Lans na granicy, czyli o co chodzi opozycji? Chciałabym się dowiedzieć, jak do tej pory przejmowali się losem uchodźców

Los ludzi, zmuszonych do opuszczenia domów i swoich krajów, bez względu na to, czy zmusza ich do tego wojna, terror czy nędza i chęć zmiany swojej sytuacji materialnej, posmakowania normalnego życia, bez głodu, wyrzeczeń, strachu, z perspektywami na przyszłość dla ich dzieci, nie powinien być obojętny nikomu. Nie można jednak wykorzystywać ich sytuacji do lansowania swojej osoby i udawania matki Teresy z Kalkuty czy też cyniczniej gry politycznej ze sprytnie ukrytymi celami.

Niestety, obserwując to, co się dzieje na granicy polsko-białoruskiej dochodzę do smutnego i brutalnie cynicznego wniosku – los tych ludzi mało obchodzi polityków i celebrytów, którzy uczynili z tego miejsca cel wycieczek i lansowania się ze swoją tak ogromną empatią, że Mount Everest przy niej to nędzny pagórek. Posłowie i senatorowie opozycji, Marianna prowadząca kobiety na barykady, czyli Marta Lempart, ksiądz i pastor z certyfikatami opozycyjnej stacji, nikomu nieznany związkowiec, dla którego demokracja kończy się poza zakładem pracy, nagle przejęli się losem imigrantów, zwiezionych przez reżim Łukaszenki pod polska granicę. Chciałabym się dowiedzieć, jak do tej pory przejmowali się losem uchodźców, którzy już w Polsce się znaleźli, czy któreś z nich choć raz było w ośrodku dla uchodźców, czy uczestniczyli w jakiś akcjach charytatywnych, mających na celu zebranie środków i rzeczy dla tych nieszczęśników na przykład w Syrii, którym pomaga się na miejscu. Młody poseł, który zaczął swoją pierwszą kadencję od pojawienia się na ślubowaniu w brudnych butach, lata przed nosem Straży Granicznej niby Struś Pędziwiatr, bawiąc się z żołnierzami w berka i usiłując przedrzeć się za granice, gdzie czekają białoruscy funkcjonariusze z ostrą amunicją. Bohatersko demonstruje dziennikarzom odniesione rany w postaci siniaka wielkości pięciozłotówki, który pewnie powstał, gdy wywalił się na trawie w tym szaleńczym slalomie. I wzywa wszystkie posłanki i posłów, żeby się do niego przyłączyli i wzięli udział w tej „krucjacie” nie w obronie imigrantów, tylko przeciwko polskiemu rządowi, który „łamie Konstytucję, prawo międzynarodowe i prawa człowieka”.

Kłamstwo staje się objawioną prawdą, powtarzane nie tylko przez lansujących się na granicy politycznych celebrytów, ale także sprzyjających im dziennikarzy i organizacje pozarządowe, a także jeden z trybunałów europejskich. Już nie przywiezieni samolotami na teren Irakijczycy i Tadżycy koczują po białoruskiej stronie (ambasador Iranu oświadczył, że nie ma tam Afgańczyków), tylko uciekinierzy z Afganistanu. A w ogóle to nie są po białoruskiej stronie, tylko na ziemi niczyjej, jakimś wydumanym bezpaństwowym pasie granicznym. To Polska łamie Konwencję Genewską, a nie Białoruś, która jest także jej sygnatariuszem. Polska ma obowiązek ich przyjąć, choć Konwencja stanowi że o azyl i prawo pobytu mogą się ubiegać w pierwszym państwie, do którego dotrą i który jest w stanie ich chronić. A takim państwem jest Białoruś. Plują na Straż Graniczną, że nie chce przyjmować od imigrantów wniosków o azyl, tak jakby pocztowe gołębie miały je przenosić z białoruskiej na polską stronę, dyskretnie przemilczając fakt, że takie wnioski mogą być składane nie tylko na działających zgodnie z prawem przejściach granicznych, ale także w każdym, nie tylko polskim konsulacie w Mińsku. Nie apelują do Wysokiego Komisarza d.s. Uchodźców ONZ, którego biuro działa w stolicy Białorusi ani do innych międzynarodowych instytucji, które jeszcze na terenie tego kraju działają.

Fałszywie grając na nutce humanitaryzmu i współczucia całą odpowiedzialność za sytuację na polskiej granicy chcą przerzucić na polski rząd, ślepi na fakt, że wcześniej reżim Łukaszenki „ćwiczył” tę dywersję na granicy z Litwą, a polskie władze są odpowiedzialne za bezpieczeństwo państwa i jego granic i to jest ich największy, konstytucyjny obowiązek.

Ta zadyma na granicy i w mediach, choć może nie wszyscy jej uczestnicy zdają sobie z tego sprawę, to także socjotechniczne zagranie, mające przykryć i zepchnąć na dalszy plan fakt, iż polskie władze całkiem sprawnie poradziły sobie nie tylko z ewakuacją polskich obywateli i ich afgańskich współpracowników, ale także na prośbę zagranicznych partnerów (Litwa, UE, ONZ, MFW) pomogły sprowadzić tych Afgańczyków, którzy znaleźli się na ich listach do ewakuacji, za co otrzymały oficjalne podziękowania. Szef największego opozycyjnego ugrupowania, pełniący obowiązki przewodniczącego Platformy Obywatelskiej Donald Tusk z opóźnieniem zabiera głos w tej sprawie, pochylając się z troską nad tymi wydarzeniami, bo „wszyscy jesteśmy zaniepokojeni sytuacją na naszej wschodniej granicy”. Obłudnie użalając się nad „bezradnością polskich władz” wobec prowokacji reżimu Łukaszenki, którego służby:

przygotowywały prowokacje zarówno wobec Litwy, jak i Polski, organizując strumienie migrantów i kierując tych migrantów w stronę granic UE. To poczucie bezradności naszych władz, ono jest tym bardziej uzasadnione, że przecież dobrze wiemy, że w ostatnich tygodniach nielegalnie przekraczało polską granicę tysiące migrantów, co potwierdzili rządowi urzędnicy.

Polskie władze nie są bezradne i stanowisko, jakie w tej sprawie prezentują, zyskało całkowite poparcie partnerów z Unii Europejskiej, co szczególnie dla Donalda Tuska powinno być dyscyplinujące i nakazujące granie w tej orkiestrze, tak jak to robił przez cały okres przewodniczenia Radzie Europejskiej. Teraz ma wyjątkową okazję, by robić to w interesie Polski. Tysiące emigrantów nie przedostało się ostatnio przez polską granicę, bo uniemożliwiła to Straż Graniczna i wojsko, tak opluwane przez kolegów Tuska z opozycji. Tusk z fałszywą nutą współczucia atakuje polski rząd: „ nie może być tak, że rząd dużego, europejskiego państwa nie jest w stanie zapewnić lekarstwa i kanapki matce z dzieckiem na naszej granicy”, dyskretnym milczeniem pomijając fakt przetrzymywania humanitarnego konwoju z żywnością i lekarstwami, wysłanego przez polski rząd na teren Białorusi, któremu ostatecznie odmówiona wjazdu na do tego kraju. Nawołuje jednak do  narodowej zgody i wspólnego poradzenia sobie z tym kryzysem: „rzeczą najważniejszą, warunkiem absolutnie podstawowym, aby wyjść z tego kryzysu, jest elementarna zgoda narodowa”. Jednak najbardziej obłudnym stwierdzeniem z tego oświadczenia jest sprzeciw Donalda Tuska wobec tego, że „sytuację na naszych granicach, sytuację bezpieczeństwa granic, sytuację humanitarną ludzi poszkodowanych, wykorzystuje się do gry politycznej”. Ale najbardziej kuriozalnym fragmentem wystąpienia Tuska jest stwierdzenie, że „ofiarami są żołnierze i strażnicy graniczni, których reputacja została podważona, także przez nieprzemyślane działania władzy”. Mówi to człowiek, który nawet słowem nie skomentował haniebnych słów swojego kolegi Frasyniuka o polskich żołnierzach. I jako mieniący się przywódcą całej opozycji nie zaapelował do swoich posłów i polityków innych ugrupowań, którzy uczestniczą w tej nadgranicznej hucpie, by choć na chwilę przestali być totalną opozycją i przypomnieli sobie o czymś, co w partyjnych szafach przysypał kurz zapomnienia – o polskie racji stanu, bezpieczeństwie państwa i prawdziwej jedności wobec zagrożenia.