Oblicza miłości. "Miłości nie można dotknąć, choć można ją poczuć"

Potrzeba bliskości drzemie w każdym z nas. Nawet jeśli siedzimy zamknięci na szczycie szklanej wieży jednego z wielkich miast. Nie jesteśmy samotną wyspą ani zaborczą falą targającą nieznany brzeg, choćby codzienne problemy zdały się nas przytłaczać.

Jesteśmy opoką, ostoją, ramionami gotowymi przytulić i oczami obierającymi ten sam kurs. Jesteśmy bezpieczną przystanią i portem, gotowym przyjąć każdy strudzony okręt. Jesteśmy ludźmi, w których potrzeba miłości jest czynnikiem napędzającym, impulsem, budulcem, spoiwem. Ludźmi, którzy niezależnie od poglądów, szukają własnego dopełnienia w miłości, choć trudno im zaakceptować ten fakt.

„Miłość to nie wybuchowa mieszanka seksu i sentymentalnych westchnień. Miłość to kod przetrwania, wpisany w nasze mózgi w toku ewolucji.” Sue Johnson

Miłości nie można dotknąć, choć można ją poczuć. Lekka jak piórko łaskocze w podbrzuszu niby gromada roztańczonych motyli. Innym razem świat przesłania szkłami w kolorze różu, prowadząc za rękę przez najpiękniejsze, wyimaginowane ogrody. Celebruje własne owoce.

Bywa też prosta, przyziemna. Niczym śniadanie przy kawie, wspólna kołdra i kąpiel w pianie. I kapryśna. Marudzi, narzeka. Zadziornie wystawia język i drwi z intymnych tajemnic. Wychodzi, trzaskając drzwiami. Kłóci się, droczy. Cierpliwość traci. Liczy pieniądze i nie dosypia. Ma ludzką twarz.

Jednak to ona definiuje świat i nasze człowieczeństwo. Tworzy rodziny, związki, przyjaźnie. Kreuje codzienność, tę zwykłą i tę duchową. Komponuje każdy wewnętrzny ład. Każdego człowieka.

Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą - fragment Hymno o Miłości.

Bo miłość nie ustaje, choć zegar przestaje odmierzać czas. Trwa, gdy kolejne pokolenia zajmują miejsca na ziemi. Buduje, prowadzi. Do celu. Do domu. Każdego z nas.