Na okładce pisma pana Tomasza Lisa czysta partyjna agitka: panowie Kaczyński, Zandberg, Czarzasty ułożeni w obrazie na wzór komunistycznych przywódców. Internauci mają z panem Lisem niezłą zabawę: notują o której godzinie danego dnia publicysta obraził Lewicę. Tyle zostało z marzeń o publicystycznym rządzie dusz w Polsce - pomocnictwo w platformerskiej nagonce na formację, która śmiała porzucić linię totalnej opozycji.

Linię na tyle nieskuteczną, że sama pani Joanna Mucha, porzucając swoją starą partię, orzekła:

To bycie totalną opozycją stało się taką koleiną, z której bardzo ciężko wyskoczyć. PO bardzo głęboko weszła w ten spór. PO trochę zachowuje się w ten sposób, że jak ktoś mówi: „PiS”, to PO odpowiada: „Nie ma na to naszej zgody”

— mówiła w styczniu ta sama polityk, która w grudniu 2016 roku była twarzą próby totalnego puczu w Sejmie.

Ale doceńmy zmianę i szczerość.

Kość czy skarb?

Na drugim biegunie inna gwiazda opozycji, pani Klaudia Jachira z Koalicji Obywatelskiej, która komentując poparcie przez Lewicę i PSL Krajowego Planu Odbudowy, czyli zgodę na pozyskanie z Unii 770 miliardów złotych do roku 2027, stwierdziła:

Unia rzuciła kość za 260 mld zł i nagle przestała się liczyć demokracja, prawa człowieka i przyzwoitość. Lewica, PSL i Polska 2050 świętują, cieszy się też Kaczyński. Za głupotę przywódców przyjdzie zapłacić nam wszystkim

– czytamy we wpisie Jachiry.

Na wpis Jachiry zareagował Krzysztof Śmiszek z Lewicy, który przypomniał słowa posłanki KO z grudnia 2020 roku.

Trwają narady na Nowogrodzkiej, jak pozbawić Polki i Polaków: 59 miliardów z Funduszu Odbudowy; 3 mld euro z Funduszu Sprawiedliwej Transformacji; 5 mld rocznie z unijnego budżetu. W zamian rządząca klika chce zapewnić sobie bezkarność. Dlatego ostrzegam: Każdy, kto przyłoży dłoń do zawetowania unijnego budżetu, niech wie, że mu RĘKA USCHNIE

– pisała wtedy Jachira.

Rączki uschły już?

– komentował Śmiszek.

Zaplątani we własne nogi

Ale zostawmy te złośliwości, bo wyborcy widzą gołym okiem, że Platforma na dobre zaplątała się we własne nogi. Formacja, która jeszcze w grudniu poganiała rząd żądając natychmiastowej - bez negocjacji - akceptacji unijnych propozycji, teraz wzięła udział w najbardziej antyunijnej akcji od wielu lat. Można powiedzieć, że symbolicznie i już w pełni połączyła się z panem Romanem Giertychem z czasów, gdy prowadził kampanię przeciw wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej.

Tak duża przepaść między składanymi deklaracjami a praktyką polityczną musi mieć swoje konsekwencje. Odbiera zaufanie wyborców, ale też demoralizuje daną formację wewnątrz.

Takie są konsekwencje toksycznej, tak szkodliwej dla Polski, totalności opozycyjnej. Odbiera ona rozum i przyzwoitość, demoluje wspólnotę.

Przełamać totalność

Być może to jest moment, by spróbować przełamać ją jeszcze mocniej. Skoro ostatecznie w Sejmie znalazła się większość aż 290 posłów dla ratyfikacji Krajowego Planu Odbudowy, to może warto pójść za ciosem i poszukać z chętnymi innych tematów, które nas w Polsce łączą?

Przy wszystkich różnicach, jest ich sporo.

Wymieńmy najważniejsze: mieszkalnictwo, służba zdrowia, wyrównywanie różnic między regionami, sprawiedliwa skala podatkowa, walka z wykluczeniem komunikacyjnym, ochrona unikalności polskiej wsi i własności ziemi, niezgoda na szokujące podwyżki kosztów usług publicznych, zabezpieczenie resztki własności społecznej i narodowej przed złodziejską prywatyzacją, problem efektywności badań naukowych.

Lista spraw, które dzielą jest pewnie dłuższa. Są w nich takie w których kompromisu znaleźć się nie da, jak ochrona życia, stosunek do PRL. Ale jak widać, można próbować się dogadywać w konkretnych kwestiach, znajdować konsensus.

Ludziom żywiącym się toksycznym konfliktem to nie w smak, ale Polska jest chyba ważniejsza?

Na deeskalacji napięcia wszyscy mogą tylko zyskać.