Na długo zapamiętamy samotną Małgorzatę Kidawę-Błońską zapędzoną w pułapkę przez własnych towarzyszy partyjnych

Pod względem marketingu politycznego było to zrozumiałe. Nikt nie chciał stać obok kandydatki, która właśnie przyznawała się do wielkiej kompromitacji wyborczej. Ale jednak widok Małgorzaty Kidawy-Błońskiej, samotnie stojącej w rozległym holu polskiego parlamentu, budzi westchnienie współczucia lub politowania - oto wojowniczy mężczyźni z Koalicji Obywatelskiej obawiali się skutków dla swojego wizerunku, więc nie zjawili się na przełomowej dla ich partii konferencji prasowej. „Prawdziwa prezydent” została sama.

CZYTAJ WIĘCEJ:

Małgorzata Kidawa-Błońska rezygnuje ze startu w wyborach

Tusk wystawia kobiety

To jednak nie jest pierwszy raz, gdy „prawdziwi mężczyźni” z PO wystawiają kobiety do wiatru i wystawiają kobiety, by biły się za nich. W listopadzie 2014 roku Donald Tusk przeskoczył z dziurawej łodzi spod nazwy „rząd PO-PSL” do łodzi zwanej Rada Europejska, a na czele dziurawego pokładu pozostawił Ewę Kopacz, nie do końca przygotowaną do sprawowania funkcji, a już na pewno pozostawiając jej państwo spętane niejasnymi interesami, pogrążone balastem afery podsłuchowej, w której ujawniono co naprawdę ministrowie myślą o swoich rządach.

W listopadzie 2016 roku Donald Tusk skomentował na twitterze kampanię wyborczą Donalda Trumpa.

Ostatni komentarz mojej żony: jeden Donald wystarczy!

Podwójny brak elegancji polegał na tym, że z jednej strony lider wielkiej wspólnoty politycznej nie powinien uderzać w kandydatów na prezydenta innego kraju, ale jeśli już to robi, to byłoby uczciwie zrobić to z otwartą przyłbicą. Dzięki zasłonięciu się żoną można się zawsze tłumaczyć, że to był tylko żart i jedynie relacjonowanie dowcipu żony.

Kobieta osamotniona

Trzeci spektakularny przypadek rycerskości polskich liberałów miał miejsce dzisiaj. Od końca marca bowiem Platforma Obywatelska naciskała na przełożenie wyborów, by dostać szansę wymiany kandydatki w wyborach prezydenckich. Na nic wola członków PO, którzy przecież wybrali Małgorzatę Kidawę-Błońską, na nic zaangażowanie wyborców rozwieszających banery i plakaty na swoich balkonach i płotach, bo za błąd kierownictwa Platformy mają zapłacić inni.

Sposób rezygnacji pani marszałek z ubiegania się o najwyższy urząd w państwie był jednak upokarzający - samotnie stała w holu, powiedziała wcześniej przygotowane banały, w zaprzyjaźnionych mediach puszczono narrację o jej wielkiej uczciwości i o tym, że decyzja o bojkocie wyborów uratowała Polskę.

Pamiętacie Państwo jak zaatakowano Beatę Szydło, gdy w grudniu 2017 roku zrezygnowała z premierostwa? Miało to być dla niej upokorzenie, oszustwo, brak szacunku. Gdzie dzisiaj ci zatroskani o los kobiet w polityce komentatorzy? Gdzie opinie o tym, że Małgorzatę Kidawę-Błońską potraktowano nieuczciwie, gdy blamaż dziesiątków sejmowych polityków musiała samotnie wziąć na siebie?

Nie było obok niej żadnego Borysa Budki, który suflowałby jej treści, żadnego marszałka Grodzkiego, który mówiłby o zabójczych kopertach, zniknął gdzieś gorliwy sztabowiec Bartosz Arłukowicz - tylko Małgorzata Kidawa-Błońska i jeszcze druga kobieta - prowadząca konferencję.

Mężczyźni w tym czasie jechali na posiedzenie kierownictwa partii. Po pięciu latach odcięcia od państwowej kiesy, coraz trudniej o drogie cygara i whisky, trzeba się więc przegrupować - bez względu na koszty, plamy na honorze i kompromitacje - póki ponoszą je inni.