Historia psa, który upojony alkoholem przez żebrzącą Romkę, zdechł w schronisku, obiegła polskie media. Warto postawić pytanie, czy tło tej historii nie jest jeszcze bardziej ponure.

Strażnicy miejscy w Poznaniu odebrali psa żebrzącej Romce. Zaalarmowali ich przechodnie, zaniepokojeni złym stanem szczeniaka. Pies trafił do schroniska, gdzie przebadali go lekarze. Okazało się, że był upojony alkoholem.

Prasa a nawet telewizja skrupulatnie relacjonowała szczegóły kuracji psa, informowano, ze ma się coraz lepiej. Zaczęto szukać dla niego imienia i nowego domu, ale happy endu nie było. Pies dostał niespodziewanie padaczki i zdechł. Z historią psa odebranego nieletniej romskiej żebraczce zetknęłam się po powrocie z zagranicy, odrabiając prasowe zaległości trafiałam na wzruszające artykuły o nieszczęsnym szczeniaku i emocjonalne komentarze na internetowych forach. Pomyślałam po raz kolejny, że właśnie w Polsce szczególnie przejmujemy się losem zwierząt, drobiazgowość relacji o kondycji pieska była na poziomie, który prasa zachodnia rezerwuje dla royal baby.

Ale zaczęła mnie też dręczyć inna, bardzo niepokojąca myśl i być może nie tylko mnie przychodzi ona do głowy. Romska żebraczka poiła alkoholem psa, by zachowywał się spokojnie, gdy asystował jej przy żebraniu budząc współczucie przechodniów.

Jednak jeszcze większe współczucie przechodniów budzi inny obrazek, który można niekiedy zobaczyć na ulicach polskich miast. Żebrząca kobieta trzyma na kolanach dziecko, trudno się nie wzruszyć i nie sięgnąć do portmonetki.

Jeśli mają państwo małe dziecko lub po prostu pamiętają, jak to jest, gdy dziecko jest małe, to wiedzą doskonale, ile wymaga uwagi. Jego aktywność jest czasem trudna do opanowania, niekiedy dziecko się nudzi i kaprysi, matka je zabawia, a także karmi i poi.

Ale dzieci na kolanach żebrzących Romek zachowują się dziwnie spokojnie. Nie płaczą, nie kręcą się, nie obserwują przechodniów, nie chcą jeść ani pić. Leżą bezwładnie jak małe tobołki, oczy mają zawsze zamknięte. Śpią. Czy dziecko, nawet bardzo małe, może spać bez przerwy?

Kilka lat temu byłam w Rumunii, robiłam reportaż o rumuńskich Romach, którzy masowo wyjeżdżają do innych państw Europy, w tym Polski. Jeździłam po miejscowościach, w których mieszkają a także rozmawiałam z rumuńskimi dziennikarzami.

Niektóre historie wydawały się niewiarygodne, nie bardzo chciałam w nie uwierzyć. Jednak moi rozmówcy nie pracowali dla tabloidów i wcale nie chcieli sensacyjnymi informacjami wywrzeć wrażenia na zagranicznej koleżance. To byli dokumentaliści filmowi, dziennikarze telewizyjnych programów informacyjnych. Było dla nich oczywistym i banalnym faktem, że istnieje cygańska przestępczość zorganizowana, która bezlitośnie eksploatuje dzieci. Wyrastają na tym fortuny przywódców rumuńskich Romów, wystarczy zresztą pojechać do zamieszkanego przez nich miasta Tandarei, by zobaczyć wielokondygnacyjne luksusowe wille przypominające pałacyki. Do Tandarei dotarła nawet brytyjska policja, we wspólnej akcji z rumuńską policją konfiskując broń, skradzione brytyjskie paszporty i samochody.

To wszystko fakty bezsporne, chodzi jedynie o szczegóły. Oczywiste jest, że już czteroletnie cygańskie dzieci z Rumunii żebrzą na ulicach zachodnich miast, a dziesięcioletnie wprawnie okradają bankomaty. Pokazał to dokument BBC, realizowany przez rok ukrytą kamerą. Dziennikarze udowodnili, że żyjące w nędzy cygańskie dziecko może przynieść bossom roczny zysk nawet rzędu 100 tys. euro.

Ale w Rumunii słyszałam o rzeczach jeszcze bardziej drastycznych, dziewczynkach sprzedawanych do domów publicznych. I niemowlętach, kupowanych lub zabieranych od biednych romskich rodzin. Daje się je obcym romskim kobietom, które żebrzą na ulicach zachodnich miast. Nikt nie przejmuje się ich losem, są rekwizytem, rzeczą, którą można wymienić na inną.

Tak tłumaczyli mi moi rumuńscy rozmówcy, a ja — dla własnego komfortu psychicznego — starałam się myśleć, że to miejska legenda.

Nie wiem, kto nauczył czternastoletnią Romkę żebrzącą w Poznaniu, że psa należy poić wódką. Najwyraźniej było to stałą praktyką, bo kiedy odstawiono alkohol, pies dostał padaczki i zdechł.

Ale może dobrze byłoby, by straż miejska zainteresowała się nie tylko wzruszającym szczeniakiem. Gdyby choć raz pochylono się nad tak mocno śpiącym na kolanach żebrzącej kobiety dzieckiem, gdyby choć jedno z nich przebadał lekarz. Czasem lepiej być nadwrażliwym niż niewrażliwym…