Rozmawiałem wczoraj rano z Andrzejem Melakiem, bratem śp. Stefana Melaka, przewodniczącego Komitetu Katyńskiego, który zginął w Smoleńsku. Zapytałem, jak chciałby, by wyglądał dzień ósmej rocznicy tragedii. Pan Andrzej mówił, że chciałby, by w Polakach wytworzyła się więź podobna do tej, która połączyła ich na Krakowskim Przedmieściu tuż po katastrofie.

Odpowiedź, z pozoru oczywista, nie do końca do mnie trafiła. Bo czy powtórka emocji z kwietnia 2010 roku jest w ogóle możliwa. Wtedy współodczuwaliśmy ból i stratę 96 osób. Trudno to porównać z czymkolwiek.

CZYTAJ TAKŻE: Jarosław Kaczyński na Krakowskim Przedmieściu: „Mogę spokojnie powiedzieć, że zwyciężyliśmy. Przysłużyliśmy się Ojczyźnie”

Na czym ta wspólnota polegała przekonałem się wczoraj po południu na pl. Piłsudskiego. Zrozumiałem, że można ją przeżywać bez bólu i szoku. Wystawiony ofiarom pomnik, w godnym, centralnym miejscu stolicy dał zgromadzonym tu ludziom poczucie ulgi i spełnienia. Wielu poczuło dokładnie to samo. Tym bardziej, że pomnik nie był oczywistością (choć być powinien), został dosłownie wywalczony, dlatego satysfakcja, z tego, że jest, jest ogromna.

Wczoraj na pl. Piłsudskiego widziałem wspólnotę dumnych Polaków. Nie tłum, tylko Naród. Na jego obrzeżach byli także sprzeciwiający się upamiętnieniu w tym miejscu i w tej formie. Moim zdaniem pokazało to właściwe proporcje, których w mediach sprzyjających opozycji trudno szukać. Dumni Polacy w większości i grupka krzykaczy na marginesie. Tak skonstruowana jest Polska, nie odwrotnie.

Wczorajsze histeryczne wystąpienia krzykaczy pokazały dobitnie, że oni takiej wspólnoty po prostu się boją. Podobnie interpretuję nieobecność na uroczystości polityków opozycji. Gdyby przyszli, zobaczyliby, jak alternatywnego świata się trzymają i być może zrozumieliby, dlaczego ludzie mają gdzieś ich „bardzo ważne” sprawy.

CZYTAJ TAKŻE: Wzruszające PRZEMÓWIENIE prezydenta Dudy: Ten pomnik jest wspólny i wierzę, że będzie nas jednoczył. WIDEO