Szlachetna dalekowzroczność prezesa. Sądzę, że zaprezentowany przypadek zainteresuje posła ziemi świętokrzyskiej, mec. Giertycha

Szanowny Panie Prezesie, składając na samym początku uznanie dla Pana szlachetnej dalekowzroczności, informuję o pełnym powodzeniu nakreślonego przez Pana planu. Udało się go przeprowadzić z dziecinną łatwością. Blisko 400 głosów, które poparły konkurenta przydzieliłem naszemu kandydatowi, a tamtemu 150, a więc tyle, ile oddano w istocie na popieranego przez nas. Dla pełnego wyjaśnienia dodam, że drobna inwestycja w dwie butelki gruzińskiego koniaku zrobiły swoje. Niewielkim zagrożeniem była jedynie członkini komisji z Nowej (ale właściwie starej) Lewicy. Jakaś niepijąca, jędzowata społecznica. Nawiasem mówiąc, wpatrzona w Czarzastego jak w obraz. Zarazem niesłychanie natrętna. Przypominająca prokurator Wrzosek. Sama z siebie próbowała wszystkich kontrolować. Pozostało mi tylko o odpowiedniej porze uraczyć ją mieszanką luksusowej herbaty, przyprawioną środkiem roślinnym na sen.

Powodzenie operacji zawdzięczam jednak głównie temu, że pozostali członkowie komisji bezgranicznie mi ufali. Rękojmią przesądzającą o zaufaniu jest mój czteroletni staż partyjny w PO. Ozdobiony kilkoma wyróżnieniami za poświęcanie czasu na rzecz partii, kosztem życia prywatnego. Kilka miesięcy temu decyzją szefa okręgowego w nagrodę zostałem zwolniony na pół roku z comiesięcznej opłaty członkowskiej. Z oczywistych względów od ponad roku nie kontaktowałem się z Panem Prezesem, więc nie mogłem przekazać wiadomości o tym, jak w międzyczasie skutecznie zbudowałem swoją pozycję w szeregach stosunkowo świeżych działaczy Platformy.

Dowodem niech będą słowa przewodniczącego koła partyjnego PO przy miejskich wodociągach, który był mężem zaufania w naszej komisji. Korzystając z dobrego alibi przed żoną, urwał się już ok. 22, aby opromienić wieczór pewnej samotnej księgowej.

Panie Jurku, ja się na dłuższą chwilę oddalę. Jestem pewien, że pozostawiam sprawy w dobrych rękach i dopilnuje pan wszystkiego jak trzeba

— powiedział na pożegnanie.

Dziękuję za zaufanie. Dziękuję

— odparłem.

Panie Prezesie, przepraszam z góry za niezręczność, ale trochę jestem przymuszony szczególną okolicznością. Dlatego wraz z meldunkiem ślę prośbę. Za dwa tygodnie mój chrześniak ma dwunaste urodziny. Chcę mu kupić rower górski, bo to nad wyraz sprawny chłopiec.

Wiem, że uderzyli w Pana Prezesa dotacją. To jedno wielkie świństwo. Dlatego pytam nieśmiało. Czy mógłby Pan Prezes dorzucić się choćby na tylne koło z przerzutką?

JS  (Gzyms)

Powyższy dokument, w zalakowanej, ale nie zaadresowanej kopercie, znalazłem w jednym z miast wojewódzkich na poczcie, gdzie nadawałem osobistą bardzo przesyłkę. Koperta leżała na stoliku. Do jej własności nikt z obecnych się nie przyznawał. Próba zostawienia bezimiennej koperty na tej poczcie spełzła na niczym. Zadziałał więc instynkt dziennikarski. Po zapoznaniu się z treścią dokumentu, ze względu na jego znaczenie postanowiłem opublikować. Mam nadzieję, że odpowiednie organa ustalą zasługujących na najwyższe potępienie, a być może ukaranie (słabo znam prawo) głównych bohaterów opisanego w „meldunku” procederu. Sądzę też, że zaprezentowany w znalezionym liście przypadek zainteresuje posła ziemi świętokrzyskiej, mecenasa Romana Giertycha, którego przy okazji serdecznie pozdrawiam.