Gasine Schwan i Martin Schulz współzawodniczą ze sobą o kolejną Nagrodę Völkischer Beobachter, która będzie przyznana w Chicago w marcu 2016 roku

Niemcy jako powód rozpadania się europejskiej solidarności. Gasine Schwan i Martin Schulz współzawodniczą ze sobą o kolejną Nagrodę Völkischer Beobachter jaka będzie przyznana w Chicago w marcu 2016 roku.

Niemieccy politycy prześcigają się ze sobą w pogrążaniu Europy. A zaczynało się tak dobrze. Otwarte granice. Swobodny przepływ informacji. A w cieniu tego Nowego Gmachu wyrastała potęga państwa, któremu krok po kroku zaczęło uderzać do głowy. Wszystko to w obłokach źle skrywanej zazdrości wobec Stanów Zjednoczonych, które podnosiły Niemcy z kolan w roku 1945 po tym, co uczyniły. A uczyniły sporo. Zgliszcza i miliony pomordowanych. Obozy koncentracyjne i masowe egzekucje. Rzezie dokonywane na Żydach, Polakach. Cyganach, Wydawałoby się, że kolejne pokolenia Niemców wyciągną z tego jakąś naukę. Ale okazuje się, że jest to jedynie nauka zamożnego sprawcy wobec potomków ofiar tamtego czasu zbrodni.

Więc żeby było po kolei. Tak z mojej amerykańskiej perspektywy. Najpierw Niemcy wraz z Rosją i Austrią uczestniczą w rozbiorze wielkiego środkowoeuropejskiego kraju. Trwa to 123 lata! Rozpadają się Austro-Węgry. Wydawałoby się niemiecka buta pójdzie po rozum do głowy. Ano poszła w osobie Adolfa Hitlera i milionów Niemców, którzy mu zawierzyli. Dla rodziny Skwarczyńskich - a takich jak ona były miliony - rok 1939 stał się tragedią. Potem po upadku III Rzeszy nie mieli jednak czasu na lizanie ran. W wyniku wojny Polska na wiele lat traciła swą suwerenność. Byłem z niej uciekinierem politycznym. Przyjechałem do Niemiec na dłużej po roku 1986, kiedy byłem już obywatelem USA, a w Bad Talz i w Monachium stacjonowały amerykańskie wojska, które poduczałem z historii mego kraju. Powstanie w Polsce „Solidarności” spowodowało erozję systemu, który pozwolił Niemcom zjednoczyć kraj.

Zastanawiająca jednak była reakcja posłów Bundestagu, którzy na wieść o zburzeniu muru berlińskiego zerwali się z foteli i zaczęli śpiewać oficjalnie zakazany hymn Niemców Deutschland Deutschland über alles. Bezwłocznie - któż to jeszcze pamięta? - kanclerz Helmut Kohl chciał zakwestionować zachodnie granice Polski. Reakcja jednak Ameryki, Anglii i Francji była natychmiastowa.

Dostaliście po łapach. Ze swoich planów jednak nie zrezygnowaliście. Taką okazją stała się jednoczona Europa. Jednoczona pod Waszym berłem. I kiedy już wszystko zmierzało ku dobremu Wasze plany zabarwione zostały innym kontekstem. Węgry, a później Polska odzyskały podmiotowość. Zaczęła podnosić się z kolan duszona przez was Grecja. Zakwestionowali uczestnictwo w tej Made in Germany unii Brytyjczycy. Efektem Waszych aspiracji i judzenia w Europie są ostatnie zwycięskie pohukiwania Frontu Narodowego we Francji. Tego nie załata już żaden Schulz, ani nie przykryją bezczelne z definicji wtrącania się w politykę sąsiedniego kraju Waszej polityk Gasine Schwan, która z Eriką Steinbach może pewnie powspominać w jakim to przepięknym domu i jaki to wspaniały ogród miał tatuś tej ostatniej w czasie okupacji Polski. Nigdy za to nie odpowiedzieliście. Staliście się panienką z przeszłością, której zaszminkowana twarz zaprasza gestem do współudziału w tym, co wyczyniacie. Z kryzysem imigranckim na pierwszym miejscu.

Pokojowa Nagroda Nobla powinna trafić do waszej kanclerz Angeli Merkel, bo nikt jeszcze przed nią skuteczniej nie rozwalił tak Europy, choć przecież niektóre próby miały miejsce już wcześniej. Przypomnijmy choćby niejaką Gertrudę Stein, która w roku 1938 (!!!) zgłaszała Adolfa Hitlera do tejże nagrody. Sama zresztą przeżywając w zaciszu rządu Vichy wojnę i okupację. No i z tym mieszkaniem na rue de Fleurus 27 w Paryżu.