Wotum zaufania. Dzisiaj Donald Tusk jeszcze się obroni, ale już teraz „podgryzają” go koalicjanci i ludzie z Platformy Obywatelskiej

Dzisiaj od rana w Sejmie wniosek o wotum zaufania dla rządu Tuska, niestety bez debaty, a więc wystąpień klubowych, tylko z pytaniami posłów, na które zapewne nie otrzymamy odpowiedzi, bo taka jest praktyka tego premiera i jego ministrów. Taka o podobnym charakterze odbyła się przecież w momencie powołania tego rządu w grudniu 2023, wtedy jeszcze dopuszczono głosy klubowe i ograniczoną liczbę pytań, premier wprawdzie odpowiedział dosłownie na kilka, później stwierdził, że na resztę odpowie na piśmie i posłowie, którzy je zadali, do tej pory czekają na te odpowiedzi. Zapewne więc po długim wystąpieniu i ogłoszeniu kolejnego „nowego otwarcia”, ok. godz. 14 premier Tusk uzyska więcej głosów za niż głosów przeciw (w przypadku tego głosowania wystarczy zwykła większość głosów, w obecności przynajmniej ustawowej liczby posłów), ale jak się wydaje na krótko, bo szykują się na niego zarówno koalicjanci, jak i politycy z jego własnej partii.

Po ponad tygodniu przepychanek pomiędzy premierem i koalicjantami ustalono wprawdzie, że będą oni głosowali za wotum zaufania, ale jak wynika z nieoficjalnych informacji, pojawiły się także liczne oczekiwania, a nawet żądania, których Tusk zapewne nie będzie chciał spełnić. PSL chce w najbliższych miesiącach zmiany premiera, bo zdaniem jego polityków „zmiana premiera to zmiana sposobu pracy rządu, większe partnerstwo w koalicji, mniej konfliktów i więcej wsłuchiwania się w siebie nawzajem”. Stąd wcześniejsze „mocne” wystąpienie marszałka seniora Marka Sawickiego o konieczności „wymiany konia, a nie podstawiania mu lżejszego wozu”, czy senatora Michała Kamińskiego, który podkreślał, że wcześniejsze ataki Tuska na prezydenta Donalda Trumpa i Karola Nawrockiego, po ich wyborze na prezydentów USA i Polski, tak naprawdę dyskwalifikują go w wykonywaniu funkcji premiera.

Z kolei Polska 2050 zażądała od Tuska uchwalenia nowej ustawy medialnej odpartyjniającej media publiczne, ustawy o oczyszczeniu spółek Skarbu Państwa z nominatów partyjnych, ustawy o asystencji osobistej dla osób niepełnosprawnych, ustawy o szkołach podstawowych wolnych od smartfonów i zwiększenia nakładów na budownictwo mieszkaniowe przy jednoczesnej rezygnacji z ustawy o dopłatach do kredytów mieszkaniowych. Zdaniem liderów tej partii te postulaty programowe były zawarte w umowie koalicyjnej z listopada 2023 roku, ale do tej pory, nie tylko nie zostały zrealizowane, ale nawet nie rozpoczęto prac nad nimi, dlatego zwracają się do Tuska z zawołaniem „dość kombinowania i do roboty”. Tyle tylko, że skoro do tej pory przez 18 miesięcy koalicjanci w tych sprawach nie doszli do porozumienia, to oznacza, że nie wszyscy z nich się na nie zgadzają, a więc jak nie było ich uchwalenia, tak i najprawdopodobniej nie będzie dalej.

Także w Platformie trwają podskórne ruchy, których celem jest zmiana premiera, nasiliły się one po przegranej Rafała Trzaskowskiego, który na kandydata został wprawdzie wybrany w prawyborach, ale przecież jest jasne, że był kandydatem Donalda Tuska. Co więcej, część czołowych polityków Platformy uważa, że to także Donald Tusk przyczynił się do przegranej Trzaskowskiego, między innymi swoim bezpośrednim włączeniem się w kampanię wyborczą, w tym przede wszystkim „słynnym” wywiadem w Polsat News u red. Bogdana Rymanowskiego. Mówiąc wprost czołowi politycy Platformy „poczuli krew” swojego przywódcy, a po ostatnich wydarzeniach coraz bardziej zdają sobie sprawę, że nie poprowadzi on ani rządu, ani partii do jakiegokolwiek następnego zwycięstwa. Na takiego następcę Tuska jest wskazywany przez „spiskowców” Radosław Sikorski, który w kampanii wyborczej Trzaskowskiego specjalnie się nie udzielał (oprócz słynnego piwa z Mentzenem, które ponoć pociągnęło Rafała w dół, a nie w górę), a teraz zintensyfikował swoje kontakty w kraju i za granicą, delikatnie sondując, jakby przyjęta zostałaby taka zmiana.