W ostatnich tygodniach w polskiej opinii publicznej można przeczytać kilka artykułów, które mają na celu potwierdzenie tezy, że rzekomo „Polacy mają dość ukraińskich uchodźców”.

Co ciekawe, takie głosy słychać zarówno po lewej, jak i prawej stronie polskiego społeczeństwa.

Tym pierwszym taka teza odpowiada, bo po prostu nie mogą znieść faktu, że Polacy zachowali się wręcz heroicznie w przypadku ukraińskich uchodźców.

Ci drudzy forsują takie tezy prawdopodobnie dlatego, ponieważ uważają, że przyniesie im to korzyści polityczne lub społeczne. Zapewne należy też brać pod uwagę działania rosyjskiej agentury.

Jednocześnie nie ma ani jednego poważnego badania, które potwierdzałoby, że Polacy są „zmęczeni” uchodźcami z Ukrainy.

Oczywiście głupotą byłoby twierdzić, że zmian nie było, a entuzjazm Polaków jest równie silny jak na początku wojny. Są to jednak zmiany niewielkie i w całokształcie sytuacji zupełnie nieistotne.

Sytuacja bez precedensu

Jak już kilka razy napisałem, sposób, w jaki Polacy zareagowali na kryzys humanitarny na wschodzie jest po prostu czymś niespotykanym.

Zakwaterowanie 3 milionów ludzi w prywatnych domach, bez ani jednego dużego obozu dla uchodźców, jest po prostu czymś, co zasługuje na podziw wszystkich. I nie sądzę, żeby Polacy byli tego świadomi. Jakby ktoś nie pozwolił im zrozumieć, jak dobrą robotę wykonali.

W takiej sytuacji, przy 8-procentowym wzroście liczby ludności i psychologicznej presji wojny, drobne zmiany nastrojów są po prostu nieuniknione.

Pamiętam, jak to było w Chorwacji podczas wojny o niepodległość, kiedy między mieszkającymi w kraju a Chorwatami z BiH, którzy opuścili swoje domy, zaczynało rosnąć napięcie. Jeśli tak było między członkami jednego narodu, pewne napięcia musiały się pojawić między dwoma narodami.

Ale, jak już pisałem, to niewielkie napięcie jest nieważne.

Polacy zdali wielki egzamin z humanizmu. I nadal go zdają.

Trzeba to sobie uświadomić.