Może warto przypomnieć „żółwiki” przybijane przez Tuska z Putinem na miejscu śmierci 95 Polaków i Ich Prezydenta?

A może rechocik wujcia Bronisława podczas przyjmowania zwłok przez Ojczyznę?

Może sikanie do zniczy i deptanie kwiatów na Krakowskim Przedmieściu?

Może bojówkę niezrównoważonego kucharza o nazwisku Taras, odesłanego do zadań specjalnych, np. lżenia modlących się staruszek?

Może prowokatora Andrzejka spod Pałacu Prezydenckiego?

Może słowa Gronkiewicz-Waltz o tym, że pomnik światła na Krakowskim jej osobiście kojarzyłby się z… narodzinami faszyzmu?

A może wymioty Palikota o kaczce po smoleńsku i krwawej Mary? Może promowanie człowieka ze świńskim łbem w waszych gazetach i telewizjach?

Znaleźli się, kurtka na wacie, strażnicy pamięci. Że wam nie wstyd – to wiadomo. Ale że nie wstyd waszym bliskim? Że żaden z nich nie powie: „Kasiu, Przemciu, Romanku – daj już spokój, bo ta nienawiść cię wypala”?

Pewnie też się boją.