W niepokojącej ciemności, jaka w niebywałym tempie wyrosła nad Polską, a która zaczęła sprzyjać chaosowi i anarchii, pojawił się jasny promyk ze środowiska, które bym skrzywdził mówiąc, że mnie zaskoczyło.

CZYTAJ RÓWNIEŻ: Piotr Duda wzywa do wsparcia Straży Narodowej: „Brońcie naszych kościołów”. Bąkiewicz: „Dziękuję. Nie ulegajmy agresji lewicy”

Jak większość Polaków z ogromnym smutkiem, ale i niepokojem patrzę na to, co się dzieje na ulicach największych polskich miast. Na barbarzyństwo części demonstrantów, atakujących kościoły, zakłócających nabożeństwa, dewastujących biura poselskie parlamentarzystów PiS. Przykro mi, kiedy słyszę okrzyki z użyciem najbardziej prymitywnego, wulgarnego języka. Kiedy uświadamiam sobie, że te niegodne cywilizowanych społeczeństw postawy zaszczepiane są – w najbardziej zaraźliwy sposób, bo poprzez praktykę – młodemu pokoleniu, dzisiejszym 16- 20 latkom, którzy za 10 lat będą już na początku drogi, rozpoczynającej pełne uczestnictwo w życiu kraju. W jego wszystkich przejawach życia prywatnego i społecznego. Dziś pobierają pierwsze nauki i doświadczenia jak niszczyć własne państwo. Jak stać się fanatycznym wrogiem swojego rodaka, mającego inne poglądy niż on sam. Jak dążyć do realizacji swojej wizji życia, kosztem życia i zdrowia innych współobywateli – nawet w większym stopniu swoich sojuszników protestów niżeli przeciwników. Silne emocje, podgrzewane przez polityków, którzy dostrzegli możliwość dojścia do władzy poza demokratyczną drogą, zaburzają uczestnikom protestów racjonalne myślenia. Wywołują silną agresję i brak hamulców, które powstrzymywały by ich przed dalszym rozbijaniem więzi społecznych polskiej wspólnoty narodowej. Okrzyk „To jest wojna!” staje się hasłem, nie tylko usprawiedliwiającym najbardziej aktywnych i agresywnych uczestników protestów, ale wręcz nobilitującym. I to właśnie przeraża – bo wykrzykujący je w euforii, najwyraźniej nie rozumieją znaczenia tego słowa, jakby nie rozumieli, że wojna może przynieść tylko zgliszcza.

CZYTAJ RÓWNIEŻ: Na fizyczne ataki musi być stanowcza odpowiedź. Co stałoby się przed kościołem św. Aleksandra, gdyby nie Straż Narodowa?

Dzikie awantury w Sejmie

Cóż się dziwić dziesiątkom tysięcy młodych ludzi, nie zawsze potrafiących dochować zasad społecznego współżycia we współczesnym świecie, i to w warunkach, wymagających szczególnego przestrzegania wymogów zdrowotnych, jeśli „przedstawiciele narodu” naruszają elementarne standardy parlamentarne, doprowadzając do dzikiej awantury w czasie posiedzenia Sejmu.

Jednakże z największym bólem – przyznaję – oglądałem akty przemocy, brutalnych wtargnięć do kościołów, które od wieków, nie licząc wojen religijnych i dwóch totalitaryzmów XX wieku bolszewickiego i niemieckiego, były miejscami nietykalnymi. Tymczasem pojawiają się motywowane nienawiścią coraz częstsze ataki słowne, ale i fizyczne wobec wiernych, księży i biskupów. W ostatnich demonstracjach, o których piszę, nasiliły się akty profanacji symboli, miejsc i przedmiotów kultu religijnego, które dla każdego katolika są czymś świętym, nietykalnym. Dla większości ludzi to zrozumiałe. Niestety nie dla przepełnionych chęcią walki z Kościołem katolickim tłumnych manifestacji zwolenników pełnej aborcji, którzy bezpardonowo zakłócają nabożeństwa.

„Kibole” i narodowcy

I oto stała się rzecz niecodzienna. Działacze związani z Ruchem Narodowym i innymi organizacjami narodowców, a także Młodzieży Wszechpolskiej oraz kibiców piłkarskich, nazywanych przez lewicowe media pogardliwie „kibolami”, stanęli wspólnie broniąc napastowane świątynie katolickie w Warszawie.

Jak już nie raz w dziejach Polski, to ludzie uznawani za stosunkowo prostych członków naszej wspólnoty, okazują się „solą” ojczyzny. To właśnie ci młodzi mężczyźni, na co dzień niedoceniani, a przecież nie raz i lekceważeni, nadstawiając własną pierś, dają dowód szacunku do systemu wartości, z jakich wyrosła Polska. Ale też rozumienia, że tylko dzięki przywiązaniu rodaków do tych wartości, Polska przetrwała najtrudniejsze chwile w swoich dziejach.

Gdybyśmy przyjęli założenie, że to tylko zwykła reakcja tych środowisk na skandaliczne działania protestujących, albo że robią to dla reklamy lub rozgłosu, znaczyłoby, że nie rozumiemy polskiej rzeczywistości.