Nie wiem, naprawdę nie wiem, czy Róża Maria Barbara Gräfin von Thun und Hohenstein, nie wywodzi się w prostej linii od swej wielkiej mitologicznej poprzedniczki, a w następnych wiekach obrosłej legendarną sławą Kasandry. Złowróżbnej prorokini, wieszczącej największe nieszczęścia. Tajemna i nadludzka ta umiejętność, którą posiadła Kasandra, przenoszona więzami krwi i DNA z pokolenia na pokolenie przez tysiące lat została przekazana – prawdopodobnie już w kołysce u zarania ziemskiej egzystencji – niewinnej wówczas i na pewno bezpartyjnej - Róży Thun.

Wzrastało to dziecię na małopolskiej ziemi w niełatwych czasach dominacji wschodnio-mocarstwowego bolszewizmu, by w jego schyłkowej fazie lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku, osiągnąć kobiecą dojrzałość i urodę zachwycającą estetów i znawców. Niestety, zduszone brutalną ideologią i szykanami różnymi były jednostki wybitne, posiadające indywidualne talenty i umiejętności. W tych warunkach nie mogła znaleźć właściwego ujścia i nabrania odpowiedniej rangi rezonansu medialnego wrodzona umiejętność przewidywania przyszłości Róży Thun, kobiety o uśmiechu promiennym, wręcz zniewalającym.

Tak nadeszły lata 90., kiedy kraje wschodnie, po zdobyciu niezawisłości od komunizmu, usamodzielnieniu się państwowości, otworzyły się na Europę, witane z podobną życzliwością i zainteresowaniem przez drugą stronę. Opisane zjawisko stało się przełomem w łagodnie toczącym się życiu, w komfortowych warunkach bytowania Róży Thun. Jak wielu i ona zwróciła się ku Europie. Z tym, że jej zostało tak do dziś. Ten stan rzeczy radosny dla Europy podkreśla słowami własnymi, pięknymi jak hymn Unii Europejskiej, złotymi niczym przyszłość pod jej oraz TSUE przewodnictwem: -„Jestem Europejką urodzoną w Polsce”.

Osoba po przejściach

Obecnie z własnej inicjatywy, kiedy opuściła z hukiem Platformę Obywatelską, stała się osobą po przejściach partyjnych. Organizacyjnie chwilowo swobodną, co nie znaczy do łatwego wzięcia. Jednak cały czas na sercu leży jej Europa. Z tej troski o nasz wspólny kontynent wzburzyła się w jej jestestwie, przechowywana od wieku niemowlęcego, pozornie uśpiona, pasja patrzenia w nieodległy czas. W bliską przyszłość. Nawet jeśli jest czarna i złowroga jak czeluść piekła. Przerażająca niczym kazamaty, przygotowane przez PiS dla swoich największych rywali politycznych – właśnie tych z Platformy Obywatelskiej. Odważna jest ona i z pewnością nie z tego powodu tę partię opuściła.

Róża Thun, jak jej wielka poprzedniczka z miasta Troi, wywróżyła współczesnym, ostrzegając ich przed zagładą ludzkości:

Jeśli nie obalimy PiS, to – i z powodów politycznych i klimatycznych – niedługo nikt tutaj nie przeżyje na kontynencie.

Pisząc to, marzy mi się, że po wiekach, po moim unicestwieniu, ktoś odnajdzie mój hołd złożony ku pamięci niezwykłej wróżbiarki Róży Thun.