Szloch, plajta, kasta… "Fizjologia funduje łzy wzruszenia, ale też rozpaczliwe szlochania"

Kilka dni przed prezydencką debatą, która miała wyjaśnić who is who pośród kandydatów, pretendent Hołownia popłakał się nad konstytucją. Wykonał uprzedzający happening, by popisać się propaństwową wrażliwością. Rozbeczał się na naszych oczach. Niestety nie wiemy, który ustęp ani jaki paragraf tak rozczuliły kandydata, a może doprowadziły do rozpaczy. Bo fizjologia funduje łzy wzruszenia, ale też rozpaczliwe szlochania.

„Numer” wzbudził zainteresowanie. Pewnie jakiś procent elektoratu zorientował się, z kim ma do czynienia. Zdarzało mi się występować z Violettą Villas. Miała w repertuarze „List do mamy”. Zawsze płakała, śpiewając tę pieśń. Podziwiałem jej zawodowstwo.

Wracając do debaty, najwięcej powodów do płaczu ma zapewne p. Kidawa, ponieważ sondażowy wynik 3 proc. nie zachwycił jej środowiska. Natychmiast ruszyły poszukiwania zastępczego kandydata. (…)

Na szczęście odnalazła się w zamieszaniu Państwowa Komisja Wyborcza i zrezygnowała z usług Sądu Najwyższego. Duża ulga, ponieważ SN pochłonięty jest wyborem swego prezesa. Przez kilka dni nie potrafił przyjąć porządku obrad ani wyłonić komisji skrutacyjnej. Zgromadzenie, które ma tylko jeden cel – przedstawić prezydentowi pięciu kandydatów, nie jest w stanie tego dokonać. My, suweren, otrzymaliśmy właśnie poglądową lekcję funkcjonowania resztek peerelowskiej kasty.

Na szczęście prof. Zaradkiewicz zdecydował o usunięciu ze ścian portretów prezesów z lat PRL, którzy zastraszali byłych podwładnych stalowym wzrokiem czekistów. To, że ktoś się odważył skasować tę galerię, jest powodem do optymizmu. Szef najwyższego sądu wczasach komunistycznych był przestępcą ex definitione. We wszystkich środowiskach krążyli bardzo różni ludzie. Natomiast szefowie centralnych, głównych instytucji byli z „nomenklatury”, czyli z kasty. Doskonale wiedzieli, że komunizm jest ustrojem przestępczym. I dzielnie mu służyli.

Felieton ukazał się w tygodniku „Sieci” nr 21/2020