Piszę bez nazwisk, bo nie o nie tu chodzi. Nie jest to personalny atak, ale pełne niepokoju pytanie: gdzie dziś jest ta część opinii katolickiej, która w sprawach wcześniejszych tak łajała Kościół?

Gdy przez ostatnie miesiące i lata przewalała się przez Polskę debata o pedofilii w Kościele (problem bolesny, ale zdecydowanie wyolbrzymiony) byli wszędzie, żądając ciągle czegoś od biskupów, oskarżając, biorąc za dobrą monetę wszystkie, nawet bardzo wątpliwe oskarżenia.

Dziękowali autorom filmów, które w sferze wizualnej zrównywały Kościół z pedofilią.

Podobnie w innych sprawach. Tak miłują Kościół, że zawsze kamień znajdą.

Mandat do tej krytyki, to tych akcji, czerpali z tytułu „publicysty katolickiego”, z rzekomej obrony Kościoła w innych sprawach. Krytyka była, ale obrony nie widać i nie słychać.

Dzisiaj bezczeszczone są symbole wiary katolickiej, atakowane świątynie, ogłasza się „szturm” LGBT. Dziś jak nigdy potrzeba opinii publicznej, osób mających słyszalny głos. Ale cisza. Odwracanie głowy. Bzdury o jakiejś o także tutaj „winie Kościoła”.

Niestety, ale potwierdza się to, co wielokrotnie pisaliśmy na tych łamach: w medialnej akcji rozdmuchiwania na cały świat kilku przypadków ohydnej zbrodni pedofilii (dla żadnego nie ma usprawiedliwienia, w żadnej grupie społecznej!) nie chodziło o te wszystkie głoszone wzniosłe wartości, o troskę o Kościół, ale o atak na katolicyzm. Bo  przypadki pedofilii w innych sferach społecznych są zamilczane, a gdy Kościół naprawdę potrzebuje obrony, i to nie instytucjonalny, ale jego świętości, nie otrzymuje jej także od wielu „publicystów katolickich”.

Hordy barbarzyńców wdzierają się do świątyń, a oni milczą.

Czy są już tylko naganiaczami w akcjach organizowanych przez lewicę?

Jeśli tak ma to wyglądać, to może niech lepiej nie będzie nic.

PS. Polecam najnowsze wydanie tygodnika „Sieci” oraz prenumeratę cyfrową. To dla nas największa pomoc.