Prof. Ewa Łętowska spieszy, by donieść na prof. Przemysława Czarnka do rektora KUL. Nie podoba jej się, że poseł PiS miał odwagę wypowiedzieć słowa o środowisku LGBT, ale sama nie reaguje, gdy odwrotne treści pojawiają się na wykładach odbywających się na Uniwersytecie Warszawskim. Tam tęczowe i antyrządowe treści są normą.

CZYTAJ TAKŻE:Przemysław Czarnek: Wszyscy bez wyjątku są równi wobec prawa. Odcinam się od manipulacji dotyczących mojej wypowiedzi

Ale zadaję sobie pytanie, czego naucza się o prawach człowieka, o równości i dyskryminacji jako pojęciach konstytucyjnych na KUL, skoro p. Czarnek prowadzi dydaktykę w ramach Katedry Prawa Konstytucyjnego w Instytucie Nauk Prawnych, a występując publicznie w taki sposób – wspiera się tytułem naukowym. I nawet przy kompletnie odmiennym światopoglądzie po prostu nie godzi się pracownikowi naukowemu, prawnikowi w ten sposób mówić o ludziach, równości i prawach człowieka, bo to uchybia rzetelności i godności pracownika naukowego

– napisała prof. Łętowska w liście do Ks. Prof. dr hab. Antoniego Dębińskiego, Rektora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Nadużywanie autorytetu?

Dla prawnika – naukowca prawoznawcy, ogromnym problemem w naszych czasach staje się nadużywanie autorytetu nauki w celach bieżącej polityki – przez osoby uprawiające i naukę, i politykę. Jeszcze gorzej, gdy formy wykorzystania tego autorytetu przybierają postać nieakceptowalną z punktu widzenia etyki naukowej

– przekonuje Ewa Łętowska.

CZYTAJ TAKŻE:Tak się uczy młodych prawników? List lewicowego profesora i aktywisty LGBT do studentów UW ws. Tulei: ”Izba Dyscyplinarna nie jest sądem

Podwójne standardy?

Prof. Ewa Łętowska używa więc podwójnych standardów. W piątek, portal wPolityce.pl ujawnił szokujący, polityczny list prof. Jakuba Urbanika (działacza LGBT), z Wydziału Prawa i Administracji UW do swoich studentów. List wręcz ociekał od krytyki Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego, a treść listu nie pozostawiała złudzeń, po jakiej stronie politycznego konfliktu, stoi naukowiec z UW. Podobne przykłady można mnożyć. Wpisy prof. Chmaja, czy Sadurskiego, to często ideologiczne rozprawki o charakterze politycznym, a nie naukowym. Takie prof. Łętowskiej nie przeszkadzają.

WB