Testamentem Smoleńska nie jest tylko pamięć, ale przede wszystkim wezwanie do radykalnej przebudowy państwa

Po ośmiu latach od tragedii smoleńskiej co uczciwsi pracownicy i współpracownicy przemysłu pogardy pochowali się po kątach, a co bezczelniejsi wspominają rzewnie ofiary katastrofy. Jakiś przybysz z innej krainy pewnie nie uwierzyłby, że te wszystkie haniebne czyny i słowa rzeczywiście miały miejsce. Że gaszono znicze, zbierano tulipany, szydzono na tysiąc sposobów i z ofiar, i z żałobników, wreszcie, że udawano wyjaśnianie przyczyn tragedii.

W jakimś sensie ta mimikra ludzi nikczemnych jest naszym, ludzi dobrej woli, zwycięstwem. Ale ponieważ nie było żadnych przeprosin, żadnej ekspiacji, jest w tym także trucizna zakłamania i fałszu, która kiedyś może do nas wrócić.

Testamentem Smoleńska nie jest tylko godne upamiętnienie ofiar. Najważniejszym testamentem jest wezwanie do głębokiej przebudowy Polski. Właściwie do budowy nowego państwa. Takiego, w którym przemysł pogardy już nigdy nie będzie możliwy. Takiego, w którym najświętsze narodowe wartości już nigdy nie będą wyszydzane. Takiego, w którym - cytując śp. prezydenta Kaczyńskiego - będzie „zwyciężała uczciwość, a nie cynizm i draństwo”.

I idziemy w tę stronę, choć bywają również chwile gorzkie. Chwile, gdy nikczemnikom wydaje się, że mogą udawać żałobników, a nawet że mogą pouczać tych, którzy ten dziejowy egzamin zdali.

Historia wszystko dostrzeże. I cynizm, i draństwo, i tanie aktorstwo zastępujące wierność Testamentowi. Testamentowi, który zostanie kiedyś wypełniony - albo przez nasze pokolenia, albo przez następne.