Prezydent Duda boli obóz władzy. Bo budzi nadzieję. Co ważne: także wśród tych, którzy głosowali na Komorowskiego

Andrzej Duda boli obóz władzy. Widać to po minach, widać to po tonie wypowiedzi, widać to po pierwszych zagrywkach.

Widać to także na portalach społecznościowych, gdzie nagle wraca, nie wiadomo dlaczego, smoleński przemysł pogardy w najgorszym wydaniu. Np. na profilach wyrażających sprzeciw wobec upamiętnienia 10/04.

Ból obozu władzy i jego zaplecza wynika oczywiście z niespodziewanej klęski 24 maja. Ale nie tylko. To jest ból, którego tłem jest świadomość, że nowy prezydent to człowiek, którym już wkrótce zachwyci się niemal cały naród. I ci, co na niego głosowali, i także duża część tych, którzy wybrali jego konkurenta.

I oni widzą, to, co my: bardzo dobre wychowanie, doskonałe wykształcenie, klasę, obycie. I silne wartości, którym zawsze był wierny. To jest prezydent, na którego nawet jego przeciwnicy chętnie oddaliby głos już 24 maja - gdyby na nich nie wrzeszczano, gdyby nie straszono.

Widzą to, co zobaczyliśmy dziś w Wilanowie, a czego tak wiele przed nami. A więc spokój, dobrą pewność siebie, wiarę w misję, czystość intencji, odbudowę wspólnoty.

I coś, co w każdym porusza lepszą stronę…

To jest prezydent nadziei. Prezydent, który przyszedł tu na dłużej, pewnie na 10 lat. Prezydent, którego nie da się zaatakować i osaczyć przemysłem pogardy. Oni to czują…

I to właśnie ich tak bardzo boli. Nie sama porażka, ale jej skutki, które już przeczuwają. Także widząc, że dynamika dobrej zmiany i nadziei wcale nie gaśnie. Przeciwnie, narasta.

Polacy chcą zgody - ale prawdziwej, a nie odgrywanej. Chcą rozmowy, ale autentycznej, a nie recytowanej. Chcą ciepła - ale płynącego z serca, a nie z protekcjonalności.

Już to mają. Za chwilę to zobaczą.