Na praktyki "Wprost" najbardziej oburzają się dziennikarze "Wyborczej". Wstydu nie mają, czy kompletnie odlecieli?

Wprowadzenie powszechnego zwyczaju podsłuchiwania i publikowania podsłuchów ten porządek burzy. Sprawia też, że tracimy zaufanie naszych rozmówców, bez którego nie jesteśmy w stanie zebrać wiarygodnego materiału

— kto to się tak oburza na praktyki tygodnika „Wprost”? Kto pisze, że:

Gdy w sobotę napisaliśmy, że na fali powodzenia knajpianych podsłuchów założonych politykom tygodnik „Wprost” zamierza teraz ujawnić nagrane z ukrycia pijackie negocjacje o tym, ile trzeba zapłacić, by nie ukazała się książka o Janie Kulczyku, użyliśmy w tytule słowa „dno”. To dno ma kilka warstw.

Proszę mocno się trzymać, to napisali dziennikarze „Gazety Wyborczej”: Marcin Kącki i niezawodny ostatnio w oburzaniu się Wojciech Czuchnowski. Tego drugiego nie trzeba w zasadzie przedstawiać. Mówią za niego jego artykuły, choćby ten pt. „Awantura przed Smoleńskiem” o świadku, który widział kłótnię gen. Błasika z pilotem Protasiukiem oraz, że zachował się film z monitoringu, na którym widać kłótnię. Żadna z tych rzeczy oczywiście nie potwierdziła się. A to przecież wcale nie wyjątkowy popis specyficznych - i tak cenionych w jego miejscu pracy - umiejętności Czuchnowskiego. Jeśli dla kogoś jest on autorytetem dziennikarskim, to ma poważny problem z percepcją rzeczywistości.

Marcin Kącki oburzający się na „zwyczaj podsłuchiwania” ma pewnie wiele masek karnawałowych w szafie. Gdy dokumentował podsłuch w pokoju hotelowym, w którym nagrano słynną rozmowę Renaty Beger z niczego nieświadomym politykiem PiS Kącki miał zapewne na twarzy maskę świętoszkowatego bojownika o transparentność życia publicznego. Jaka jest prawdziwa twarz Kąckiego?

Slaw/ „Gazeta Wyborcza”