Donald Tusk wreszcie przemówił. Co prawda trochę dookoła, nie wprost, unikając zmierzenia się z problemem, ale przemówił:

Informuję władze, że jestem na urlopie, więc chwilowo żadnych zbrodni nie popełniam. Urlopie, podkreślam, nie emeryturze 😄

— napisał na Twitterze.

W sumie klasyka. To świat, w którym nic nie jest na serio. Świat, w którym wszystko można załatwić internetowym uśmieszkiem, tanim grepsem, mniej lub bardziej zabawnym wygłupem. Nawet sprawę Sławomira Nowaka, politycznego syna Donalda Tuska, właśnie oskarżonego o skonstruowanie zorganizowanej grupy przestępczej. Grupy, która okradać miała i tak bardzo biedne państwo ukraińskie.

CZYTAJ: Wstydem miały być rządy PiS, wstydem miał być Andrzej Duda. Ale prawdziwy wstyd czaił się pod uśmiechniętym logo PO. „Брати, пробачте”

Na szczęście ten świat umarł. Polska jest już inna. Wciąż czasem popełnia błędy, nie zawsze dobrze dobiera ludzi, bywa, że błądzi. Ale jedno się zmieniło: dziś Polska uważa, że Polska jest sprawą poważną. Dziś rządzą nią ludzie, którzy nie uważają, że wszystkie wyzwania geopolityczne, cywilizacyjne i te związane z korupcją można załatwić infantylnym uśmieszkiem. Dziś mamy państwo, które ma ambicję mierzyć się z rzeczywistością, i które swojej aktywności nie sprowadza do wizerunkowych wistów.

Im dłużej obserwujemy emigracyjną aktywność Donalda Tuska - zwłaszcza tę twitterową, chyba szczerą, autentyczną, prawdziwą - tym częściej zadajemy pytanie: jak to się stało, że Polska to przetrwała? A jeszcze konkretniej: jakim cudem Polska przetrwała rządy Tuska i wciąż istnieje? Czyż nie jest to wyjątkowo mocny dowód na Bożą opiekę nad naszą Ojczyzną?