„Zmartwychwstanie to wymóg życia narodowego”. Niech spełnią się te wielkanocne życzenia św. Jana Pawła II dla Polski. Błogosławionych Świąt!

Chrystus zmartwychwstał. Prawdziwie zmartwychwstał! To nie tylko wielkanocne pozdrowienie chrześcijan. To prawda, której moc daje nadzieję i siłę w najtrudniejszych doświadczeniach – osobistych, społecznych i narodowych. Co mówi dzisiaj Polsce? Co znaczy „być narodem zmartwychwstałym”?

Niepokojące zjawiska w Europie i na świecie wyraźnie przyspieszają. Mnożą się zagrożenia, widać coraz śmielsze manifestacje zła, okrucieństwa i nieludzkiej bezwzględności. Wojny, bluźnierstwa, profanacje, zgorszenie. Rośnie agresja, wzmacniają się radykalizmy. A mimo to, kolejny raz przeżywamy fakt, wobec którego wszystkie te doświadczenia stają się jedynie zjawiskiem przejściowym.

Życie zwyciężyło śmierć. Prawda pokonała kłamstwo. W roku 2017 – w tym niezwykle symbolicznym czasie zderzenia kluczowych jubileuszy duchowych dziejów świata – prawda o Zmartwychwstaniu jest wielkim pokrzepieniem. 500-lecie rozbicia chrześcijaństwa, 300-lecie powstania masonerii, stulecie rewolucji bolszewickiej. Z drugiej strony to także 100 rocznica Objawień Matki Bożej Fatimskiej i 100-lecie Rycerstwa Niepokalanej, które św. o. Maksymilian Maria Kolbe powołał do obrony przed masonerią. Ten sam ojciec Kolbe, którego św. Jan Paweł II nazwał „szczególnym świadkiem Zmartwychwstania”.

Co dzisiaj Jan Paweł II powiedziałby nam, Polakom? Czego życzyłby na Święta Zmartwychwstania Chrystusa swoim rodakom, którzy dopuszczają się bluźnierczych profanacji, przebiegle nazywając je sztuką? 26 lat temu skierował do przedstawicieli świata kultury przysłanie, które nabiera dziś szczególnego znaczenia.

Modlę się, aby wszyscy ludzie wielorakich talentów na ziemi polskiej znajdowali warunki do twórczej pracy. Aby mogli nas obdarzać prawdziwym pięknem. Piękno - praca - zmartwychwstanie: ta Norwidowska triada pozostaje zawsze w mocy. (…) Dziś do tego powracam. Dziś bowiem - może inaczej niż wówczas, ale bardziej jeszcze - czujemy potrzebę zmartwychwstania, czujemy imperatyw zmartwychwstania!

Zmartwychwstanie jest zasadą życia chrześcijańskiego, życia sakramentalnego: Chrystusowe zmartwychwstanie zaszczepione w nas. Natomiast to samo zmartwychwstanie przez Norwida zostało przetłumaczone na wymóg życia narodowego, powiedziałbym nawet społeczno-ekonomicznego: jak być narodem zmartwychwstałym, to znaczy narodem, który żyje pełnią życia. (…) Tego, właśnie tego zmartwychwstania, przetłumaczonego przez Norwida na wymóg życia narodowego, życzę Tobie Polsko, Ojczyzno moja!

Niech więc ten czas Wielkiej Nocy będzie czasem powstania z martwych. Nie przez takie kryzysy Polska potrafiła przejść cało. Nie z takich grobów nas Pan Bóg wydobywał w naszych ponad tysiącletnich dziejach. Wystarczy spojrzeć na to poruszające zdjęcie ze zbiorów Pani Marii Karpowiczowej, prababci naszego redakcyjnego kolegi – Tomasza Karpowicza, która napisała na odwrocie fotografii:

Grób Pana Jezusa na Wielkanoc 1945 roku w kościele św. Krzyża przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie po Powstaniu.

Być może coraz bliżej jest chwila, o której mówił niedługo potem, prawie 70 lat temu (w 1948 roku) ks. prymas August Hlond w orędziu wielkanocnym:

Ośrodek ciężkości świata przesuwa się stanowczo, mimo pozorów, ku sferze ducha. Ludy zmęczone gorączką doczesności pragną prawdy i ukojenia z góry. Pokolenia dźwigają się z poziomości. Idą ku zmartwychwstaniu. Na czele kroczy Polska, skupiona w swych tajemnicach bólu i pokuty. Idzie ku swej Wielkanocy, ku najświetniejszemu okresowi swych dziejów.

Każda społeczna i narodowa przemiana zaczyna się zawsze od przemiany indywidualnej. Życzmy więc sobie głębokiego przeżycia prawdy o Zmartwychwstaniu. A idąc norwidowskim tropem św. Jana Pawła II, życzmy sobie: Piękna, które przemienia i rodzi prawdziwe życie. Pracy, która uczciwą służbą buduje narodową wspólnotę i  społecznego zmartwychwstania, które w wolności serca stanie zawsze po stronie prawdy.

Błogosławionych Świąt Paschalnych, radości z Chrystusowego Zwycięstwa, nadziei i miłości.