Scenki z życia i urzędowania „prezydenta” Rafała Trzaskowskiego – na podstawie tajnych nagrań z przyszłości

Udało mi się przeskoczyć do alternatywnego świata, gdzie widać możliwą przyszłość z naszej obecnej perspektywy i teraźniejszość w tamtym świecie. Możliwą nie znaczy pewną z naszego punktu widzenia, bowiem w światach równoległych różnie z tym bywa. Z nagrań z przyszłości wynikają ciekawe wnioski, jak mogłaby wyglądać prezydentura Rafała Trzaskowskiego.

Scena I (mieszkanie Małgorzaty i Rafała Trzaskowskich):

RT: - Gosia, co ja mam zrobić?

MT: - A w jakiej sprawie?

RT: - No, nie wiem, czy Putin tylko straszy, czy może coś groźnego zrobić?

MT: - Gdyby żyła moja mama, Gizela, doradziłaby ci, a tak to nie wiem.

RT: - Może Borysa spytam?

MT: - A myślisz, że on coś wie?

RT: - Ale może kogoś zapyta?

MT: - To już lepiej zadzwoń do Michała.

RT: - Ale myślisz, że on się zna na polityce zagranicznej?

MT: - Może się znać, w końcu grał różne role, także polityków.

AT: - O czym rozmawiacie (włącza się córka Ola)?

RT: - O Putinie.

AT: - A, coś słyszałam. A jaki jest problem?

RT: - Jakieś wojska w Obwodzie Kaliningradzkim zmobilizowano.

AT: - A to pewnie będzie jakaś defilada.

RT: - Masz rację. Zadzwonię do ministra obrony i szefa Sztabu Generalnego i powiem im o tej defiladzie.

MT: - Widzisz, jakie to proste.

RT: - No, to chodźcie dziewczyny, zagramy w scrabble.

Scena II (nadal mieszkanie Małgorzaty i Rafała Trzaskowskich):

AT (córka): - Tata, do czego służy ten rachunek różniczkowy?

RT: - Wiesz, że ja nie wiem. Zapytaj mamę.

MT: - Ola, przecież już to przerabialiśmy z pięć razy. Przypomnij sobie.

RT: - Ja nie wiem, komu to potrzebne. Nie mam o tym pojęcia, a zobaczcie, jak daleko zaszedłem.

MT: - Ale teraz nie możesz Oli pomóc, tylko ja muszę.

RT: - No i o to chodzi, że nad tym wszystkim panujesz.

MT: - Ale za dużo dajesz mi tych dokumentów, żebym wiedziała, co masz podpisać.

RT: - A właśnie, skąd ty wiesz, co mam podpisać?

MT: - Wiesz, kobieca intuicja.

RT: Aha, przecież nie jestem kobietą. A jak się pomylisz?

MT: No to co z tego?

RT: - Faktycznie, to bez znaczenia.

AT: - Nie marudźcie, tylko obejrzyjmy jakiś fajny film.

Scena III (biuro):

RT: - O! Co to są te?

Prezes: - Spółdzielcze punktowce.

RT: - Aaaha. To damy tu…

Prezes: - Panie prezydencie, tu jest jezioro!

RT: - A, to nie… A nie, dobrze! To jezioro damy tutaj, a ten niech sobie stoi w  zieleni.

Prezes: - Ale tam jest stacja metra, gdzie ma teraz być to jezioro…

RT: - Aaaha. No to przenieśmy stację metra o tu…

Prezes: - Ale tam nie biegnie linia metra, panie prezydencie.

RT: - A, to nie szkodzi, stacja nie będzie przeciążona.

Prezes: - Ale nawet po przeniesieniu stacji woda z jeziora może zalać tunel i tory.

RT: - Nic nie szkodzi, bo to będzie atrakcyjny odcinek wodny.

Prezes: - Ale to jest pod napięciem.

RT: - A, to nie… A nie, dobrze! Tylko wyłączymy prąd.

Scena IV (urząd):

Sekretarka: - Przyszedł Paweł Rabiej i mówi, że pan obiecał tę legalizację, więc on ma projekt ustawy.

RT: - Aaaha. A jakie jest teraz moje stanowisko w tej sprawie?

Sekretarka: - Połączyć z żoną?

RT: - Tak. Gosia? Jakie ja mam teraz stanowisko w tej sprawie, co to wiesz, bo Rabiej czeka za drzwiami?

MT: - No takie, jak napisała Janka Ochojska.

RT: - Aaaha. Ale nie będą mnie krytykować, że zmieniłem zdanie?

MT: - A co to szkodzi? Świat się zmienia.

RT: - A my te 500 plus to bierzemy, bo ty przecież trzymasz domową kasę?

MT: - No, jak bierzemy, kiedy to zlikwidowałeś.

RT: - A, to pomyliło mi się z tym wiekiem emerytalnym, który podniosłem.

MT: - Na tym, co masz podpisać w tym tygodniu są przyklejone czerwone znaczniki.

RT: - Ale tu jeden jest zielony.

MT: - To musiał się przypadkowo przylepić.

Sekretarka: - To wprowadzić tego Pawła Rabieja?

RT: - Jakiego Rabieja?