Tusk uwielbia Michnika „jak dobry dokument na Netfliksie” czyli 12 najszczerszych cytatów z książki „Szczerze”

Pełna banałów, przekonywania że światowa polityka to urocze wezwania do miłego i moralnego życia zgodnie z dobrem wspólnym, wreszcie żmudne odnotowywanie gdzie, kto i w jaki sposób pochwalił Donalda Tuska to najkrótsza recenzja niby-dziennika „Szczerze”.

PRZECZYTAJ CAŁĄ RECENZJĘ:

Książka „Szczerze” Tuska to taka płycizna intelektualna, że aż trudno nie zadać sobie pytania: kto tak naprawdę rządził Polską przez dwie kadencje

Z czterystu stron frazesów i zaklinania rzeczywistości warto wyłuskać kilka fragmentów, które zdradzają prawdziwą osobowość Donalda Tuska. Nie można temu politykowi odmówić wielkiej roli jaką odegrał w najnowszej historii Polski - jedni twierdzą, że roli pozytywnej, inni że była to rola dramatycznie szkodliwa - niemniej dziesięć subiektywnie wybranych cytatów z tychże dzienników pozwala lepiej zrozumieć kim jest, lub kim stał się, obecny szef Europejskiej Partii Ludowej.

1. Uległość jako cnota

Porozumienie jest zawsze lepsze od konfliktu

Taką naukę Donald Tusk wysnuł po pięciu latach swojej pracy w Brukseli. Trudno o bardziej chybione wnioski - przecież to motto Neville’a Chamberlaina i jego ustępstw wobec III Rzeszy, to zwyczajnie memento tchórza, który nigdy nie walczy o swoje sprawy, bo ustępstwo i święty spokój stawia ponad jakiekolwiek wartości. Te sześć słów warto zapamiętać, by lepiej zrozumieć jaki w jaki popłoch wpada nasza opozycja na myśl o walce o polskie interesy.

2. Szczyt pretensjonalności

Ten jaśniepański opis cudownego życia rodziny Tuska komentowali już internauci.

CZYTAJ WIĘCEJ

Tusk w „Szczerze”: z telefony puszczam V symfonię Mahlera

Ale w zestawieniu najbardziej wymownych cytatów szefa EPL nie może go zabraknąć:

Siedzę w słońcu na tarasie, w dole plaża, słyszę głosy Mikołaja i Mateusza, czytam tę historię i oglądam reprodukcje obrazów Kokoschki, a z telefonu puszczam V symfonię Mahlera. Popijam powoli malwazję. Dawno nie czułem się tak szczęśliwy.

I niech ktoś powie, że wyalienowanie polskich elit to wymysł PiSu….

3. Hołd dla Timmermansa

Nawet nieżyczliwi wobec PiSu komentatorzy przyznają, że Franz Timmermans jest Polsce nieprzychylny. Dla Donalda Tuska to jednak nie jest problem, a może nawet i walor?

Wygląda na to, że Timmermans będzie ofiarą złej taktyki swoich kolegów socjalistów. Każdy z nich ma zresztą własny plan i w żadnym z nich Holendernie jest priorytetem. Szkoda, bardzo go szanuję za jego twarde stanowisko w sprawie praworządności i szczerą sympatię do Polski.

4. „Strzelanie” do Donalda Trumpa

Tusk, który celuje z palców, niczym z pistoletu, w plecy prezydenta USA, nie tylko nie ma sobie nic do zarzucenia, nie tylko chwali się tym zdjęciem w książce i na twitterze, ale też w przedziwny sposób tłumaczy to w swoich niby-dziennikach:

8 czerwca 2018. Kolejny dzień szczytu G7 w Kanadzie. Nasz fotograf namówił mnie, żebym zaaranżował jakąś nietypową scenę z drugim Donaldem. Więc zaaranżowałem.

Naprawdę brukselski fotograf jest w stanie podpuścić lidera UE do tak niestosownej czynności? Jeśli Zachód stać jedynie na takich liderów, to konkurencyjni przywódcy mogą spać spokojnie.

CZYTAJ TAKŻE:

Co to ma znaczyć? Tusk strzela w plecy Trumpa

5. Tusk czyta w oczach

Autor „Szczerze” opisuje z jakąś kryminalną emfazą odczucia z przesłuchania ws. Tragedii Smoleńskiej przez polską prokuraturę:

Prokuratorzy dobrze przygotowani, czujni, zimne spojrzenia, polują na każdą nieścisłość, słowo „polują” idealnie oddaje atmosferę tego kolejnego wielogodzinnego przesłuchania. (…) Żegnają mnie grzecznie, ale w oczach jednego z nich, bardzo dociekliwego i podejrzliwego, cały czas widzę tę niewypowiedzianą głośno myśl: i tak cię dopadniemy!

„Niewypowiedziana głośno myśl” - czyli argumentów zero, a insynuacji mnóstwo.

6. Opis przywódców

Tusk wielokrotnie ogranicza swoje refleksje o światowych liderach do kilku wzmianek dotyczących wyglądu. Niewiele więcej ma też do powiedzenia o spotkaniu z politykiem z dalekiego kraju:

Mam dziś niezwykłego gościa z niezwykłego kraju. Premier Tobgay z Bhutanu nosi bardzo ciekawy tradycyjny strój przypominający trochę obszerny kolorowy płaszcz kąpielowy. Podobno można w nim ukryć wiele różnych przedmiotów, ale kiedy go o to pytam, śmieje się tylko i mówi, że dziś nie ma nic do ukrycia.

Błyskotliwości, dodaj nam skrzydeł!

7. Uśmiech od Angeli Merkel

Tusk nie opisuje żadnych rozmów z Angelą Merkel - poza jedną.

28 grudnia 2018. r. Dzwoni Angela, składa już życzenia noworoczne i spóźnione wigilijne. „Widziałam cię na Instagramie, jak śpiewałeś kolędy, kiedy byłeś młody. Dawno się tak nie ubawiłam”. Chodzi jej o fragment z mojego występu w „Szansie na sukces” sprzed ćwierć wieku. Nie tylko Merkel miała z tego ubaw. Na YouTubie do dziś to moje „wśród nocnej ciszy” obejrzało dwa i pół miliona ludzi.

Czy naprawdę tak niewiele trzeba, zaledwie jeden pieszczotliwy komplement, by trafić do annałów Tuska i pozyskać sobie jego lojalność?

8. Tuska zabolała okładka „Sieci”

27 listopada 2017. „Sieci” - okładka. Ileż to było już takich okładek? Na tej z owczarkami, oczywiście niemieckimi, szczuję na Polskę. Swoją drogą do owczarków niemieckich mam słabość, mój ukochany pies, Szeryf, też był owczarkiem.

Widać z książki „Szczerze” jak ważną rolę w życiu założyciela PO pełnią komplementy albo krytyka, jak bardzo polityka Platformy bolą nieprzychylne komentarze.

9. Prezenty i uśmiechy

Jeśli wielu Polaków obawia się oderwania brukselskich elit od rzeczywistości i od zwykłych ludzi, to przykład Tuska będzie dobrym tego obrazem. Oto refleksje ex Przewodniczącego Rady UE po wizycie w Grecji:

Moje oświadczenie jest dość mocne, Anastasiadis poruszony, żegna mnie wylewnie i obdarowuje upominkami (oczywiście karton Halloumi i butelka słodkiego cypryjskiego wina, pamiętał, jak mi smakowało w czasie mojej pierwszej wizyty). Wracamy samochodem do Larnaki. Trzydzieści dwa stopnie, mamy jeszcze dwie godziny do odlotu, więc znowu pływanie. Wokół sami Rosjanie, tylko jedna para Ukraińców, patrzą na mnie uważnie, uśmiechają się i machają na pożegnanie.

Wzruszające.

10. lepiej żeby Kościoła nie było

Donald Tusk dość słabo kryje się z niechęcią do katolicyzmu, często - jak to w zwyczaju niezbyt odważnych polityków - zasłania się, że to jedynie cytat z kogoś, broń Boże z niego samego. Ale widać, które cytaty Tuskowi się najbardziej podobają:

Jeden z księży mówi bardzo mocno: jeśli Kościół ma być taki jak w dzisiejszej Polsce, to lepiej, żeby go w ogóle nie było!

Niedoczekanie Wasze, towarzysze liberałowie!

11. Michnik jako bohater Netflixa

We wpisach z października 2018 roku da się znaleźć - nie tak częstą jak na tytuł książki - szczerą deklarację i wyznanie wiary w działalność Adama Michnika.

Adam z Jarkiem Kurskim są dziś w Brukseli, dają się zaprosić na popołudniową kawę, kóra przeciąga się do późnych godzin nocnych i wcale nie jest kawą. Dla moich młodszych koleżanek i kolegów, urodzonych u schyłku PRL opowieści Michnika i Kurskiego są jak dobry dokument na Netflixie.

12. Recepta na kryzysy: więcej kryzysu

Historiozoficznych refleksji o Europie, szerszego kontekstu przemian świata jest w refleksji Tuska zatrważająco niewiele. Ale gdy znajdziemy choć jedną z nich - to zaraz jest ona dowodem opacznego rozumienia rzeczywistości. Założyciel Platformy Obywatelskiej ubolewa, bowiem że wobec kryzysu emigracyjnego i finansowego narodu wznoszą między sobą mury a nie mosty, tak jak to robiły… podczas średniowiecznej zarazy albo wędrówek ludów:

Mówię o migracji, o murach, które może staną wewnątrz Europy, a które już stanęły w naszych umysłach, i o tym, że ludzie reagują lękiem i agresją zawsze wtedy, kiedy chaos zaczyna wdzierać się w ich życie, a władza nie potrafi sobie z nim poradzić. Demony budzą się wtedy, gdy rozpada się znany i oswojony porządek rzeczy. Tak jak kiedyś zarazy i wędrówki ludów, tak dziś kryzysy finansowe i uchodźcy na granicach zmieniają nasze myślenie i nasze emocje, wolimy zamiast mostów budować mury.

Tusk nie wspomniał, może zresztą nie wie, że w dobie tych historycznych kryzysów takich jak zaraza albo wędrówki ludów, to właśnie „budowanie murów” uratowało niektóre kraje, jak na przykład Królestwo Polskie za Kazimierza Wielkiego, które odgradzając się od zarażonych dżumą, ocaliło setki tysięcy własnych mieszkańców. Może to zresztą prosta recepta liberałów na Europę - gdy pojawia się kryzys, to należy go wpuścić „budując dla niego mosty” i broń Boże od zagrożenia się nie odgradzać. Z taką elitą przyszłość Europy nie napawa optymizmem.