Prezydent Andrzej Duda odznaczy w piątek Orderami Orła Białego założycieli i działaczy Komitetu Obrony Robotników: Mirosława Chojeckiego, Antoniego Macierewicza i Piotra Naimskiego - poinformowała Kancelaria Prezydenta.
Uroczystość wręczenia odznaczeń odbędzie się w piątek, o godz. 15 w Belwederze. Jak podała na swojej stronie prezydencka kancelaria, w dniu 46. rocznicy powstania KOR wyróżnieni Orderami Orła Białego zostaną założyciele i działacze Komitetu - Mirosław Chojecki, Antoni Macierewicz i Piotr Naimski.
Podczas uroczystości planowane jest wystąpienie prezydenta.
23 września 1976 r. powstał Komitet Obrony Robotników - jedno z najważniejszych ugrupowań opozycyjnych w PRL-u. Stał się on intelektualną i organizacyjną podstawą dla Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, pierwszego za „żelazną kurtyną” niezależnego związku zawodowego.
Order Orła Białego to najstarsze i najwyższe odznaczenie Rzeczypospolitej Polskiej, nadawane za duże zasługi cywilne i wojskowe dla kraju. Otrzymują go najwybitniejsi Polacy oraz najwyżsi rangą przedstawiciele państw obcych. Przyznaje go prezydent RP.
Sylwetki osób, które zostaną odznaczone przez prezydenta
Antoni Macierewicz
Antoni Macierewicz jest jedną z bardziej znanych i kontrowersyjnych twarzy polskiego życia politycznego, m.in. za sprawą tzw. listy Macierewicza, którą przedstawił w Sejmie 4 czerwca 1992 r. jako szef resortu spraw wewnętrznych, podając spis współpracowników służb specjalnych PRL figurujących w archiwach MSW.
Głośnym echem odbiła się też teza o wybuchu, który miał być przyczyną katastrofy samolotu Tu-154 w Smoleńsku, którą Macierewicz stawiał od lipca 2010 r., kiedy został przewodniczącym, zorganizowanego przez parlamentarzystów PiS zespołu parlamentarnego ds. wyjaśnienia przyczyn tej tragedii.
Gdy w listopadzie 2015 r. został ministrem obrony, za konieczne uznał wznowienie badania okoliczności katastrofy smoleńskiej i „uwzględnienie dorobku naukowców współpracujących z zespołem parlamentarnym oraz ich samych jako członków komisji”.
Macierewicz jako szef MON, którym był do początku 2018 r., opowiedział się za nową organizacją obrony terytorialnej. W styczniu 2017 r. Wojska Obrony Terytorialnej zyskały status odrębnego rodzaju sił zbrojnych, a ich dowódca został podporządkowany bezpośrednio szefowi MON. Zgodnie z koncepcją przygotowywaną w MON pod kierownictwem Macierewicza obrona terytorialna składa się głównie z ochotników powoływanych na okresowe ćwiczenia, a zadania formacji to wsparcie lokalnych społeczności i służb ratowniczych w razie klęsk żywiołowych, a w razie kryzysu lub wojny wspieranie wojsk operacyjnych.
Za czasów Macierewicza jako ministra obrony, w lipcu 2016 r., został w Warszawie zorganizowany szczyt NATO, zapowiedziany w 2014 r. podczas spotkania przywódców państw NATO w Newport. Na warszawskim szczycie sojusznicy zobowiązali się do wzmocnienia wschodniej flanki przez rozmieszczenie czterech wielonarodowych batalionów; jeden z nich stacjonuje w Polsce.
W styczniu 2018 r. Macierewicza na stanowisku szefa MON zastąpił Mariusz Błaszczak. Macierewicz stanął następnie na czele resortowej podkomisji powołanej do ponownego zbadania katastrofy smoleńskiej z 10 kwietnia 2010 r. 11 kwietnia 2022 r. został opublikowany raport podkomisji smoleńskiej. Jeden z jego wniosków głosi, że prezydencki samolot Tu-154M uległ całkowitemu zniszczeniu w wyniku eksplozji; kluczowe znaczenie miało wcześniejsze przekazanie samolotu do remontu w Samarze w Rosji w zakładzie Aviakor.
Działalność antykomunistyczna
Macierewicz urodził się 3 sierpnia 1948 r. w Warszawie. Jego ojciec, Zdzisław, był działaczem Stronnictwa Narodowego, żołnierzem Armii Krajowej, po wojnie docentem chemii na Uniwersytecie Warszawskim. Matka, Maria, doktor biologii, pracowała w Państwowym Zakładzie Higieny. Antoni był najmłodszym z trójki rodzeństwa.
Ukończył studia na wydziale historii Uniwersytetu Warszawskiego w 1971 r. Według niektórych mediów, a także redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej” Adama Michnika, w młodości fascynował się Che Guevarą, ale szybko porzucił lewicowe sympatie i związał się z formacjami prawicowo-katolickimi.
Macierewicz przekonywał, że nie był zwolennikiem Che Guevary.
Takie fałszywe plotki doprowadziły nawet do tego, że jeden z byłych opozycjonistów twierdził, że otrzymałem nagrodę od kubańskiej akademii nauk za pracę na temat Che Guevary. Adam Michnik powtarza takie kłamstwa od kilkudziesięciu lat
— mówił Macierewicz mediom.
Brał udział w wydarzeniach marcowych 1968 r. na UW. Aresztowany i zwolniony w lipcu tego roku. Po tym doświadczeniu nie zaprzestał działań opozycyjnych. Zaangażował się w działalność harcerską, był komendantem Pierwszej Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka” przy warszawskim liceum im. Tadeusza Reytana oraz współzałożycielem Gromady Włóczęgów - starszoharcerskiego klubu dyskusyjno-politycznego (1969-1970).
W grudniu 1970 r. organizował akcję oddawania krwi dla ofiar masakry robotników na Wybrzeżu. Organizował też akcję przeciw wpisaniu do konstytucji PRL przewodniej roli PZPR i przyjaźni Polski z ZSRR. W 1976 r. przeprowadził akcję obserwacji wyborów do Sejmu PRL. Polegała ona m.in. na liczeniu osób wchodzących do lokali wyborczych, by porównać liczby z oficjalnymi wynikami podawanymi przez komisje wyborcze.
Jako jeden z pierwszych w 1976 r. organizował pomoc dla robotników w Radomiu i Ursusie, był współzałożycielem Komitetu Obrony Robotników. W związku z działalnością w KOR dostał wymówienie z pracy na katedrze iberystyki UW, gdzie wykładał historię Ameryki Łacińskiej. W tamtych czasach poznał język Inków keczua.
Był też współzałożycielem i redaktorem naczelnym wychodzącego od 1977 r. „Głosu” - podziemnego miesięcznika społeczno-politycznego.
Po sierpniu 1980 r. Macierewicz działał w strukturach „Solidarności” w Warszawie. Aresztowany po wprowadzeniu stanu wojennego, uciekł z więzienia, ukrywał się i prowadził działalność podziemną. Po przełomie 1989 roku był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Był jednym z założycieli Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, a od października 1989 r. - wiceprzewodniczącym Zarządu Głównego ZChN.
Działalność Macierewicza po 1989 roku
Od grudnia 1991 do czerwca 1992 r. był ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Jana Olszewskiego. Wykonując sejmową uchwałę lustracyjną, ogłosił listę 64 posłów, senatorów i członków rządu, których nazwiska widniały w zasobach archiwalnych MSW, m.in. znanych polityków, w tym ówczesnego prezydenta Lecha Wałęsy.(Sąd Lustracyjny w 2000 roku orzekł, że Lech Wałęsa złożył prawdziwe oświadczenie lustracyjne, iż nie był agentem służb PRL).
Wywołało to kryzys polityczny. W czerwcu 1992 r. doszło do upadku rządu Olszewskiego.
Z ZChN został wykluczony w lipcu 1992 r. Od listopada 1992 r. był prezesem władz tymczasowych Ruchu Chrześcijańsko-Narodowego „Akcja Polska”, a po zjeździe tej partii w lutym 1993 r. - jej przewodniczącym. Po połączeniu z Ruchem dla Rzeczypospolitej został wiceprzewodniczącym RdR (czerwiec - październik 1993 r.).
Po utworzeniu Ruchu Odbudowy Polski w listopadzie 1995 r. był wiceprzewodniczącym Rady Naczelnej ROP, a po rozłamie w tej partii w 1997 r. - prezesem Ruchu Katolicko-Narodowego. Przed wyborami w 2005 r. utworzył - wraz z Olszewskim - Ruch Patriotyczny, którego był przewodniczącym. Partia nie weszła do parlamentu.
Poseł na Sejm I, III, IV, VI, VII, VIII i IX kadencji.
Do Sejmu IV kadencji wszedł z list LPR, był rzecznikiem prasowym klubu. Jednak ostatecznie klub LPR opuścił i we wrześniu 2002 r. utworzył Koło Katolicko-Narodowe.
W 2002 r. ubiegał się o prezydenturę Warszawy, osiągnął ósmy wynik na czternastu kandydatów (1,09 proc. - 5849 głosów). W latach 2004-2005 był jednym z najaktywniejszych posłów zasiadających w sejmowej komisji ds. PKN Orlen. Zgłosił zdanie odrębne do końcowego raportu Komisji, w którym uznał, że zatrzymanie w lutym 2002 roku przez UOP ówczesnego prezesa PKN Orlen Andrzeja Modrzejewskiego było wynikiem „realizacji planu gospodarczo-politycznego ekipy Kwaśniewskiego-Millera-Kaczmarka-Kulczyka”. Plan ten - według Macierewicza - miał zmierzać do „zawłaszczenia sektora petrochemicznego i sprzedaży go Rosji, uzależniając tym samym trwale Polskę od Rosji w sferze energetycznej”
W lipcu 2006 r. został mianowany na stanowisko wiceministra obrony, nadzorującego likwidację Wojskowych Służb Informacyjnych i pełnomocnika ds. organizacji służby kontrwywiadu wojskowego. W październiku 2006 r. stanął na czele SKW. Od 31 października do 16 listopada 2007 r. był podsekretarzem stanu w MON.
Prezydent Lech Kaczyński mianował go na przewodniczącego komisji weryfikacyjnej WSI. Przygotowany przez komisję raport został podany do publicznej wiadomości w lutym 2007 r. W raporcie znalazło się wiele zarzutów dot. działalności WSI, m.in. dotyczące nielegalnego handlu bronią czy inwigilacji środowisk politycznych.
W wyborach do Sejmu VI kadencji uzyskał mandat, kandydując z pierwszego miejsca listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu piotrkowskim, a do partii dołączył w 2012 r., w listopadzie 2013 r. został wiceprezesem PiS.
Od lipca 2010 r. kierował zespołem parlamentarnym ds. wyjaśnienia przyczyn katastrofy rządowego samolotu Tu-154 w Smoleńsku. Ostatni raport zespołu zawierał tezę, że prawdopodobną przyczyną katastrofy była seria wybuchów m.in. na lewym skrzydle, w kadłubie i prezydenckiej salonce. Raport wskazał m.in., że załoga chciała wykonać jedynie próbne podejście do lądowania, nie wykonała zaś automatycznego odejścia m.in. z powodu braków w wyszkoleniu. Wskazano też na liczne nieprawidłowości po polskiej stronie oraz na odpowiedzialność rosyjskich kontrolerów i złe wyposażenie lotniska.
Piotr Naimski
Piotr Aleksander Naimski, urodził się 2 lutego 1951 r. w Warszawie. W 1981 r. ukończył Wydział Chemii Uniwersytetu Warszawskiego (1975), doktorat w Instytucie Biochemii i Biofizyki PAN (1981).
Od połowy lat 60. był harcerzem w 1. WDH, tzw. Czarnej Jedynce i współorganizatorem kręgu starszoharcerskiego Gromada Włóczęgów.
Był dawcą krwi dla ofiar protestów na Wybrzeżu (1970), z Krzysztofem Łączyńskim rozdawał na warszawskim Starym Mieście ulotki wzywające do poparcia strajkujących. 1972–1973 we Francji.
W latach 1975–1979 był pracownikiem naukowym i doktorantem w Instytucie Biochemii i Biofizyki PAN.
Od lipca 1976 r, był uczestnikiem akcji niesienia pomocy represjonowanym robotnikom z Ursusa i Radomia. Założył kartotekę ursuską – zbiór danych dot. ofiar represji władz.
23 września 1976 r. był współinicjatorem i współzałożycielem Komitetu Obrony Robotników (KOR)
W latach 1976-86 był rozpracowywany przez SB.
Od września 1980 r. z Ludwikiem Dornem, Urszulą Doroszewską, Marcinem Gugulskim, Jarosławem Kaczyńskim, Antonim Macierewiczem i Janem Olszewskim organizował (w mieszkaniu Zofii Banieckiej przy ul. Bednarskiej w Warszawie) punkt informacyjny dla osób zakładających „S”. Był uczestnikiem spotkania założycielskiego MKZ Mazowsze w Ursusie i członkiem Rady Programowej Ośrodka Badań Społecznych przy MKZ, nast. Regionie Mazowsze (1980-81).
W latach 1989–1992 był współzałożycielem ZChN, a następnie Ruchu Katolicko-Narodowego. W latach 1991-92 pełnił obowiązki wiceministra spraw wewnętrznych, kierował Urzędem Ochrony Państwa (UOP).
W 2011 r. był współzałożycielem Ruchu Społecznego im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego. Od 2011 r. był posłem z ramienia PiS, od 2013 członkiem PiS. Od 2015 pełnił obowiązki sekretarza stanu w KPRM, był pełnomocnikiem rządu ds. strategicznej infrastruktury energetycznej (do 2022).
Mirosław Chojecki
Urodził się 1 września 1949 r. w Warszawie. Jest synem Marii Stypułkowskiej-Chojeckiej ps. Kama, łączniczki i sanitariuszki batalionu Armii Krajowej „Parasol”, uczestniczki zamachu na Franza Kutscherę, oraz żołnierza tego samego batalionu Jerzego Chojeckiego ps. Spokojny. Brał udział w strajkach studenckich w marcu 1968 r. Został usunięty z uczelni. Studia dokończył w 1974 r. na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. Został zatrudniony w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku.
Już w 1976 r. rozpoczął współpracę ze środowiskiem Komitetu Obrony Robotników. Był jednym z obserwatorów radomskich procesów robotników organizowanych przez władze komunistyczne po czerwcu 1976 r. Bardzo wcześnie zaangażował się w tworzenie podziemnego ruchu wydawniczego. Drukował pierwsze czasopisma niezależne – „Biuletyn informacyjny KOR” i „Komunikat”. W październiku 1976 r. po raz pierwszy został zatrzymany przez milicję. W 1977 r. założył Niezależną Oficynę Wydawniczą „NOWA”. Był jednym ze współorganizatorów Czarnego Marszu – manifestacji krakowskich studentów po zamordowaniu Stanisława Pyjasa. Przez współpracowników był uważany za jednego z najskuteczniejszych konspiratorów, najdokładniej przestrzegających zasad prowadzenia działalności podziemnej. Pod koniec lat siedemdziesiątych był wielokrotnie zatrzymywany i brutalnie przesłuchiwany. 25 marca 1980 r. został aresztowany. Podjął głodówkę protestacyjną przeciwko nieprzedstawianiu mu zarzutów prokuratorskich. Był wspierany przez innych opozycjonistów, którzy podjęli głodówkę w kościele p.w. św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej. Ostatecznie został skazany na półtora roku więzienia w zawieszeniu.
W sierpniu 1980 r., wraz z innym drukarzem podziemia Konradem Bielińskim, przyjechał do strajkującej Stoczni Gdańskiej. Drukował ulotki i biuletyny dla strajkujących robotników. 23 sierpnia został aresztowany, gdy na krótko przekroczył bramę Stoczni. Został zwolniony dopiero, gdy podpisano Porozumienia Sierpniowe. Dzięki nim ponownie znalazł pracę w Instytucie Badań Jądrowych. Wszedł w skład komisji ds. dostępu „S” do środków masowego przekazu. Organizował ruch wydawniczy Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”.
W październiku 1981 r. wyjechał do Francji. Tam zastało go wprowadzenie stanu wojennego. Tworzył m.in. miesięcznik „Kontakt”, kierowany do opozycji na emigracji, oraz firmę Video-Kontakt zajmującą się produkcją materiałów dokumentalnych poświęconych działaniom „Solidarności” i dystrybucją kaset wideo z cenzurowanymi przez komunę filmami, m.in. „Przesłuchaniem” Ryszarda Bugajskiego. Zajmował się również organizowaniem przemytu środków technicznych dla podziemnej „S”.
W roku 1990 powrócił do kraju. Podziemne wydawnictwo „NOWA” przekształcił w legalną „superNOWĄ”. W 1992 r. współzakładał jedną z pierwszych prywatnych stacji telewizyjnych – Niezależną Telewizję Warszawa. W latach 2003–2008 był prezesem Stowarzyszenia Wolnego Słowa, skupiającego wszystkich zaangażowanych w działalność wydawniczą w okresie PRL. W 2008 r. został wybrany na honorowego prezesa tej organizacji.
W 2006 r. został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
mm/PAP
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/polityka/615442-prezydent-odznaczy-macierewicza-naimskiego-i-chojeckiego
