Jego Marszałkowość – pacynka w cudzych rękach, czy własnego narcyzmu?

Jego Marszałkowość rozpędza się niczym gość na sankach puszczony po rozbiegu narciarskiej skoczni. Coś mi się zdaje, że stosowne lądowanie nastąpi szybciej, niż ktokolwiek potrafi dziś przewidzieć. Spotkanie Tomasza Grodzkiego z rosyjskim ambasadorem zdaje się wskazywać, że jakikolwiek rozsądek opuścił go całkowicie, i na pewno nie później niż rozpoczął tłumaczyć nam sens owej wspólnej pogadanki. Jeśli nawet zapatrzył się Pan Marszałek w swego mentora z Sopotu, to warto by pomyślał dłużej o umizgach Tuska wobec Putina. Miało nastąpić niby gruntowne polepszenie relacji z Moskwą, a jak się te karesy skończyły lepiej nie wspominać. Anodina jest ich symbolem.

Marszałek brnie coraz bardziej w antypolskie bagno nie zważając na żadne ostrzeżenia i przestrogi. Bezceremonialnie wyolbrzymia swe uprawnienia, byle tylko zaszkodzić naszej racji stanu, a na dodatek czyni to nie tyle z gracją słonia w składzie porcelany, ale raczej z możliwościami analfabety rozkładającego przed sobą egzemplarz „Lorda Jima” w oryginale. Poczynania prof. Grodzkiego budzą jednak pewną ciekawość – czy jego postać to tylko pacynka w cudzych rękach, choćby jurgieltników, którzy roztrwonili najwartościowsze obiekty polskiej gospodarki nazywając jej dewastację przekształceniami własnościowymi, czy też pacynka poruszana jest tylko napędem własnego, nieograniczonego w moc narcyzmu? Część tych jurgieltników świetnie teraz prosperuje w kraju, część jest opozycją wobec woli narodu w Brukseli. Jednak bez względu na jakiekolwiek uzależnienia pacynka jest tylko pacynką i ląduje zwykle gdzieś pośród rekwizytów porzuconych. Czasem nawet ze wstrętem.