Często w tym kontekście przytacza się świadectwo tutejszego księdza proboszcza Augustyna Weichsla, który w swoim sprawozdaniu spisanym w 1882 roku odnotował: nie sama tylko moja parafia, ale też cała okolica stała się pobożniejsza po objawieniach. Dowodzi tego wspólne odmawianie różańca świętego po wszystkich domach, wstąpienie do klasztoru bardzo wielu osób, regularne uczęszczanie do Kościoła. Nad Świętą Warmią wzeszła gwiazda nadziei, a jej blask widoczny był nie tylko z najbliższej okolicy, ale i z najdalszych stron. Dlatego przybywali tu pielgrzymi z bliska i z daleka. Polacy odzyskali ducha i wiarę, że z Maryją wszystko jest możliwe. Szli więc do Niej z różnych zakątków podzielonej i porozrywanej przez zabory Polski. Ktoś wspominał, że pierwsza była Ziemia Kujawska, a tamtejsi duszpasterze z nieukrywanym zdziwieniem odnotowywali, że wtedy więcej osób pielgrzymuje do Gietrzwałdu niż na Jasną Górę.

Pielgrzymowali więc Polacy ze wszystkich zaborów, ale też – jak opowiadają kroniki gietrzwałdzkie – Niemcy, Kaszubi, Mazurzy i Litwini. Nie tylko jednak pielgrzymowali. Jak życzyła sobie tego Niepokalana ukazująca się Justynie i Barbarze, brali do swej ręki różaniec i modlili się o odnowę ducha, o nawrócenie serca, o pojednanie i zgodę, o trzeźwość i wolność od pychy, o wzajemne przebaczenie i w wielu innych intencjach osobistych, rodzinnych i narodowych. A Jej własne słowa, wypowiedziane tutaj do dziewcząt: życzę sobie, abyście codziennie odmawiali różaniec, zabierali stąd ze sobą w drogę jako przypomnienie i wskazanie, jako pomoc i zadanie.

W tej modlitwie przedstawiali Bogu przez Maryję swoje prośby, ale też uczyli się ufności i nadziei, pomni na przypomniane i dziś także nam słowa Apostoła Pawła: Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według Jego zamiaru.

1. Siostry i Bracia w Chrystusie Panu! Pięćdziesiąt lat temu, w uroczystym dniu koronacji Obrazu Matki Bożej Gietrzwałdzkiej kardynał Stefan Wyszyński, przywołując historię tego miejsca obecności Maryi i Jej objawień, z prawdziwą troską Dobrego Pasterza zauważył, że za chwilę, gdy skończą się te piękne uroczystości, powrócimy do naszych domów. Owszem, ożywieni tym, czego tutaj wspólnie doświadczyliśmy i tym razem poniesiemy na całą polską ziemię chwałę Maryi Gietrzwałdzkiej, ale – dodawał Prymas Tysiąclecia – musimy z tej uroczystości zabrać coś ze sobą. Cóż zatem weźmiemy – pytał.

A cóż my, umiłowani Siostry i Bracia, którzy właśnie dziś, po 50 latach od dnia koronacji Gietrzwałdzkiej Pani i po 140 latach od dni Jej cudownych objawień w tym miejscu, zeszliśmy się tutaj razem na modlitwę, cóż my stąd weźmiemy? Może więc najpierw jeszcze raz za Prymasem Tysiąclecia powtórzę: przywołała nas wszystkich do Gietrzwałdu. Nie pytaliśmy o drogi – wszyscy je znają. Jakaż to siła jednocząca, a przy tym pełna pokoju! Niesie radość, wnosi spokój w duszę (…) Aż cieszyć się trzeba, że w Polsce działa taka Siła, która bez gwałtu i przemocy wszystko uspokaja, jednoczy, raduje. Jak trzeba z tej siły korzystać!

Tak, Moi Umiłowani, nam przecież tej siły i takiej właśnie siły tak bardzo dziś potrzeba! Potrzeba nam tej siły w naszym życiu rodzinnym, osobistym i społecznym, siły prawdziwie nas jednoczącej, a przy tym pełnej pokoju.

W tylu miejscach i w tylu sytuacjach mówimy, że jesteśmy tak bardzo podzieleni i skłóceni. Tyle razy ostrzegamy siebie nawzajem, że jest to bardzo niebezpieczne i niszczące, niepotrzebne i ośmieszające nas w oczach innych. Tyle razy powtarzamy, że trzeba to zmienić, że musimy postępować inaczej, że dość już tego, byśmy się tak sami z premedytacją i determinacją niszczyli.

Uwierzmy zatem jeszcze raz, że w Polsce działa taka Siła, która bez gwałtu i przemocy wszystko uspokaja, jednoczy, raduje. Ona jest tutaj, w Gietrzwałdzie. Jest tutaj od wieków i przez wieki. Jest tutaj dla wszystkich i dla każdego. Tutaj jest siła dla tego, co Polskę stanowi, i w Tobie i we mnie, i w nas wszystkich razem. Siła Królowej, która jest Matką. Siła Niepokalanej, która nadal mówi, że tak się stanie, jeśli ludzie gorliwie będą się modlić i nawracać, i pokutować, i spowiadać, i dźwigać z nałogów, i podejmować walkę z naszymi wadami i przyzwyczajeniami. I będą z nadzieją wciąż wierzyć i ufać, że siła jest w Bogu, a nie w nas samych. Albowiem my, chrześcijanie – jak uczy nas w swoich katechezach o nadziei papież Franciszek – mocno wierzymy, że na horyzoncie człowieka jest takie słońce, które rzuca światło na zawsze. Wierzymy, że nasze najpiękniejsze dni są jeszcze przed nami. Jesteśmy przecież bardziej ludźmi wiosny niż jesieni. To prawda, że idzie już jesień. Czy jednak moja dusza jest duszą wiosny czy jesieni? Niech każdy sobie odpowie – zachęca papież.

W tajemnicy Narodzenia Najświętszej Maryi Panny wpatrujemy się w Tę, która jest jutrzenką poprzedzającą świt. Wschodem słońca, który zapowiada budzący się do życia dzień. Zwiastunką radosnej nowiny, z której narodził się Jezus zwany Chrystusem. Dlatego w uroczystym dniu święta Pani Gietrzwałdzkiej jeszcze raz za Prymasem Tysiąclecia powtarzamy: Święta Matko Ziemi Warmińskiej! Klękamy przed Tobą w duchu pełnego oddania się Tobie w macierzyńską niewolę, byleby tylko tym aktem wyprosić wolność Kościołowi w świecie i w naszej Ojczyźnie, byleby tylko zabezpieczyć Polsce pokój i ducha jedności. Prosimy Cię, naucz nas poddawać się zawsze władczym mocom Ewangelii miłości Boga i ludzi, wszystkim wymaganiom miłości społecznej. Pragniemy przychodzić ku Tobie ufni, że Ty zawsze czuwasz, zawsze nas przyjmujesz, zawsze nas wysłuchujesz. Amen.

wkt/KAI