Jak dalece trzeba upaść. Od „Solidarności” z lat 80, która wyrosła na ścisłym sojuszu opozycji demokratycznej - skupiającej polską inteligencję - z klasą robotniczą, dziś były człowiek tamtej „Solidarności”, wyraża pogardę wobec prostych ludzi. Swoim językiem degraduje do ludzi niższej kategorii miliony polskich rodzin, posiadających dzieci, znajdujących się często w trudnym położeniu ekonomicznym.

Według języka Jacka Żakowskiego, obecnie dziennikarza tygodnika „Polityka” – nawet jeśli tylko powtarza opinię partii, z którą sympatyzuje – z niezrozumiałym dla mnie uprzedzeniem określa codzienną czynność ludzi, korzystających z pomocy państwa. Ci ludzie nie jedzą. Oni, zdaniem Jacka Żakowskiego „żrą”. Jedzą, ale jak zwierzęta. Łapczywie, prymitywnie. Zwrot „oni żrą” jest wulgarnym opisem stanu kultury i umysłowości ludzi, którzy w taki sposób po prostu i zwykle w świecie, jak wszyscy - jedzą.

Na jakie manowce zawędrował umysł ludzi podobnych Jackowi Żakowskiemu, żeby móc – prawdopodobnie z pełnym przekonaniem swych racji, bo przecież nie są politykami, a tylko dziennikarzami, opisującymi rzeczywistość – mówić o demokratycznie wybranej władzy we własnym kraju „putinowska władza”. Jak trzeba być zaślepionym, należąc jednocześnie do elity umysłowej naszych czasów, by w imię interesów politycznych zachęcać do przemocy jednych Polaków przeciwko drugim. Wliczając w tę kalkulację możliwość do dojścia do rozlewu krwi. Zastanawiając się nad sposobem przegrania przez PiS zbliżających się wyborów, w studio radiowym w programie z udziałem Jacka Żakowskiego powiedziano: „putinowskiej władzy nie da się obalić w wyborach”, dlatego trzeba to zrobić „poprzez Majdan” – masowymi protestami i przy użyciu siły”.

Takie słowa padły, a protestu Jacka Żakowskiego przeciwko groźnemu absurdowi nie słyszałem. Dokąd nas to prowadzi?