Niech żyje nam nowa wicepremier

Ależ wspaniała jest Elżbieta Bieńkowska, minister rozwoju regionalnego, a wkrótce także minister transportu i wicepremier – słychać z ziemi, spod ziemi, a nawet ze stratosfery.

Blondynka, a jaka mądra. Ma dziarę (tatuaż), ale to świadczy jaka to równiacha i jak mówi młodzież -

wporzo oraz spoko dzidzia.

Nie żadna „czerstwa dziunia” czy inna „justyna”. I klnie jak chłopcy u szewca, czyli nie daje sobie w kaszę dmuchać, szczególnie „durnym” chłopom. A tak w ogóle to ona z „durnymi” nie rozmawia, bo i tak by jej nie zrozumieli. Zresztą, co taki „durny” mógłby jej powiedzieć?

Po niedawnej wizycie tysiąclecia Sharon Stone w Polsce, Elżbieta Bieńkowska jest jej rodzimym odpowiednikiem. Jest najbliżej ideału uosabianego przez gwiazdę „Nagiego instynktu” i „Slivera”. Kto wie, czy nie zrobiłaby światowej kariery w filmie, gdyby nie to, że poświęciła się dla ojczyzny. Słusznie więc wszystkie oczy i uszy zwrócone są na Bieńkowską. Jej portrety powinny zawisnąć w szkołach, żeby młodzi wiedzieli, do czego dążyć. W publicznych miejscach powinny stanąć życzeniomaty i wdzięcznościomaty. Po przyciśnięciu guzika przedstawiciele narodu mogliby nagrywać dla niej życzenia oraz podziękowania za to, co Elżbieta Bieńkowska już dla nich zrobiła.

Tylko zawistnicy, zawodowi malkontenci i generalnie osoby niekumate mogą twierdzić, że Elżbieta Bieńkowska jest tylko w miarę sprawną księgową, która nie dlatego twierdzi, że nie jest politykiem, iż nie chce, ale że po prostu niewiele z polityki rozumie. Ona jest bowiem przykładem nowoczesności. Rozumie nowe czasy, a w tych czasach jest miejsce tylko na postpolitykę, a nie jakąś banalną dziewiętnastowieczną, a nawet jeszcze bardziej zapyziałą politykę. Krótko mówiąc, Elżbieta Bieńkowska jest wielką nadzieją Polaków i tylko ona jest w stanie zapewnić nam szczęście i pomyślność. Pod patronatem Ukochanego Przywódcy i odkrywcy jej talentu Donalda Tuska.

Pojawienie się „wporzo i spoko dzidzi”, zbawczyni Polski Elżbiety Bieńkowskiej przewidział Wacław Jarząbek, trener drugiej klasy. W jednej ze scen „Misia” Jarząbek wyczuł klimat wdzięczności, jaki teraz otacza panią przyszłą wicepremier. I jego wyznanie wobec prezesa klubu „Tęcza” Ryszarda Ochódzkiego można by w całości powtórzyć:

Czasem, aż oczy bolą patrzeć jak się przemęcza, dla naszego kraju, wicepremier Elżbieta Bieńkowska, naszego rządu tęcza. Ciągle pracuje! Wszystkiego przypilnuje i jeszcze inni, niektórzy wtykają jej szpilki. To nie ludzie - to wilki! To mówiłem ja – wdzięczny obywatel III RP, drugiej klasy. Niech żyje nam pani wicepremier sto lat!!! (…) Łubu dubu, łubu dubu, niech żyje nam wicepremier naszego rządu. Niech żyje nam.

I tak jak na wcześniejszych nagraniach z szafy prezesa Ochódzkiego, każdy obywatel III RP (drugiej klasy) mógłby powtórzyć słowa zawodniczki klubu „Tęcza”, która wyznała:

Warunki na zgrupowaniach miałyśmy bardzo dobre! Wszystko to zasługa naszej wicepremier i nie jest prawdą, że nad łóżkami dach przeciekał! Szczególnie, że prawie nie padało! Pani wicepremier dba o nas jak matka najlepsza!.

Na pytanie producenta Hochwandera, czy osoby mówiące do szafy (obecnie wdzięcznościomatu) wiedzą, że wszystko jest nagrywane, prezes Ochódzki odpowiedział, że oczywiście:

Jeśli ktokolwiek chce przekazać jakąś krytyczną uwagę o mnie, o mojej pracy, jakąś skargę, a mnie akurat nie ma, może w każdej chwili wejść i nagrać ... co mu leży na wątrobie.

Ale oni mogą kadzić ci, kłamać mogą, upiększać!

– szukał dziury w całym producent Hochwander.

A po co by mieli? Przecież i im i mnie chodzi tylko o dobro naszego klubu [kraju]. Szczerość w naszym klubie [kraju] to norma!

Istotnie, szczerość w III RP Donalda Tuska i Elżbiety Bieńkowskiej to norma. Szczególnie szczerość zachwytów nad władzą. Zatem „łubu dubu, łubu dubu, niech żyją nam przywódcy rządowego klubu.

Stanisław Janecki