Prawie do końca nie wierzyłem, że Wielka Brytania opuści Unię, choć wszystkie powody do tego doprowadzające były oczywiste od dawna. Bezgraniczna arogancja, bezczelność, przykrywana nią ignorancja, brak politycznej kindersztuby, lekceważenie wyłącznie z powodu siedzenia za ważnym biurkiem, ale przede wszystkim brak przejrzystości w podejmowaniu ważnych decyzji i ocen. O wszystkich tych naruszeniach zasad, tak mocno pielęgnowanych na początku istnienia Wspólnoty, mówił, a właściwie grzmiał w mowie pożegnalnej Nigel Farage, polityk, który najpierw próbował walczyć w Unii o zasady przyzwoitości, ale nie doczekawszy się najmniejszego choćby rezultatu, rozpoczął starania, które skończyły się dziś Brexitem.

Podczas ostatnich chwil Brytyjczyków w Unii Farage przypomniał unijnym biurokratom najwyższego szczebla, że ich sposób istnienia łamie wszelkie demokratyczne praktyki.

CZYTAJ TAKŻE: „Koniec z Verhofstadtem!”. Farage żegna się z PE i mówi: „Gdy raz wyjdziemy, nigdy nie wrócimy, reszta to detale”. WIDEO

Zacytuję – „ mam nadzieję, że zaczyna się koniec tego projektu. Złego projektu. Nie tylko niedemokratycznego, ale wręcz antydemokratycznego. To projekt, który daje niektórym władzę bez odpowiedzialności. Władzę dostają ludzie, którzy nie mogą być rozliczani przez wyborców.” I jeszcze – „ żadnego Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości! Żadnej wspólnej polityki rybołówstwa! Żadnego pouczania, żadnego zastraszania! I koniec z Guy Verhofstadtem! Wiem, że nie lubicie flag narodowych, ale pomachamy Wam na pożegnanie. I patrzymy w przyszłość, gdy będziemy z Wami współpracowali jako suwerenne państwo”.

Jeśli w Unii ma być lepiej, jeśli równość praw i obowiązków ma być przestrzegana w zgodzie z porządkiem nakreślonym w traktatach, a nie w chciejstwie arogantów, to najwyżsi urzędnicy Unii powinni słowa Farage’a potraktować jako niezwykle poważny akt oskarżenia i kierunek naprawy Wspólnoty. Osobiście zaleciłbym unijnym komisarzom, aby każde posiedzenie Komisji Europejskiej rozpoczynali od wysłuchania pożegnalnej mowy Brytyjczyka. Także jako akt pokuty.