryszarda Kaczorowskiego. Uroczystą mszę się świętą, odprawiono w Panteonie Wielkich Polaków, przy grobie prezydenta.

W mszy św. w intencji prezydenta celebrowanej przez ks. infułata Jana Miazka uczestniczyli m.in. rodzina prezydenta, reprezentacja Wojska Polskiego i policji, oraz przedstawiciele organizacji harcerskich.

List Marszałka Sejmu RP Marka Kuchcińskiego, odczytał poseł Andrzej Melak (PiS).

Ostatni prezydent Rzeczpospolitej Ryszard Kaczorowski, dla wielu pozostanie niedościgłym wzorem poświęcenia dla Polski. W powszechnej pamięci, zapisał się jako człowiek ogromnej mądrości i wielkiego serca. Oddany ojczyźnie i patriotycznym wartościom. Dla Rzeczpospolitej gotów był poświęcić swoje życie. Przez długie i ciężkie lata komunizmu, wspierał niepodległościowe dążenia. Marzył o wolnej i suwerennej Polsce. Ojczyźnie silnej i niezależnej od obcych wpływów

— napisał marszałek Kuchciński.

Po zerwaniu sowieckiego jarzma, lepiej niż my wszyscy, dostrzegł ogromne spustoszenie, jakie spowodowała totalitarna władza. Służył doświadczeniem i wiedzą w budowaniu demokratycznych struktur w naszym kraju. Gorąco pragnął umocnienia więzi między rozsianą po całym świecie Polonią, a Macierzą. Chciał także przywrócenia dobrego imienia żołnierzom walczącym w szeregach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie

— podkreślił.

Prezydentowi Ryszardowi Kaczorowskiemu bliska była idea pielęgnowania pamięci historycznej oraz wychowania dzieci i młodzieży w duchu patriotycznych wartości. Podobnie jak inne ofiary katastrofy lotniczej pod Smoleńskiem, odszedł zbyt szybko

— dodał.

Uroczystości upamiętniające 98 urodziny ostatniego prezydenta RP na uchodźctwie Ryszarda Kaczorowskiego, zorganizowano w ramach programu historyczno-edukacyjnego „Rzeczpospolita Polska 1939-1990 Polskie Państwo Emigracyjne”.

Prezydent Ryszard Kaczorowski urodził się 26 listopada 1919 r. w Białymstoku.

Tuż przed wybuchem II wojny światowej został zastępcą komendanta białostockiego Pogotowia Harcerskiego, mającego pełnić funkcję pomocniczą w przypadku wojny.

Po wejściu Armii Czerwonej do Białegostoku, współtworzył na jego terenie konspiracyjne struktury Szarych Szeregów, m.in. jako hufcowy oraz komendant chorągwi.

Aresztowany przez NKWD 17 czerwca 1940 r. Przetrzymywany w Białymstoku i Mińsku, po trwającym dwa dni procesie został skazany wyrokiem sądu wojskowego na karę śmierci. Po stu dniach uwięzienia w celi śmierci 10 maja 1941 r. sąd Związku Sowieckiego zamienił mu karę na 10 lat łagrów.

Wypuszczony z obozu po wejściu w życie układu Sikorski-Majski, w marcu 1942 r. zasilił szeregi tworzonej w ZSRR przez gen. Władysława Andersa Armii Polskiej i wyszedł wraz z nią do Palestyny.

Po zakończeniu wojny Kaczorowski pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie ukończył przerwaną edukację.

Uczestniczył w pracach parlamentu emigracyjnego zwanego Radą Narodową oraz w życiu społecznym emigracji jako członek Zarządu Głównego Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, Zarządu Zjednoczenia Polskiego, Rady Polskiego Ośrodka Społeczno Kulturalnego, jak również Rady Polskiej Macierzy Szkolnej, Rady Instytutu Polskiego Akcji Katolickiej oraz Rady Koordynacyjnej Polonii Wolnego Świata.

W roku 1986 powierzono mu stanowisko ministra do spraw krajowych w polskim rządzie na uchodźstwie. Nawiązał wówczas szerokie kontakty z działaczami opozycji i niezależnym harcerstwem w kraju.

Po nagłej śmierci prezydenta Kazimierza Sabbata, Kaczorowski został 19 lipca 1989 r. zaprzysiężony na urząd prezydenta na uchodźstwie.

22 grudnia 1990 r. podczas uroczystości na Zamku Królewskim w Warszawie w towarzystwie delegata rządu na uchodźstwie na Niemcy Wincentego Broniwój-Orlińskiego Kaczorowski przekazał insygnia władzy, w tym m.in. Orderu Orła Białego, pierwszemu wybranemu w wolnych wyborach prezydentowi Lechowi Wałęsie.

Po złożeniu urzędu Kaczorowski nadal czynnie działał w sferze publicznej i społecznej, zarówno w kraju, jak i na emigracji. Był doktorem honoris causa czterech uczelni, uhonorowano go również wieloma odznaczeniami m.in. Orderem Orła Białego, przyznanym przez Jana Pawła II Wielkim Krzyżem Orderu Piano oraz otrzymanym od królowej Elżbiety II honorowym tytułem Rycerza Wielkiego Krzyża Orderu Św. Michała i Św. Jerzego.

Ostatni prezydent RP na uchodźstwie zginął 10 kwietnia 2010 r. w katastrofie prezydenckiego samolotu pod Smoleńskiem, którym udawał się na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. Pochowany został w Świątyni Opatrzności Bożej w warszawskim Wilanowie.