Odwrócone reparacje Tuska. "Wszystkich zaskoczył, bo jak zwykle wcześniej z nikim o tym nie rozmawiał, nic nie ustalał"

Tusk pojechał do Berlina i obiecał tam, że zastąpi rząd Republiki Federalnej Niemiec w wypłacie odszkodowań dla ofiar II wojny światowej. Zapłacimy z własnej, polskiej kasy. Ogłosił to na konferencji z kanclerzem Niemiec Friedrichem Merzem. Wszyscy byli co najmniej zdziwieni. Poczynając od niemieckiego gospodarza, przez członków ekipy Tuska. Dopytywani o sprawę ministrowie ośmiogwiazdkowego rządu robili duże oczy i odpowiadali, że trzeba jeszcze wszystko przeliczyć, sprawdzić i ustalić jak szerokie grono osób ma to świadczenie obejmować i w jakiej wysokości.

Zaraz, zaraz o co tu chodzi? Z własnej kasy mamy płacić własnym obywatelom za krzywdy wyrządzone im przez bogatego, sąsiada, z którym obecnie jesteśmy w układach gospodarczych, politycznych i wojskowych?! To już jest absurd!

Chciałbym jednak zwrócić uwagę na jeszcze jedną istotną sprawę. Sądząc po minach, tych, którzy po raz pierwszy usłyszeli to na własne uszy, Tusk wszystkich zaskoczył, bo jak zwykle wcześniej z nikim o tym nie rozmawiał, nic nie ustalał.

Uniesiony adrenaliną wywołaną spotkaniem z kanclerzem Friedrichem Merzem, jak tylko stanął na trybunie, poczuł światła kamer i zobaczył tłum dziennikarzy poczuł, że musi coś powiedzieć, co przebije wszystko inne. No na poczekaniu wymyślił odwrotne reparacje.

Szkoda tylko, że nie miał w ręku raportu opracowanego przez zespól posła Arkadiusza Mularczyka, w którym wielkość reparacji dla Polski wyliczono na ponad 6 bilionów złotych. Myślę, że i na to przyjdzie czas.

Nie pierwszy raz ośmiogwiazdkowy premier robi taki numer, rzuca złotą myśl i biegnie dalej. Składa obietnice, a potem:

„Śmieszy, tumani, przestrasza.

Żołnierzowi, co grał zucha,

Wszystkich łaje i potrąca,

Świsnął szablą koło ucha,

Już z żołnierza masz zająca”.

Znakomicie i proroczo opisał to Adam Mickiewicz dwa wieki wcześniej w balladzie „Pani Twardowska”. Na tym polega geniusz poezji.