Polityku, mocno się zastanów, zanim zaczniesz pluć na partię, którą porzucasz lub ona ciebie wyrzuca

Proste zasady i pewna minimalna racjonalność podpowiadają, że nie warto zohydzać kobiety/mężczyzny, pracy czy partii z przeszłości.

Trzy są rzeczy żenujące, choć wszystkie właściwie tej samej kategorii: nadawanie na dawną kobietę/mężczyznę, na byłą pracę i na poprzednią partię. Kiedy się tylko ktoś uwolni od kobiety/mężczyzny, pracy i partii nie tylko natychmiast staje się wielkim znawcą tego, kogo (co) porzuca, ale czuje też niepohamowaną potrzebę opowiadania o tym światu. Najostrzej to widać w polityce, bo opowieści o kobiecie/mężczyźnie czy pracy mają mniejszy zasięg. W polityce męczeństwo odchodzących bywa tak natrętne i żałosne, że jęczennicy (od jęczenia) są nie do zniesienia. Jak choćby tacy wyzwoleńcy jak Radosław Sikorski, Joanna Kluzik-Rostkowska, Michał Kamiński, Ludwik Dorn. Albo wyzwoleńcy świeżej daty – jak Joanna Mucha, Wojciech Maksymowicz, Andrzej Sośnierz czy Lech Kołakowski.

Oczywiście on/ona był(a) tylko biedną, wykorzystywaną, terroryzowaną, ogłupianą, ośmieszaną, poniżaną ofiarą, a ten/ta/to, który (co) doprowadza do ucieczki i wyzwolenia to ucieleśnienie zła wszelkiego. Nie chodzi przy tym o jakiś układ przestępczy czy fundamentalnie patologiczny, bo to inna sprawa. Chodzi o zwykłe, nieprzymuszone relacje, często nacechowane entuzjazmem wynikającym z robienia czegoś razem. Potem nagle wajcha się przestawia, co jeszcze można zrozumieć, bo ludzie i świat się zmieniają, i już nie ma absolutnie nic dobrego tam, skąd się uciekło.

Szczególnie zabawni są politycy, którzy poprzez obrzydzenie poprzedniej partii starają się zbudować pozytywny wizerunek i podkreślić własną anielskość. Oczywiście w sferze publicznej zostaje wiele śladów, że w poprzedniej wersji ani się nie było aniołem, ani nie przebywało przymusowo w gułagu. Poza wszystkim to o tyle żenujące, że zarówno w wypadku obsmarowywania kobiety/mężczyzny, pracy czy partii poniekąd pluje się sobie w twarz. Gdy się nie zachowuje powściągliwości, szybko się okazuje, że za chwilę ten/ta/to, co nowe też zaczyna być okropne, a nawet obrzydliwe i cykl się powtarza. I robi się z siebie pajaca, idiotę albo żałosną kreaturę.

Wydawałoby się, że pewne minimum kindersztuby, przyzwoitości oraz pragmatyzmu wymagałyby powściągliwości, a najlepiej w ogóle zamknięcia się. Kiedy się z kimś/w czymś było, to jest w tym jakiś wspólny los, doświadczenie, ale i własny wkład. Skoro się w tym latami funkcjonowało, nie można mówić, że to wyłącznie jakaś zewnętrzna opresja, a samemu jest się tylko ofiarą. Pragmatyczna strona powściągliwości polega na tym, że gdy ktoś taki znajdzie następną kobietę (mężczyznę), pracę czy partię, a zdąży już wylać wiadra pomyj na poprzednią wersję, w nowej sytuacji może nie budzić entuzjazmu, gdyż pojawia się obawa, że za jakiś czas może zrobić to samo z tymi nowymi.

Bywa tak, że ci, którzy najbardziej plują na to, co mieli w przeszłości, łudzą się, iż w ten sposób zacierają po sobie ślady, no bo kto gorliwca posądzi o służenie w przeszłości złej osobie/sprawie. A im bardziej się starają, tym mocniej zostawiają ślady tego, kim naprawdę są. Wystarczy przywołać Radosława Sikorskiego. Poza tym jest czymś żenującym dowartościowywanie się kosztem kogoś/czegoś, kto/co był/było często ważną częścią życia, a nagle zostało zohydzone, żeby uzasadnić woltę. Nigdy zresztą nie wiadomo, jak się potoczą czyjeś losy i czy te spalone mosty nie będą kiedyś jedyną drogą ratunku. Gdyby nie były spalone, a nawet jak są, to dobro chadza kędy chce i może nas zaskoczyć.

Proste zasady i pewna minimalna racjonalność podpowiadają, że nie warto zohydzać kobiety/mężczyzny, pracy czy partii z przeszłości. Ludzie honorowi i przyzwoici są ponad takie rzeczy, nawet gdyby tkwiły w nich jakieś zadry. Poza wszystkim nie warto robić na siebie tego, co malowniczo przypisała innym Krystyna Janda. Robienie tego na innych, jakoś zwykle okazuje się robieniem na siebie. CBDO.