Zbrodnia Kajetana P. była dla niego rodzajem manifestu

Chciał udowodnić, że życie ludzkie nie jest więcej warte niż życie świni czy komara. Zbrodnia Kajetana P. była dla niego rodzajem manifestu. Podobnie myśleli młodociani zabójcy z Rakowisk, którzy tak jak on szukali inspiracji w filmach i literaturze.

Psycholodzy twierdzili, że Kajetan P może nie będzie w ogóle chciał zeznawać. A jednak chętnie rozmawia z prokuratorem i złożył obszerne wyjaśnienia. Mówi o swych motywach, chęci samodoskonalenia się i wyzbycia słabości, a taką słabością jest dla niego szacunek do ludzkiego życia.

Trudno się dziwić, że Kajetan P. bulwersuje opinię publiczną i przykuwa uwagę, Tak jest zawsze, gdy morderstwo odbiega od schematu. W realiach polskich zazwyczaj wszystko rozgrywa się w kręgu rodzinnym, zabójca pod wpływem alkoholu sięga po nóż i zadaje ciosy, a potem często gorzko tego żałuje.

Kajetan P. zabił przypadkowo wybraną kobietę, niczego nie żałuje, wręcz chełpi się swym morderstwem, które uważa za logiczną konsekwencją swoich poglądów.

Szukając informacji o makabrycznej zbrodni Kajetana P. od początku zastanawiamy się, dlaczego do niej doszło, jakie były jej motywy. Podświadomie staramy się też w ten sposób przewidzieć, czy coś podobnego mogłoby się zdarzyć w naszym otoczeniu, jakie są sygnały ostrzegawcze zapowiadające zbrodnię.

Nie oznacza to jednak, że chcemy zgłębiać absolutnie wszystko, co związane jest z zabójcą, przynajmniej nie chce tego wielu z nas. A jednak media przekroczyły w wypadku Kajetana P. cienką czerwoną linię między tym, o czym powinny informować, a tym, co zbędne i wręcz niewłaściwe. Kreują rodzaj telenoweli, zasypując nas detalami dotyczącymi jego ucieczki i zatrzymania. Wszystko było ważne i relacjonowane na żywo i z przejęciem: moment, w którym Kajetan P znalazł się na pokładzie wojskowej Casy, którą przetransportowano go z Malty, wiadomość czy w czasie lotu podano mu jakiś posiłek a także informacja że samolot już wylądował. Traktuje się go jak celebrytę, a wypowiadający się w mediach psycholodzy zbyt łatwo obsadzają go w roli jednostki ponadprzeciętnej. Podobnie było w wypadku Zuzanny M, młodocianej zabójczyni z Rakowisk, kiedy telewizyjni eksperci mówili, że geniusz ociera się często o szaleństwo i nazywali dziewiętnastolatkę poetką.

Kajetan P. stał się już bohaterem masowej wyobraźni, co chyba też było jego celem. Tworzy się jego mitologię, nazywając „polskim Hannibalem Lecterem ”. Z pewnością jest interesującym przypadkiem dla kryminologów i jego zbrodnia znajdzie się w niejednym opracowaniu naukowym. Tym bardziej, że najnowsze przecieki ze śledztwa potwierdzają, że swoje zainteresowanie kanibalizmem chciał wcielić w życie. Nie warto go jednak dowartościowywać zagłębianiem się w jego filozoficzne wywody. Tym bardziej, że swą głębią przypominają fascynacje szesnastolatka, który po raz pierwszy przeczytał Dostojewskiego i Nietzschego. Jedną rzecz warto za to zrobić na pewno: bacznie obserwować przebieg procesu i przyjętą linię obrony. Nie wiadomo na razie, kto będzie go bronił — Kajetan P. zrezygnował z wynajętego przez rodziców znanego prawnika. Kluczowe będzie ustalenie, czy można go uznać za poczytalnego. To często bardzo subiektywna diagnoza — dotyczy przecież tzw. tempore criminis, czyli czasu, w którym została popełniona zbrodnia i jest rekonstrukcją stanu umysłu zabójcy w momencie, gdy dokonywał zabójstwa.

Od tej ekspertyzy będą zależały dalsze losy Kajetana P. — czy trafi na wiele lat do więzienia czy też może opuścić zakład psychiatryczny po powiedzmy trzech latach, z receptą na leki w kieszeni.

Jednak nawet jeśli zostanie potraktowany surowo, to i tak skorzysta na tym, że wymiar sprawiedliwości będzie musiał przestrzegać zasady, którą sam Kajetan P, gardził i uznawał za słabość — czyli przekonania, że życia ludzkiego nie można odbierać. Nawet jeśli jest to życie mordercy.