Rada Europejska UE na posiedzeniu dnia 10.12.2020 roku przyjęła rozporządzenie zmieniające dotychczasową traktatową procedurę ingerowania w tzw. „Praworządność” państw członkowskich w stanowieniu i stosowaniu przez nie prawa według kryterium zgodności z prawem Unii Europejskiej (art. 7 Traktatu).

CZYTAJ RÓWNIEŻ:

-NASZ WYWIAD. Prof. Grabowska: Należałoby zapytać KE, czy podziela opinie, które wygłasza pani Jourova i żądać ich sprostowania

-Jourova straszy odbieraniem funduszy Polsce za dyskryminację LGBT! „Mamy już narzędzia pozwalające nam reagować…”

Nastąpiła korekta treści norm Traktatu Lizbońskiego zastępująca zasadę jednomyślności przewidzianą w zakresie oceny przestrzegania praworządności uznaniowym mechanizmem ocennym większości w organach UE. Zgodność konstytucyjnych norm ustrojowych i zasad legalizmu funkcjonowania państwa członkowskiego UE ma być odtąd kształtowana z ad hoc określanymi prerogatywami ocennymi organów UE.

Stało się to w kontekście uchwalania na zasadzie jednomyślności perspektywicznego budżetu UE na lata 2021-2027 ze szczególnym uwzględnieniem programu pomocowego z budżetu centralnego na rzecz państw członkowskich z zaciągniętego w imieniu tych państw przez UE kredytu na zasadach komercyjnych.

Kryterium praworządności miało dotyczyć wydatkowania owych środków pomocowych w trybie art. 522 Traktatu OFUE.

Tylko taki zakres treści w/w rozporządzenia był warunkiem zgody państwa polskiego, członka UE – na zamianę trybu orzekania organów UE o przestrzeganiu praworządności przez państwo członkowskie przewidziane art. 7 Traktatu ze skutkami represyjnymi wobec państwa członkowskiego z jednomyślności na większościową uznaniowość.

Przy czym pojęcie praworządności według definicji traktatowej to przestrzeganie określonych enigmatycznie i ogólnie wartości, o których mowa w art. 2 Traktatu, który z kolei odnosi się do Karty Praw Podstawowych UE.

Polska nie zrzekła się swojej suwerenności

Należy przypomnieć, że Polska przystępując do czasowej organizacji międzynarodowej jaką jest Unia Europejska nie zrzekła się swojej suwerenności w zakresie stanowienia o swoim ustroju i systemie prawa w oparciu o własne normy konstytucyjne i wolę swego narodu i z tego powodu zastrzegła tzw. Protokołem Londyńskim niestosowanie wobec Polski owej Karty Praw Podstawowych UE.

W systemie suwerennego, obowiązującego w Polsce przestrzegania systemu prawa (konstytucyjna zasada legalizmu) przewiduje działanie tylko na podstawie i w granicach prawa suwerennie kształtowanego przez władzę ustawodawczą państwa polskiego i za jego zgodą wiążącego Rzeczpospolitą Polską prawa międzynarodowego.

Tak więc kryterium przestrzegania ogólnoludzkich i traktatowych wartości, o których mowa w art. 2 Traktatu Lizbońskiego odwołuje się nie do przestrzegania wartości gwarantowanych polską konstytucją, wywodzących się z jej norm ustrojowych i przyjętych przez nią zgodnie z historyczną i chrześcijańską tożsamością Narodu Polskiego powszechnie obowiązujących praw człowieka.

Jedynym organem, który może dokonywać wiążącej dla polskiego systemu prawnego interpretacji zgodności stanowionego i stosowanego w Polsce prawa z w/w zasadami normowanymi polską konstytucją jako najwyższym źródłem prawa stojącym ponad normami prawa międzynarodowego – jest polski Trybunał Konstytucyjny.

Jakakolwiek uzurpacja organów UE w tym zakresie, dotycząca kształtowania treści polskiej konstytucji czy narzucania wbrew obowiązującemu na jej podstawie systemowi stanowienia i stosowania prawa jest sprzeczna z zasadą legalizmu w wymiarze wewnętrznym i międzynarodowym.

Mechanizm warunkowości nosi charakter nowej umowy międzynarodowej

Konkludując:

Wprowadzony prawem wtórnym Unii Europejskiej dodatkowy mechanizm uznaniowości realizowania „p r a w o r z ą d n o ś c i” jako warunku pozyskania przyznanych państwu członkowskiemu środków finansowych nosi charakter nowej umowy międzynarodowej. Mechanizm ten zmienia i rozszerza zakres zobowiązań Państwa Polskiego przewidzianych Traktatem Lizbońskim. Stanowi ograniczenie suwerenności państw członkowskich incydentalną uznaniowością organów UE.

Państwo Polskie zawierając tą dodatkową umowę międzynarodową winno podporządkować tryb jej przyjęcia art. 90 konstytucji przewidującemu jej ratyfikację w trybie ustawowym. Oświadczenie woli przedstawiciela Państwa Polskiego zaakceptowane jednomyślnie na lipcowym posiedzeniu Rady Europejskiej ograniczyło zakres tzw. uznaniowości praworządności w państwie członkowskim tylko i wyłącznie do przestrzegania dyscypliny finansowej wydatkowania przyznanych państwu członkowskiemu środków z unijnej puli ( art. 522 Traktatu). Tym samym został sprecyzowany zakres nowo zawartej umowy międzynarodowej uzupełniającej treść Traktatu Lizbońskiego.

Z aktualnych wystąpień komisarzy UE jaki i wiceprzewodniczącej RE pani Jourovej wynika wola nie przestrzegania wynikających z tej umowy postanowień.

W tej sytuacji przyjęcie ustawowe programu uzyskania pomocowych środków unijnych bez zastrzeżenia jako warunku sine qua non przestrzegania przez organa i funkcjonariuszy UE zawartej dodatkowo za pośrednictwem Rady Europejskiej umowy międzynarodowej ograniczającej uznaniowość wydatkowania przyznanych środków zakresem przestrzegania praworządności - można by było uznać za wyrażoną w trybie przewidzianym w art. 90 konstytucji zgodę na interpretację wprowadzonego mechanizmu uznaniowości w jego rozszerzonym zakresie sugerowanym przez wiceprzewodniczącą RE Jourovą i innych komisarzy UE wspieranych przez większość Parlamentu Europejskiego.