„Prokurator Jacek Bilewicz nie mógł zostać, i nie został, skutecznie powołany na „pełniącego obowiązki Prokuratora Krajowego”, bowiem w dacie, w jakiej miało to nastąpić (12 stycznia 2024 r.) nie istniała, i nie istnieje nadal instytucja ‘pełniącego obowiązki Prokuratora Krajowego’” – podkreślają w swoim stanowisku Zastępcy Prokuratora Generalnego, odnosząc się do próby obsadzenia przez Adama Bodnara w Prokuraturze Krajowej Jacka Bilewicza. Poniżej publikujemy pełną treść stanowiska. Oświadczenie w tej sprawie wystosowali również Prokuratorzy Regionalni oraz Naczelnicy Wydziałów Zamiejscowych Departamentu ds. Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji Prokuratury Krajowej.
Próba przejęcia Prokuratury Krajowej
Przypomnijmy, że w piątek 12 grudnia premier Donald Tusk powierzył obowiązki Pierwszego Zastępcy Prokuratora Generalnego Prokuratora Krajowego prokuratorowi Jackowi Bilewiczowi. Bilewicz, jako pełniący obowiązki, zastąpił na stanowisku Prokuratora Krajowego prokuratora Dariusza Barskiego.
Ministerstwo Sprawiedliwości poinformowało, że od piątku Dariusz Barski „pozostaje w stanie spoczynku, co powoduje niemożność sprawowania przez niego funkcji Prokuratora Krajowego”.
W odpowiedzi Prokuratura Krajowa wydała oświadczenie, w którym stwierdza, że Prokuratorem Krajowym pozostaje prokurator Dariusz Barski, a „pismo Prokuratora Generalnego Adama Bodnara z dnia 12 stycznia 2024 r., w którym wskazuje on, że jego zdaniem Prokurator Krajowy pozostaje prokuratorem w stanie spoczynku począwszy od jego przeniesienia w stan spoczynku w trybie określonym w nieobowiązującej ustawie z dnia 9 października 2009 roku, nowelizującej poprzednią ustawę o prokuraturze, nie wywołuje żadnych skutków prawnych”.
Zastępcy Prokuratora Generalnego Adama Bodnara oświadczają, że powierzenie prokuratorowi Jackowi Bilewiczowi funkcji p.o. Prokuratora Krajowego z bezprawnym pominięciem procedury ustawy Prawa o prokuraturze jest bezskuteczne. Funkcja taka nie została przewidziana w ustawie Prawo o prokuraturze
— przekazali zastępcy Prokuratora Generalnego w sobotnim oświadczeniu przesłanym PAP.
Natomiast zastępca prokuratora generalnego Michał Ostrowski zapowiedział w sobotę złożenie zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa przez szefa MS Adama Bodnara, prokuratora Jacka Bilewicza i inne działające z nimi osoby w związku z próbą odwołania prokuratora krajowego Dariusza Barskiego.
W związku z decyzją premiera oświadczenie wydał także prezydent Andrzej Duda.
Minister Adam Bodnar próbuje usunąć Dariusza Barskiego ze stanowiska Prokuratora Krajowego, do czego nie ma żadnych samodzielnych kompetencji. Przekazał Prokuratorowi Barskiemu swoją +decyzję+ w tej sprawie
— napisał w piątek wieczorem prezydent na platformie X. Duda podkreślił, że „zmiana na stanowisku Prokuratora Krajowego to, zgodnie ustawą, kompetencja Premiera i Prokuratora Generalnego we współdziałaniu z Prezydentem”.
Działanie Adama Bodnara bez udziału Premiera i Prezydenta to kolejne rażące naruszenie prawa (ustawy i art. 7 Konstytucji)
— ocenił prezydent.
Działania podjął również prok. Robert Hernand, który wydał zarządzenie ograniczające wstęp do Prokuratury Krajowej osobom postronnym. Decyzja ta ma uniemożliwić objęcie obowiązków przez Jacka Bilewicza.
CZYTAJ TEŻ:
Stanowisko Zastępców Prokuratora Generalnego
Zastępcy Prokuratora Generalnego przedstawili swoje stanowisko dotyczące próby bezprawnego pozbawienia funkcji Prokuratora Krajowego i obsadzenia tej funkcji w trybie nieznanym ustawie. Poniżej publikujemy pełną treść stanowiska.
1. Ustawa z dnia 28 stycznia 2016 r. – Prawo o prokuraturze nie przewiduje instytucji „pełniącego obowiązki Prokuratora Krajowego”, w tym nie przewiduje możliwości wykonywania obowiązków i zadań Prokuratora Krajowego przez osobę powołaną na „pełniącego obowiązki”. Za powyższym przemawia przede wszystkim brak określenia w ustawie trybu powołania „pełniącego obowiązki”, w tym wskazania organu powołującego i przesłanek umożliwiających powołanie.
Nawet w teoretycznej sytuacji niemożności (także przejściowej) wykonywania zadań przez Prokuratora Krajowego, i to niezależnie od tego, czy chodziłoby o okoliczności faktyczne, czy przeszkody prawne, nie zachodzi ryzyko zakłócenia funkcjonowania prokuratury w zakresie zadań i kompetencji przypisanych do tej funkcji, gdyż zgodnie z wyraźnym brzmieniem ustawy – art. 13 § 3b pr. prok. – „Kompetencje i zadania Pierwszego Zastępcy Prokuratora Generalnego Prokuratora Krajowego określone w § 3a może również realizować upoważniony przez niego inny zastępca Prokuratora Generalnego. Pierwszy Zastępca Prokuratora Generalnego Prokurator Krajowy wydaje w tym zakresie stosowne zarządzenie”.
2. Zarządzenie takie zostało wydane i jest obowiązującym aktem prawnym. Jest to zarządzenie Nr 101/23 Pierwszego Zastępcy Prokuratora Generalnego Prokuratora Krajowego z dnia 30.11.2023 r. w sprawie upoważnienia do realizacji jego kompetencji i zadań przez pozostałych Zastępców Prokuratora Generalnego.
3. Nie jest możliwe przyjęcie, że skoro ustawa przewiduje powołanie Prokuratora Krajowego (art. 14 § 1 pr. prok.), to na tej podstawie – na zasadzie wnioskowania z większego na mniejsze (a maiori ad minus) – możliwe jest powołanie „pełniącego obowiązki”. Zgodnie z zasadą legalizmu, o której mowa w art. 7 Konstytucji RP, kompetencji organów władzy publicznej nie można domniemywać ani nie można kreować nieznanych ustawie instytucji prawnych w oparciu o wnioskowania prawnicze. Skoro ustawodawca przewiduje istnienie funkcji, jaką jest Prokurator Krajowy, a nie przewiduje „pełniącego obowiązki Prokuratora Krajowego”, to posłużenie się taką konstrukcją jest niedopuszczalne. Funkcja jest jedna – Prokuratora Krajowego, o tym stanowi ustawa, określając jednocześnie jego rolę, zadania i kompetencje. Brak regulacji ustawy odnośnie „pełniącego obowiązki Prokuratora Krajowego” nie jest luką prawną, ustawodawca bowiem z pełnym zamysłem nie zdecydował się na wprowadzenie szczególnego rozwiązania tymczasowego, przewidującego możliwość pełnienia obowiązków Prokuratora Krajowego przez osobę, która faktycznie Prokuratorem Krajowym nie jest.
4. Prezes Rady Ministrów posiada kompetencję do powołania Prokuratora Krajowego, jak również pozostałych Zastępców Prokuratora Generalnego (art. 14 § 1 pr. prok.). Ustawa określa ich tryb powołania i odwołania Prokuratora Krajowego, jak i pozostałych Zastępców Prokuratora Generalnego. Jest to regulacja zupełna, nie przewidująca w tym zakresie możliwości żadnych odstępstw ani instytucji wyjątkowych. Pełnienie funkcji Prokuratora Krajowego oraz pozostałych Zastępców Prokuratora Generalnego powołanych przez Prezesa Rady Ministrów przy współdziałaniu Prezydenta RP, zgodnie z obowiązującą ustawą, nie jest ograniczone czasowo.
5. Jeżeli ustawodawca dopuszcza instytucję „pełnienia obowiązków” w odniesieniu do jakiegokolwiek organu lub funkcji, czyni to wyraźnie. Przykładem jest art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, który stanowi, że W razie zwolnienia stanowiska Komendanta Głównego Policji, minister właściwy do spraw wewnętrznych, do czasu powołania nowego komendanta, powierza pełnienie obowiązków Komendanta Głównego Policji, na okres nie dłuższy niż 3 miesiące, jednemu z jego zastępców”. W regulacji tej wyraźnie przewidziano instytucję „pełniącego obowiązki” (poprzez „powierzenie pełnienia obowiązków”), uregulowano tryb „powierzenia obowiązków”, zakreślając ramy czasowe ich pełnienia, a także wskazano, kto może być „pełniącym obowiązki”. Analogiczne rozwiązanie przyjęto w art. 5a ust. 5 ustawy o Policji („powierzenie pełnienia obowiązków Komendanta CBŚP”). W Prawie o prokuraturze takiego rozwiązania nie przewidziano, przy czym istotne jest to, że art. 14 § 1 w zw. z art. 13 § 3b pr. prok. w obecnym stanie prawnym tworzy spójną całość, przewidując że jedynie osoba upoważniona przez samego Prokuratora Krajowego może wykonywać jego zadania i kompetencje, co odnosi się także do przypadku, w którym doszło do wakatu w odniesieniu do funkcji Prokuratora Krajowego oraz przypadków nieobecności lub czasowej niemożności wykonywania przez Prokuratora Krajowego jego zadań i kompetencji.
6. Zgodnie z prawem w przypadku wakatu na funkcji Prokuratora Krajowego zadań i kompetencji Prokuratora Krajowego nie może wykonywać Prokurator Generalny. Prokurator Generalny nie może zastąpić Prokuratora Krajowego, nie może też przejąć jego zadań i kompetencji, co wyraźnie wynika z art. 13a pr. prok., który stanowi, że „Do kompetencji i zadań Pierwszego Zastępcy Prokuratora Generalnego Prokuratora Krajowego oraz do kompetencji i zadań Prokuratora Krajowego przepisu art. 9 § 2 nie stosuje się.”. Znajduje to pełne uzasadnienie w tym, że w obecnym stanie prawnym ustawa przewiduje dla Prokuratora Krajowego nie tylko rolę zastępcy Prokuratora Generalnego, lecz również rolę samodzielną, z własnymi zadaniami i kompetencjami realizowanymi osobiście i na zasadzie wyłączności.
7. Prokurator Jacek Bilewicz nie mógł zostać, i nie został, skutecznie powołany na „pełniącego obowiązki Prokuratora Krajowego”, bowiem w dacie, w jakiej miało to nastąpić (12 stycznia 2024 r.) nie istniała, i nie istnieje nadal instytucja „pełniącego obowiązki Prokuratora Krajowego”, a regulacje Prawa o prokuraturze nie obejmują żadnej podstawy do czasowego powierzania obowiązków Prokuratora Krajowego osobie, która nie została powołana na to stanowisko w trybie przewidzianym w art. 14 § 1 ustawy.
8. Prawo o prokuraturze wyklucza możliwość tymczasowego (periodycznego) pełnienia funkcji Prokuratora Krajowego, zaś umocowanie Prokuratora Krajowego do wykonywania jego zadań i kompetencji wyznaczają dwa akty: akt powołania do pełnienia funkcji Prokuratora Krajowego i akt odwołania z pełnienia tej funkcji. Żadne inne akty nie mogą stanowić podstawy wykonywania zadań i kompetencji Prokuratora Krajowego, zwłaszcza, gdy ustawa przewiduje własne zadania i kompetencje Prokuratora Krajowego, realizowane wyłącznie przez niego, albo – w jego zastępstwie, w określonych precyzyjnie przypadkach – przez upoważnionych przez samego Prokuratora Krajowego konkretnie wskazanych zastępców Prokuratora Generalnego.
9. Przyjęcie, iż prokurator Jacek Bilewicz jest „pełniącym obowiązki Prokuratora Krajowego” powoduje, iż stan pełnienia obowiązków mógłby trwać bez ograniczeń czasowych, bowiem ustawa nie reguluje tej materii. To zaś oznaczałoby, że stan, który w założeniu (bo „pełnienie obowiązków” to ze swej istoty stan tymczasowy) powinien trwać ściśle określony czas mógłby być stanem stałym. To zaś oznaczałoby obejście prawa, w tym procedury powołania i odwołania Prokuratora Krajowego, prowadząc do stworzenia pozaustawowej instytucji realizującej zadania i kompetencje Prokuratora Krajowego bez podstawy prawnej. Dopuszczenie takiej możliwości w istocie zastępowałoby funkcję Prokuratora Krajowego, która jest unormowana ustawowo rozwiązaniem nieznanym ustawie.
10. W dniu 12 stycznia 2024 r. nie było wakatu na funkcji Prokuratora Krajowego. Prokurator Prokuratury Krajowej Dariusz Barski był Prokuratorem Krajowym, nie został bowiem odwołany z pełnionej funkcji w trybie określonym w ustawie, nie utracił również statusu prokuratora Prokuratury Krajowej.
11. Twierdzenie, że Prokurator Krajowy Dariusz Barski jest prokuratorem w stanie spoczynku, co powoduje, że nie może pełnić funkcji Prokuratora Krajowego, ze względu na fakt, iż rzekomo nieprawidłowo zastosowano wobec niego art. 47 § 1 i 2 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. – Przepisy wprowadzające prawo o prokuraturze, jest całkowicie bezpodstawne. W opiniach opublikowanych przez Ministerstwo Sprawiedliwości na stronie internetowej www.ms.gov.pl, wskazano że zakres temporalny art. 47 w/w ustawy powinien obejmować okres od dnia wejścia w życie ustawy, tj. 4 marca 2016 r., do dnia personalnego ukształtowania prokuratury, tj. do dnia 4 maja 2016 r. Stanowisko to jest oczywiście błędne.
Po pierwsze, art. 47 w/w ustawy nie przewidywał żadnych ram czasowych jego obowiązywania, a zatem nie przewidziano ograniczeń czasowych jego stosowania. Przepis ten obowiązywał więc w dacie, w której Prokurator Krajowy Dariusz Barski złożył wniosek, o którym mowa w § 1, jak również obowiązuje nadal, nie został bowiem ani uchylony, ani też do doszło do stwierdzenia jego niezgodności z Konstytucją RP. Przepis ten nie ma charakteru periodycznego, nie ma w jego treści żadnej daty, w oparciu o którą możliwe byłoby przyjęcie czasowych ram jego obowiązywania.
Po drugie, przepis ten przewiduje uprawnienie prokuratora, i nie powiązano go z żadną okolicznością związaną z „kształtowaniem składu personalnego prokuratury”. Zadanie to nie miało znaczenia dla jego stosowania (brak odniesienia w treści przepisu), a z żadnego innego przepisu w/w ustawy nie wynika, że art. 47 tej ustawy odnosi się tylko do wskazanego okresu.
Ustawodawca przewidział w tej ustawie przepisy, które mogły być stosowanie w określonych ramach czasowych (np. art. 53 § 1). Skoro w art. 47 takiego zastrzeżenia nie wprowadzono, to nie może być ono sformułowane w ramach wykładni prawa. Powołanie się w tym wypadku na wykładnię celowościową jest błędem, bowiem wykładnia celowościowa nie może prowadzić do oczywistej sprzeczności z wynikami wykładni literalnej, a ponadto należy ustalić cel samego art. 47 w/w ustawy, a nie dekodować go tylko na podstawie innych przepisów, regulujących inne instytucje prawne.
Po trzecie, art. 47 § 1 w/w ustawy nie przewiduje żadnych ograniczeń czasowych dla złożenia wniosku, o którym mowa w tym przepisie. Wynika z niego uprawnienie nieograniczone czasowo, akceptujące wolę prokuratora, jego decyzji jedynie pozostawiając powrót do służby. Wnioskiem tym Prokurator Generalny jest w zasadzie związany, nie ma on żadnej możliwości oceny zasadności (celowości) tego wniosku, w tym nie powiązano jego uwzględnienia z żadnymi okolicznościami odnoszącymi się do „ukształtowania personalnego prokuratury”.
Gdyby ustawodawca wiązał możliwość powrotu do służby z takim aspektem, wprowadziłby tryb oceny zasadności wniosku – z perspektywy potrzeb kadrowych prokuratury, a tego nie uczynił. Brzmienie art. 47 wyraźnie wskazuje, że zawarte jest w nim uprawnienie do powrotu do służby, rodzące obowiązek podjęcia przez Prokuratora Generalnego decyzji zgodnie z wnioskiem, bez względu na potrzeby kadrowe prokuratury.
Art. 47 w/w nie jest przepisem przejściowym, nie reguluje bowiem danej materii w odniesieniu do określonego okresu, lecz przewiduje rozwiązanie, które obowiązuje od dnia wejścia w życie ustawy, bez zakreślenia ram prawnych jego stosowania.
12. Art. 47 w/w ustawy nadal jest częścią systemu prawnego. Decyzje podjęte na tej podstawie nie mogą być uznane za wadliwe, czy też nie obowiązujące lub też nie wywołujące skutków prawnych, ze względu na rzekomą czasowość jego obowiązywania.
Nie jest to przepis przejściowy, wywołujący skutki prawne jedynie w przypadku zastosowania w określonym czasie. Takiego rozwiązania nie wprowadzono. Jest to przepis kreujący uprawnienie (§ 1) i kompetencję władczą (§ 2), odnoszące się do dostępu do służby publicznej w rozumieniu art. 60 Konstytucji RP i jako taki nie może podlegać wykładni zawężającej, redukującej możliwość skorzystania z uprawnienia jedynie w określonych, nie znanych temu przepisowi, ramach czasowych.
Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 marca 2023 r., III OSK 4342/21, LEX nr 3515266, „Przepis art. 32 ustawy z 28 stycznia 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o prokuraturze (Dz. U. z 2016 r. poz. 178) w swojej treści nie zawiera jakiegokolwiek rozwiązania czasowego. Nie wskazuje na to, by miał być stosowany przez określony czas do następstw zdarzeń powstałych przed wejściem w życie nowego prawa. Nie zawiera żadnego ze zwrotów, który pozwalałyby przyjąć, że odnosi się wyłącznie do spraw w toku lub spraw wywodzących się z dotychczasowych stosunków prawnych. Oznacza to, że w powołanym wyżej przepisie Prokurator Generalny został określony jako organ o kompetencjach dowódczych nie tylko na okres przejściowy, a więc do czasu powołania bądź przeniesienia prokuratorów byłych wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury do powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury.”
Powyższe stanowisko odnosić należy analogicznie do każdego przepisu, który w swej treści nie zawiera rozwiązania czasowego. Takim przepisem jest w oczywisty sposób art. 47 w/w ustawy.
Podsumowując, Prokurator Generalny posiadał uprawnienia decyzyjne, o których mowa w § 2 tego artykułu, w dniu podjęcia decyzji o przywróceniu prokuratora Dariusza Barskiego do służby czynnej, i takie uprawnienia Prokuratorowi Generalnemu z mocy tego przepisu nadal przysługują, bez zakreślenia jakichkolwiek ram czasowych ich realizacji.
W realiach zdarzeń z dnia 12 stycznia 2024r. podkreślić należy, że prokurator Jacek Bilewicz został powołany przez Prokuratora Generalnego Adama Bodnara na stanowisko Prokuratora Prokuratury Krajowej zaledwie 3 godziny przed decyzją o „powierzeniu mu obowiązków Prokuratora Krajowego”.
Powołanie na stanowisko prokuratora Prokuratury Krajowej wymaga koniecznego wniosku Prokuratora Krajowego, bez czego powołanie nie jest ważne.
Prokurator Generalny Adam Bodnar zwrócił się z prośbą do Prokuratora Krajowego Dariusza Barskiego o skierowanie takiego wniosku w dniu 12 stycznia 2024 r., traktując go jako uprawnionego do jego złożenia Prokuratora Krajowego, aby po kilku godzinach wręczyć mu pismo, z którego wynika, że Adam Bodnar uważa, że prokurator Dariusz Barski nigdy nie został skutecznie powołany do pełnienia funkcji Prokuratora, bo nie powrócił do służby czynnej na podstawie decyzji wydanej w oparciu o art. 47 § 2 Przepisów wprowadzających.
Oświadczenie Prokuratorów Regionalnych oraz Naczelników Wydziałów Zamiejscowych
Poniżej publikujemy również treść oświadczenia Prokuratorów Regionalnych oraz Naczelników Wydziałów Zamiejscowych Departamentu ds. Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji Prokuratury Krajowej.
My, Prokuratorzy Regionalni oraz Naczelnicy Wydziałów Zamiejscowych Departamentu ds. Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji Prokuratury Krajowej, kierując się treścią złożonego ślubowania prokuratorskiego oraz nałożonym na nas przez ustawodawcę obowiązkiem ścigania przestępstw i stania na straży praworządności, wyrażamy stanowczy sprzeciw wobec podjętych przez Ministra Sprawiedliwości Prokuratora Generalnego Adama Bodnara, pozbawionych podstaw prawnych działań, zmierzających do nielegalnego odwołania Prokuratora Krajowego Dariusza Barskiego z zajmowanego stanowiska i powołania Pana Jacka Bilewicza na nieistniejące stanowisko pełniącego obowiązki Prokuratora Krajowego.
Podjęte przez Ministra Sprawiedliwości Prokuratora Generalnego Adama Bodnara działania nie wywołują żadnych skutków prawnych. Procedura powołania oraz odwołania Prokuratora Krajowego została precyzyjnie opisana w ustawie z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze. Stosownie do art. 14. § 1 przywołanej ustawy, Prokuratora Krajowego jako pierwszego zastępcę Prokuratora Generalnego oraz pozostałych zastępców Prokuratora Generalnego powołuje spośród prokuratorów Prokuratury Krajowej i odwołuje z pełnienia tych funkcji Prezes Rady Ministrów na wniosek Prokuratora Generalnego. Prokuratora Krajowego oraz pozostałych zastępców Prokuratora Generalnego powołuje się po uzyskaniu opinii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, a odwołuje za jego pisemną zgodą.
Przedstawiona przez Ministra Sprawiedliwości Prokuratora Generalnego Adama Bodnara argumentacja o pozostawaniu w stanie spoczynku przez Prokuratora Krajowego Pana Dariusza Barskiego jest pozbawiona racji i stanowi jedynie nieudolną próbę uzasadnienia dla działania zmierzającego do obejścia prawa. Pragniemy zauważyć, że przepis art. 47 § 1 i 2 ustawy z dnia 26 stycznia 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o prokuraturze ( Dz. U. 2016, poz. 178 ), nie przewidywał żadnych ram czasowych jego obowiązywania, a zatem nie przewidziano ograniczeń czasowych jego stosowania. Przepis ten obowiązywał w dacie, w której Pan Prokurator Krajowy Dariusz Barski złożył wniosek, stosowanie do art. 47 § 1 w/w ustawy. Przepis ten obowiązuje nadal albowiem nie został uchylony, ani też nie do doszło do stwierdzenia jego niezgodności z Konstytucją RP. Przepis ten nie ma charakteru periodycznego, nie ma w jego treści żadnej daty, w oparciu o którą możliwe byłoby przyjęcie czasowych ram jego obowiązywania. Prawodawca przewidział w tej ustawie przepisy, które mogły być stosowanie w określonych ramach czasowych (np. art. 53 § 1), a skoro w art. 47 takiego zastrzeżenia nie wprowadzono, to nie może być ono sformułowane w ramach wykładni prawa. Powyższe zapatrywanie zostało uznane w argumentacji przedstawionej przez Naczelny Sąd Administracyjny w sprawach m.in. NSA I OSK 2234/17, III OSK 4342/21.
Uwzględniając powyższe oświadczamy, iż Pan Prokurator Dariusz Barski w dalszym ciągu pełni funkcję Prokuratora Krajowego, a podjęte przez Ministra Sprawiedliwości Prokuratora Generalnego opisane w niniejszym oświadczeniu działania nie mają mocy prawnej i nie wywołują skutków prawnych.
Prokuratorzy Regionalni
Naczelnicy Wydziałów Zamiejscowych Departamentu ds. Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji Prokuratury Krajowej
wkt/wPolityce.pl
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/polityka/678244-zastepcy-pg-obnazaja-bezprawne-dzialania-bodnara
