Adam Bodnar przyszły prezydent w roli beduina. Dziś śniły mi się kolejny już raz wybory, po raz trzeci niemal identyczna ich wersja

Dziś śniły mi się kolejny już raz wybory prezydenckie. Po raz trzeci niemal identyczna ich wersja. Jedyna rzucająca się w oczy różnica sprowadzała się do tego, że główny pretendent do zwycięstwa, jakim był kandydat lewicy Adam Bodnar, wcześniej występował w telewizji publicznej w białym smokingu i kowbojskim kapeluszu z napisem „John Wayne”, a w ostatnim śnie - podczas wiecu w miejscu swego urodzenia w Trzebini koło Chrzanowa - w siermiężnym worku pokutnym, ciągnąc za sobą muła, jako osobisty środek do przemieszczania się na znaczne odległości.

Z pewnością należę do największych szczęściarzy. Nie dość, że mimo dojrzałego wieku dopisują mi krzepkość ciała i ducha, to nawet sny najczęściej sprawiają mi niekłamaną frajdę. Kompensują drobne niedogodności i przykre zdarzenia, jakie każdy z nas spotyka w swym życiu oraz zapowiada radosne perspektywy. Nigdy żadnych nieprzyjemności.

Jak zdążyłem się zorientować na podstawie niezliczonych opowieści o snach, którymi dzielą się ze mną moi bliscy i znajomi, dla zdecydowanej większości z nich, sny są męczącym przeżyciem. Zatrważającym. Niejednokrotnie koszmarem, który wstrząsa lub przygniata. W wyniku doznawanych przerażających emocji często budzą się cali spoceni. Po otwarciu oczu są szczęśliwi, że leżą we własnym łóżku. Nawet wówczas, kiedy nikt nie pochyla się nad nimi z gorącą kawą z mleczkiem i szarlotką, pytając słodko: „Jak spałeś kochanie?”.

U mnie na odwrót. W snach realizują się moje najskrytsze marzenia, na których spełnienie w realnym życiu nie miałbym najmniejszych szans. Takie sny miewałem od chłopięcego wieku. Drobny przykład. Od czwartej klasy – kiedy zacząłem wlec się ogonie za innymi w opanowaniu tabliczki mnożenia - do końca podstawówki nauczyciel matematyki stał się moim prześladowcą. Pamiętam sen, w którym mój idol nowoczesnej pedagogiki - pan od wychowania fizycznego – wbijał na pal matematyka, a ja zbierałem suche gałęzie na planowany stos. Ale to daleka przeszłość.

W dzisiejszym śnie wyjaśniło się przeobrażenie popieranego przez mnie Adam Bodnara. Powiedział o tym, otwierając wiec w Trzebini nowy rzecznik kandydata lewicy. Został nim Jacek Murmański z Gdańska, niezwykle wyrazista i nie sztampowa osobowość. Niespodziewanie, w wyniku jego konfliktu z obozem konkurentki Aleksandry Gajewskiej, kandydatki Platformy Obywatelskiej, dołączył on w drugiej turze wyborów do komitetu Adama Bodnara. Chodziło o to, że pod wpływem nacisków płynących z kierownictwa PO, liderzy komitetu wyborczego Gajewskiej zasugerowali, aby Jacek Murmański znalazł jakieś wątki, które mogłyby zaszkodzić Adamowi Bodnarowi. Do bólu uczciwy i bezkompromisowy Jacek Murmański miał powiedzieć: - Ja nigdy do takiego świństwa się nie posunę – i trzasnął z hukiem drzwiami. Aż się zatrząsł cały komitet wyborczy Gajewskiej.

Znany tu wielu zgromadzonym kandydat pojawił się dziś w niecodziennym stroju

— rozpoczął spotkanie w Trzebini Jacek Murmański.

Chce tym pokutnym strojem przeprosić wszystkich mieszkańców miejsca swego urodzenia za zerwanie przez dziesiątki lat stałego kontaktu z tym pięknym miasteczkiem. Aby pokazać, że dzisiejszy ubiór nie jest pustym jednorazowym gestem, lecz głębokim zrozumieniem swego zaniedbania, postanowił prowadzić kampanię tak ubrany przez pełne trzy dni. Łącząc w ten sposób rolę rozumiejącego swój błąd kandydata na prezydenta z surowym, pełnym pokory i prostoty życiem pustynnego Beduina

— zakończył rzecznik. Chowając kartkę do kieszeni.

Mamy pewne zwycięstwo

— pomyślałem pełen dobrego nastroju.

Najwyraźniej we śnie wyparłem z pamięci rolę Romana Giertycha. Po chwili się zbudziłem.