Kariera koronawirusa w Gdańsku, zagrodzie prezydent Dulkiewicz

Kamień z serca. Rząd sprowadził do Polski koronawirusa. Kryzys zażegnany. Istniała realna groźba krachu samorządowego. Załamania i niewiary w kołach samorządowych najważniejszych okręgów w Polsce. W tym w Gdańsku. Trudno sobie nawet wyobrazić, jakie mogłoby to pociągnąć konsekwencje. A jakie szkody. Nie mówiąc już o stratach. A przede wszystkim naderwanie zaufania do władzy centralnej. Powstałaby wyrwa w zaufaniu, którą trzeba byłoby odbudowywać latami. Zresztą nigdy by już nie osiągnęła tego stopnia zaufania, jaki na szczęście mamy obecnie. Choć można by mieć jakieś zastrzeżenia, gdyby ktoś próbował sugerować , że jest ono bliskie doskonałości.

Jeśli mam być szczery, muszę przyznać, iż byłem naprawdę pełen czarnych myśli, gdy zdałem sobie sprawę z wagi przemyśleń prezydent Gdańska Aleksandry Dulkiewicz. Mną także wstrząsały wątpliwości. Podobnie jak prezydent Aleksandrą Dulkiewicz targało zdziwienie.

Dla prezydent Gdańska, obywatelki Rzeczpospolitej Polski położonej między krajami, w których ten wirus był, na  logikę wydawało jej to bardzo dziwne, że jeszcze nie ma go w Polsce, bo jest w Niemczech, na Litwie, Białorusi, Ukrainie. „Wokół wszędzie jest – rozumowała jakże trafnie i wnikliwie prezydent Dulkiewicz - a w Polsce jeszcze nie ma. Nie mam podstaw, żeby nie wierzyć, ale wydaje mi się, że to jest dziwne” – kończyła przewód myślowy, siejąc nie tylko znak zapytania. Ale wraz z nim – niepokój. Proszę z kolei wierzyć mi, że z wielką radością przyjąłem informację o zarażonym korona wirusem pierwszym obywatelu polskim. I to na naszej ukochanej ziemi. Natychmiast pomyślałem o prezydent Aleksandrze Dulkiewicz, w przekonaniu, że informacja ta wpłynie kojącą na jej roztrzęsione zdziwieniem nerwy i doładować jej samorządowe akumulatory do jeszcze bardziej ofiarnej pracy na rzecz Gdańska i chwałę jej samej. Kto by pomyślał. Koronawirus źródłem wyzwolenia nowej energii prezydent Dulkiewicz.